Ronin

Een ronin: een samoerai zonder meester, die vaak het feodaal Japan doorkruiste. Van een game met dezelfde titel zou je daarom verwachten dat je afreist naar het Japan van enkele honderden jaren geleden. Niets blijkt echter minder waar.

Voor we beginnen; ja, Ronin is al enige tijd beschikbaar op Steam. In deze preview nemen we echter de PlayStation 4-versie van de game onder de loep om te kijken of deze met een Dualshock 4 net zo prettig speelt. Laten we echter eerst beginnen met een samenvatting van de game, aangezien niet iedereen bekend zal zijn met deze indie-titel.

Koude schotel

In Ronin ben je een meid met één missie: wraak. En omdat wraak volgens een Engels spreekwoord het beste koud geserveerd wordt, doe je dit met een langwerpig koud stuk staal dat je in het vlees van je vijanden parkeert. Een katana is vandaag de dag niet erg indrukwekkend meer, aangezien iedere debiel aan een vuurwapen kan komen. Tenzij ze je niet zien natuurlijk, en laat dat nu precies het doel van de game zijn.

Jouw karakter dient slim gebruik te maken van haar omgeving, om zo te voorkomen dat ze een blauwe boon tussen haar ogen krijgt. Daarom spring je van locatie naar locatie, waarbij de wereld enkel beweegt ná jouw sprong. Zo kun je in volle vlucht vijanden onthoofden, ramen breken en weg zijn voor iemand ronin kan roepen.

Precisie

Om een game als deze te laten werken, is het belangrijk dat de gimmick, het springen, perfect werkt. Helaas was dat niet het geval in de build die ik mocht spelen. Het springen in Ronin doe je namelijk met de rechter analoge stick, maar deze geeft nooit het gevoel de precisie te geven die de game wel vereist. En gezien het feit dat ik de game op een PlayStation 4 speelde, vrees ik voor de Vita-versie.

Mijn grootste vrees is echter niet console-gebonden, maar betreft de game zelf. Ik vrees namelijk dat de game niet lang zat zal weten te boeien. Zelfs tijdens mijn korte speelsessie snakte ik al naar iets meer inhoud om de sleur te doorbreken, maar dat heb ik niet mogen zien.

Conclusie

Ronin wist mij op de Gamescom allerminst te overtuigen. De game lijkt volledig gebouwd rondom een concept, dat niet boeiend genoeg is om die te dragen. Allicht dat de game later nog beter wordt, maar gezien het feit dat die al geruime tijd op de PC te krijgen is, heb ik daar een hard hoofd in.