Airhead

Het is op die laatste dat ik twee jaar geleden kennismaakte met Airhead, een charmante puzzle platformer die onder de vlag van THQ Nordic-dochter HandyGames zou worden uitgebracht en het verhaal vertelde van een hoofd en een romp die niet bij elkaar horen, maar wel samen moeten werken. Een game waarvan ik zei dat ik ‘’in het ergste geval niet kan voorstellen dat deze titel niet positief onthaald zal gaan worden.’’ Had ik gelijk?

Adem in

De opzet van het spel is in ieder geval identiek aan de demo die ik speelde. Op een buitenaardse planeet is een gigantisch bedrijf bezig met het onderzoeken en plunderen van alles wat los en vast zit. Zo splijt het per abuis een levensvorm door midden, die daardoor niet meer zelfstandig kan ademen, maar wel in leven blijft. Dit als een hoofd ogend organisme wordt gevonden door een al net zo vage levensvorm die lijkt op een stickman zonder hoofd, jij als speler, en de twee besluiten samen te werken om head te herenigen met zijn andere helft.

Ze zeggen wel eens dat twee hoofden beter zijn dan een. Dat spreekwoord gaat niet exact op in deze, maar daar je netto één hoofd erbij hebt, zou je denken dat dit een forse verbetering is. Dat valt echter vies tegen. De exacte logica erachter ontgaat mij, maar head moet om in leven te blijven constant zuurstof binnenhalen via zuurstoftanks die het bedrijf overal heeft laten slingeren. Je ronde compagnon is daardoor een tikkende tijdbom die je tijdens zowel platformen als puzzelen constant onder druk zet.

Hou het vast

Een dergelijk concept is leuk op het moment dat puzzels makkelijk zijn en je vooral snel moet kunnen denken, maar verliest zijn glans wanneer je tijdens grotere uitdagingen niet de kans krijgt om de situatie in je op te nemen. Ontwikkelaar Octato moest daarom een manier vinden om de game langzaam moeilijker te maken, zonder dat het overmatig frustrerend wordt door de tijdsdruk. Iets wat, althans in mijn optiek, mogelijk diens grootste valkuil zou worden. Ik ben echter blij om te melden dat het daar redelijk goed in geslaagd is.

Om head zijn risico’s te compenseren, vergaar je door de game heen nieuwe krachten die aan head zijn gekoppeld. Denk hierbij aan een dash of double jump door lucht met hoge druk uit head te schieten. Hiermee worden nieuwe soorten puzzels mogelijk en wordt head nuttiger, waardoor zijn chronische ademnood niet langer puur een belemmering en op den duur irrititatiepunt is, maar ammunitie voor zijn vaardigheden. Het duurt even voor de game lekker op gang komt, maar eens je de logica ervan te pakken hebt, speelt het best vlotjes weg…was wat ik zou willen zeggen. Helaas klopt dat wel spreekwoordelijk, maar niet letterlijk.

Adem uit

Mijn grootste ergernis aan Airhead, veel meer dan de spreekwoordelijke klok die voortdurend aftikt, is het feit dat je voortdurend blijft hangen in het spel. Ik heb niet genoeg vingers en tenen om al de keren te tellen dat ik bleef steken achter een onzichtbaar obstakel, na een sprong bleef glitchen in de omgeving, door de grond viel en zo verder. Je kunt met één druk op de knop terug naar het laatste checkpoint, dus veel tijd ben je er niet door kwijt, maar het is een kleine ergernis die opbouwt, vooral wanneer de puzzels strakke timing beginnen te vereisen. Meer dan eens heb ik daarom gevloekt tegen het scherm van mijn PlayStation Portal, maar geen enkele keer kwam het door de puzzels.

Dit zegt overigens niets over de moeilijkheidsgraad van de puzzels in kwestie. Hoewel niet overdreven lastig of complex, vereisen vooral latere puzzels dat je out of the box gaat denken of creatief omspringt met je krachten. Ik heb daarom meer dan eens even vastgezeten voor ik de oplossing vond. Gelukkig hoef je je daarvoor niet tot ome Google te richten, want het spel heeft een uitstekend hintsysteem dat je de juiste richting op duwt, zonder je de oplossing rechtstreeks te geven. Daardoor heb je nog steeds het gevoel het zelf gedaan te hebben eens je na drie á vier uur de credits bereikt.

Conclusie:

Het concept van constante ademnood wordt op den duur vervelend, maar wordt gecompenseerd door regelmatig nieuwe mechanics te introduceren. Airhead zou hierdoor een aardige, maar niet fantastische, puzzle-platformer kunnen zijn als het diens technische ergerpunten zou weten op te vijzelen. Met deze onvolmaaktheden krijgt het een krappe voldoende.