Biomutant

Toen ik in 2018 voor het eerst mocht stoeien met Biomutant, was ik niet bepaald omvergeblazen door wat ik zag. Desondanks bleven me twee dingen bij: de verteller en hoe gevarieerd de gameplay was in mijn twintig minuten durende voorproefje. Dat uitgerekend die twee dingen vies tegenvielen in het uiteindelijke product, is een perfect voorbeeld van ironie.

Mijn aversie tegen het stemmenwerk van David Shaw Parker kwam overigens pas gaandeweg. Toen de game begon en hij vertelde over hoe een bedrijf genaamd Toxanol de planeet om zeep hielp en ervoor zorgde dat enkel gemuteerde diersoorten erop konden overleven, deed hij me denken aan The Stanley Parable-verteller Kevan Brighting. En als je mijn recensie van die game hebt gelezen, weet je dat dat een compliment van formaat is. Een stemacteur is echter gebonden aan de zinnen die hij moet leveren en geen enkele hoeveelheid talent kan slecht schrijfwerk compenseren.

Met een rotvaart omlaag

Dat Biomutant geen tekort aan dialogen van lage kwaliteit heeft, begin je al te merken nog voor je wordt losgelaten in diens open wereld. Op het moment dat de game lineair is bij wijze van een tutorial, is er nog niets aan het handje. De verteller licht toe wat er gebeurt, maar is nooit storend of té aanwezig. Echter, eens je jouw eerste niet-vijandelijke NPC tegenkomt, verandert dat compleet. Wezens in Biomutant praten geen Engels, maar een soort gebrabbel wat door moet gaan voor dierlijke geluiden. Dit moet je enkele seconden aanhoren, waarna de verteller het vertaalt naar klanken die we wel begrijpen. Dit is om twee redenen een verschrikkelijk slecht uitgewerkt concept. Allereerst is het feit dat je na elke reguliere zin enkele seconden moet wachten tot een voiceline is voltooid, waar je helemaal niets mee kunt aanvangen. Ten tweede zijn die reguliere voicelines een verschrikking om aan te moeten horen. In plaats van de ‘’uitspraken’’ lekker te vertalen, wordt elke zin gebracht in de trend van: ‘’zegt dat hij je nog kent van vroeger’’ of ‘’vertrouwt erop dat je de juiste keuze zult maken’’. Een manier van schrijven waar heel weinig rek in zit en welke je in het eerste speeluur al de nek uit zal hangen.

Mijn klachten over de verteller stoppen helaas niet bij deze tirade. Want ook buiten dialogen kan hij maar moeilijk zijn klep houden. Wanneer je in de overworld langs een verlaten huis loopt, zal hij bijvoorbeeld opmerken dat hier allicht nog loot te halen valt. Dat is behulpzaam en zeker niet storend op zichzelf, tenzij hij je wijst op de brickbrack waar je mogelijk iets voor jouw pew-pew kan vinden, want dan wordt het een ander verhaal. Ik begrijp dat deze wezens niet the Queen’s (of nu King’s?) English spreken, echter om er dan maar willekeurig woorden tussen te pleuren die klinken als iets wat een peuter zou bedenken, is geen goede manier om dit over te brengen. Doe dan gewoon lidwoorden verkloten, werkwoordsvormen verbasteren of een verkeerde uitspraak gebruiken, zoals het meestal wordt aangepakt. Dan voelt het tenminste niet alsof je een kind bent waar op wordt neergesproken.

Ironisch genoeg probeert de game tegelijkertijd ook de compleet andere kant in te slaan, door gesprekken met named characters regelmatig te doorspekken met teksten die niet zouden misstaan op een blaadje dat je uit een fortune cookie bij de Chinees trekt. De fan van treinen lult bijvoorbeeld eindeloos door over hoe de rails van het leven ons leiden en dat we uiteindelijke allemaal aanbelanden op het station waar we moeten zijn, zelfs als we zelf de wissel hebben omgezet. Deze zogenaamde Oosterse wijsheden zijn zo pijnlijk duidelijk geschreven door iemand die rijst ziet als een speciale maaltijd, dat het me ergens verbaast dat niemand heeft geklaagd over culturele toe-eigening.

Even verder kijken

De dialogen en alles wat erbij komt kijken zijn dus een overduidelijk minpunt aan Biomutant, maar er is een manier om het dragelijker te maken. Door diep in de settings de narrator en de gibberish uit te zetten, krijg je enkel nog cruciale informatie om het verhaal te doorlopen. Dit maakt de game een heel stuk aangenamer om te spelen kan ik je vertellen, daar ik pas tot die ontdekking kwam nadat ik drie kwart van de game had voltooid. Ik heb dus meer dan voldoende vergelijkingsmateriaal.

