Preview: Until Dawn

Met de grote, veelbelovende woorden ‘zie horror opnieuw uitgevonden worden’ onthulde Sony tijdens Gamescom 2014 opnieuw Until Dawn. De titel had eigenlijk op de PlayStation 3 moeten verschijnen met de PlayStation Move, maar besloten werd om de horror game toch uit te brengen voor de PlayStation 4. Op Firstlook 2014 kon ik voor de eerste keer kennismaken met de titel van Supermassive Games.

Acht vrienden zijn van plan om de nacht door te brengen in een afgelegen huisje in het bos. Wat kan er mis gaan? Heel veel blijkbaar, aangezien de groep na aankomst al snel wordt geteisterd door een seriemoordenaar. Een verhaal dat in je ergste nachtmerries nog niet eens voorkomt, komt tot stand.

Het verhaal speelt een enorm belangrijke rol in Until Dawn. Dit komt op de eerste plaats door het feit dat je zelf invloed kan uitoefenen op het plot. Regelmatig wordt er tijdens het lopen door kille gangetjes gestopt om even te praten over de situatie. Tijdens de gesprekken krijg je soms de keuze uit enkele zinnen die je kunt zeggen. Kies je ervoor om moedig te zijn, of blijf je constant zeuren over hoe bang je bent tegenover je partner? De keuzes blijven echter niet beperkt tot wat lullige zinnetjes, maar uiteindelijk zul je ook moeten kiezen tussen leven en dood bij je vrienden.

Bij een game die zo op verhaal focust is de aanwezigheid van goede acteurs belangrijk. Als je kijkt naar de cast van Until Dawn, ga je ervan uit dat dat wel goed zit. Toch werd ik tijdens mijn speelsessie een beetje teleurgesteld. Een van de personages leek op die ene vervelende vrouw in een low budget film die constant met een zeikerige stem zit te zeuren. Ik begon me dan ook snel te ergeren aan die vrouw, wat je uit het verhaal kan halen aangezien zij actief is in de gesprekken. Nu heb ik slechts kennisgemaakt met twee personages, waardoor dit niks zegt over de kwaliteit van alle personages.

Maar net op dat moment dat je uit ergernis voor die ene vrouw zin hebt om de controller weg te gooien en te lopen naar een andere game, trekt Until Dawn weer de aandacht. Until Dawn lijkt niet echt op een titel die je constant laat rondwanen in enorm enge ruimtes vol met bloed en monsters, maar moet het meer hebben van de momenten dat jij niks verwacht. Zonder enige waarschuwing wist de game mij kapot te laten schrikken nadat ik een deur opendeed en er uit het niets een schreeuwend monster op mijn scherm verscheen. Ook later tijdens een conversatie verschijnt er uit het niet een clown achter mijn rug. Door de schrikmomenten te laten gebeuren op de momenten dat je het niet verwacht, is de kans dat je je kapot gilt tijdens het spelen enorm groot.

Aangezien de PlayStation Move eigenlijk een belangrijke rol in Until Dawn had moeten spelen, moest de PlayStation 4-versie iets hebben dat de functies van de Move moest overnemen. Hierbij is overduidelijk gekozen voor de DualShock 4-controller, die een belangrijke rol speelt in de gameplay van Until Dawn. Zo kun je door letterlijk met je controller te bewegen aangeven waar je personage haar zaklamp moet schijnen. Bovendien blader je met je touchpad door een boek heen en kun je een object van alle kanten bekijken na het oppakken door de DualShock 4 rond te draaien. Het werkt allemaal erg goed, al is er soms niet echt een toegevoegde waarde te vinden in de functies.

Conclusie

Na mijn speelsessie met Until Dawn heb ik hoge verwachtingen gekregen van het spel. Until Dawn doet wat het moet doen: je kapot laten schrikken. Met een verhaal dat gelijkwaardig is aan de engste films zullen horror fans tevreden zijn. Al word je soms uit het verhaal getrokken door dat ene irritante personage, Supermassive Games trekt je meteen weer terug in het verhaal door je te laten schrikken op momenten dat je het totaal niet verwacht. Ik heb me in ieder geval kapot geschrokken tijdens het spelen. Probeer jij dat maar eens niet te doen.