Bodycount

In het rijtje ‘meest memorabele shooters op de PlayStation 2’ zal iedereen met een beetje verstand van shooters wel Black opnemen. Waarom? Omdat in Black alles stuk kon en een werkelijke no-nonsense shooter werd gecreëerd door ontwikkelaar Codemasters. Inmiddels zijn we een generatie verder en is het aanbod aan shooters overweldigend. Met Call of Duty aan de absolute top der verkoopcijfers moet je tegenwoordig van goede huizen komen wil je een goed verkopende shooter ontwikkelen. Codemasters twijfelde echter niet om deze uitdaging aan te gaan en kwam met Bodycount voor de PC, Xbox 360 en PlayStation 3.

Het voordeel dat Codemasters heeft is natuurlijk het succes van hun vorige titel. Hierdoor zal de game ongetwijfeld worden uitgetest door de fans van Black. Het nadeel daarbij is dan wel weer dat de verwachtingen voor Bodycount hoger liggen dan normaal, omdat er wordt gehoopt op een waardige opvolger van Black. In de eerste persconferenties beloofde Codemasters dat de game een grafische topper zou worden en wederom alles kapot kon worden gemaakt. Is het Codemasters gelukt om de trouwe fans te verrassen met een goede shooter?

Het antwoord op deze vraag kan worden beantwoord met een volmondige en luidkeelse ‘nee’. Het spel voldoet totaal niet aan de verwachtingen en weet het zelfs te presteren hier ver onder te zitten. Bodycount is een first-person shooter die op ontzettend veel vlakken te kort schiet, wat uiteraard enorm zonde is. Het gedonder begint nog niet eens wanneer het spel wordt opgestart. De menu’s zien er namelijk verzorgd uit en zijn ook nog eens soepel te doorlopen. Wanneer de campagne in gang wordt gezet, wordt het verhaal verteld van enkele milities die Afrika onveilig maken. Network, de organisatie waarvoor jij de held mag uithangen, is tot de conclusie gekomen dat er maar één manier is om Afrika weer veilig te maken, namelijk het uitroeien van alle milities. Dit alles doe je in onder andere sloppenwijken en kuststeden. Er kan inderdaad weer veel kapot, iets wat we gewend zijn van Black. De game is echter geen audiovisuele parel en heeft op dit vlak dan ook niets om mee te pronken.

Je kunt Bodycount met een gerust hart in het rijtje ‘Hersenloze shooters’ plaatsen. Met een redelijk tot matig arsenaal aan wapens is het aan jou om iedereen af te knallen die je pad kruist. Alhoewel, op de normale moeilijkheidsgraad is het simpelweg mogelijk om door alle linies heen te rennen en naar je volgende objective te gaan. Hierdoor ben je in een half uurtje al door zo’n vier missies heen, zonder veel man te hebben neergeknald. De sprint die jij als speler in huis hebt heeft bijna iets weg van Usain Bolt en ook je weerbaarheid voor kogels kent weinig grenzen. Dit zegt al genoeg over de matige levelstructuur en de objectives die behaald moeten worden. Enkel bij het detoneren van bommen is het niet mogelijk van punt naar punt te sprinten.



Wat ongetwijfeld vele spelers zal hinderen zijn de controls. Deze zijn namelijk afwijkend van de meeste shooters, waardoor het in ieder geval even wennen is. Er is echter gekozen voor de triggers om te richten en te schieten en niet voor de statische knoppen. Persoonlijk vind ik triggers niet geschikt om mee te schieten en te richten. Dit komt natuurlijk mede door het gros aan shooters dat de statische knoppen gebruiken, maar het gedoseerd indrukken van een schietknop voelt gewoon niet goed aan. Codemasters bleef echter voet bij stuk houden, waardoor er geen enkele mogelijkheid is om van de triggers af te komen.

Qua modi zit je bij Bodycount ook al niet gebakken. Afgezien van de korte singleplayer is er de mode ‘Bodycount’ toegevoegd. Deze mode maakt het mogelijk om de singleplayer-missies nogmaals te spelen om je scores te verbeteren. In de campagne krijg je aan het eind van het level een beoordeling, afhankelijk van het aantal kills dat je hebt gemaakt en hoe je die hebt uitgevoerd. Een headshot van achteren of van voren kan bijvoorbeeld als een move worden gezien. Helaas is het spelen van de campagne na één keer wel leuk genoeg geweest, waardoor deze mode eigenlijk niets toevoegt.



Zoals elke hedendaagse shooter kent Bodycount ook een multiplayer. Deze had ik graag voor jullie willen testen, waar het niet dat er geen levende ziel op de servers van Bodycount te vinden was. De modi Deathmatch, Team Deathmatch en Co-op multiplayer gingen dan ook aan mijn neus voorbij.

Conclusie

Bodycount is een shooter die bijna alleen maar gebreken kent. Het verhaal is nog wel oké, maar niet meer dan dat. Mede door het enorm hoge tempo waarmee de campagne kan worden uitgespeeld, gaat het verhaal het ene oor in en het andere oor uit. Tel daar de nietszeggende Bodycount mode en een verlaten multiplayer bij op en je komt tot de conclusie dat de game je geld niet waard is.