Dit verhaal is tweeledig en vertelt enerzijds over zes stammen die met elkaar in oorlog zijn, terwijl het tegelijkertijd dealt met vier Worldeaters die de Tree of Life aanvreten. Jij bent, natuurlijk, de uitverkorene die was voorspeld, welke beide problemen wel eventjes aan gaat pakken. Om dit te realiseren moet je je aansluiten bij een van de stammen, waarna je de strijd aangaat met de rest. Dit doe je door hun Outposts te veroveren om een regio te verzwakken, waarna je het hoofdfort kunt overwinnen.

Het verslaan van de Worldeaters lijkt iets complexer, daar ze gigantisch zijn en niet geveld gaan worden door reguliere wapens. Je moet daarom contact zoeken met vier karakters uit jouw verleden, die werken aan tegenmaatregelen voor de Worldeater in hun respectievelijke gebied. Let daarbij op dat ik zei ‘’lijkt complexer’’, want ook dat valt in de praktijk heel vies tegen. Elk gebied volgt eenzelfde patroon: vind jouw kennis, voltooi twee fetch quests, verzamel ammunitie, zoek de Worldeater en slacht hem af met jouw nieuwe speeltje. Rinse and repeat.

Bekend riedeltje

Deze eentonigheid viel me echt rauw op mijn dak, daar mijn preview jaren geleden juist voortdurend iets nieuws introduceerde. Dit moment zat, in aangepaste versie, in het uiteindelijke product. Echter wordt dat moment vaak herhaald met nauwelijks variatie, dat enige impact die het had meer dan teniet is gedaan. En dat is niet beperkt tot de main missions.

Als het aankomt op open wereld design, heeft Experiment 101 een voorbeeld genomen aan Ubisoft. De map is letterlijk bezaaid met sidequests die allemaal op hetzelfde neerkomen, met puzzels die niet functioneel van elkaar verschillen en met eerdergenoemde outposts die veroverd moeten worden. Het is dat er geen torens zijn om te beklimmen, anders had ik dit team ergens verdacht gevonden.

Erg genoeg is dit aspect van de game, waarin ik van hot naar her rende om dingen te verzamelen en sterker te worden, het meest amusante deel van de ervaring gebleken. Het is busywork, maar de wereld is divers genoeg om het enigszins boeiend te houden, terwijl het niet dermate groot is dat reizen van locatie naar locatie vermoeiend wordt als je de fast travel points benut. Dat je hierdoor ook sterke wapens en dermate veel upgrade points verzamelt dat de hoofdmissies een grap worden, is leuk meegenomen. Het maakt Biomutant geen goede game, verre van zelfs, maar maakt het een prima manier om de tijd te passeren als je iets zoekt wat je kunt spelen met het verstand op nul.

Upgrade?

Natuurlijk is dit niet de eerste keer dat Biomutant verschijnt. De game was al beschikbaar op PlayStation 4, Xbox One en PC, en is nu opnieuw verschenen op Xbox Series X en PlayStation 5 (waar ik deze review op baseer). De verbeteringen zijn hierbij zoals kon verwachten vooral visueel, met ondersteuning voor 4K, tot 60 frames per seconde en HDR. Ook de DualSense wordt benut en is misschien wel de meest noemenswaardige toevoeging aan deze versie. Tijdens combat hoor je jouw geweer of melee-wapen door de speaker van de controller en met de verbeterde rumble en adaptive triggers kun je letterlijk voelen wanneer je magazijn bijna leeg is en welk wapen je vuurt. Het is niet wereldschokkend, maar voor mij gaf het net dat beetje extra pit aan een combat-systeem dat voor de rest vooral adequaat is en met name leuk is wanneer je experimenteert met de verschillende wapens die je zelf kunt craften. Onderdelen hiervoor vind je in absurde getale in de open-wereld, dus dat ze inzetten ook daadwerkelijk een voelbaar verschil maakt, werkt motiverend.

Voor de rest zijn gevechten echter, zoals gezegd, vooral adequaat. Net als in de missies en het verhaal is variatie ver te zoeken, met slechts een handjevol vijanden die voortdurend opnieuw een nieuwe skin opgeplakt krijgen. Elk van de zes stammen én de verschillende soorten monsters hebben dezelfde archetypes die worden herhaald, zoals een gigant die je beukt, een viervoeter die rolt en springt, en mobs die gewoon op je afrennen. Meer dan zelfs het verhaal en de sidequests laat dit zien dat Experiment 101 overduidelijk meer ambitie had dan ze waar konden maken, waardoor genoeg water bij de wijn moest worden gedaan om het alcoholarm te mogen noemen. Laten we hopen dat hun volgende titel beter past bij hun grootte.

Conclusie

Biomutant is geen slechte game, maar een titel wiens knieën het hebben begeven onder het gewicht van diens ambitie. Dit zie je terug aan alle facetten van de game, waarbij kwantiteit het heeft gewonnen van kwaliteit, om zo de open wereld enigszins te vullen. Het resultaat is een game waar je jezelf best mee kunt vermaken, zolang je niet probeert om het verhaal of de verteller te volgen.