Call of Duty: Infinite Warfare

2016 kende een aantal beladen gamereleases, maar de controverse rondom Call of Duty was dit jaar misschien wel op zijn toppunt. Een reveal trailer die de meest gedislikete video op YouTube werd en de dagelijkse klaagzang over het niet los verkopen van de Modern Warfare Remaster moet Infinity Ward achter de oren hebben doen krabben. Infinite Warfare bewijst dit jaar dat de vocale minderheid die schreeuwt om een ouderwetse Call of Duty minder gelijk heeft dan diegenen die hem gewoon weer hebben gekocht.

‘…zoals Modern Warfare dat destijds deed.’

De keuze om dit jaar all-out te gaan met de toekomst-setting is namelijk de reden waarom de game uniek is in de serie en de singleplayer positief verrast. In het science fiction-universum van Infinity Ward zijn geen aliens te vinden, maar wel een kwaadaardige organisatie die planeten overneemt om de aarde afhankelijk te maken van de lokale grondstoffen. Nick Reyes, die onverwachts als luitenant het commando krijgt over een Star Destroyer-achtig ruimteschip, moet dit Settlement Defence Front stoppen voordat het te laat is. Het verhaal, dat draait om vriendschap en verlies in een oorlog, wordt uitstekend verteld door de stemacteurs achter Reyes en zijn tegenspeelster Nora Salter. Helaas is de badguy, die gespeeld wordt door Kit Harington uit Game of Thrones, zeer ongeïnspireerd, maar maakt de razend grappige robot Ethan dit enigszins goed.

Het sausje dat over de game gegooid is blijft heel erg militair en heel erg Call of Duty, maar brengt wel de ruimte voor de nodige afwisseling. Oké, je blijft vooral knallen op mensen en robots, die overigens deze keer wel na kunnen denken, maar het spelen met zwaartekracht en lekker knallende laserwapens geven je toch dat frisse gevoel dat de serie miste. Zo was er een planeet die om de dertig seconden ronddraaide en moet je al schietend in de schaduwen blijven om niet levend te verbranden. De singleplayer zit vol met spannende momenten in de ruimte met prachtige vergezichten, maar weet ook het tempo te minderen in bijvoorbeeld één van de stealth-zijmissies die in dit deel worden geïntroduceerd. De rustigere momenten, waarin je daadwerkelijk ook Nick Reyes en het ruimteschip leert kennen, geeft je voor het eerst weer het gevoel een beetje te geven om de personages, zoals Modern Warfare dat destijds deed.

De meest prominent aanwezige toevoeging aan de game is gelukkig ook meer geworden dan een gimmick, namelijk de dogfights in je Jackhal-ruimteschip. De meeste missies worden afgesloten met een spectaculaire ontsnappingspoging of aanval op andere schepen. De gameplay van deze gevechten is over het algemeen goed uitgewerkt, maar mist een factor die spelers iets meer overzicht geeft. Vanuit de cockpit zijn de rondvliegende schepen namelijk soms moeilijk te vinden, waardoor een onverwachte raket flink wat schade kan doen en de zweetdruppels al opkomen. Toch is het een leuke aanvulling op een sinds jaren sterke singleplayer, die je deze keer niet wilt skippen.

Black Ops III en Ghosts?

De singleplayer van Infinite Warfare verbaast in hoe sci-fi deze is, maar de multiplayer schroeft dit toch een paar tandjes terug. Vorig jaar bracht Black Ops III een uitstekend movement-systeem met wallruns en jetpacks, en dit jaar is eigenlijk weinig aan gesleuteld. Ten opzichte van deze game ben je zelfs iets minder mobiel, maar dat neemt niet weg dat de game ontzettend snel speelt. De zogenaamde time to kill is een stukje lager en doet vooral denken aan Call of Duty: Ghosts, maar dan met de nieuwe mogelijkheden van de toekomst. Dit zorgt ervoor dat nieuwelingen even wat tijd nodig hebben om hun reflexen op peil te krijgen, maar de game beloont je wederom op elke mogelijke manier.

Wanneer men de naam ‘Ghosts’ hoort, worden de eerste hooivorken al uit de kast gehaald, maar de multiplayer van Infinite Warfare is op alle fronten vele malen beter. De maps bestaan bijvoorbeeld voornamelijk uit drie lanen en zijn over het algemeen goed ontworpen. Er zijn echter wel een aantal missers, zoals het veel te chaotische Frontier, maar het neerstortende ruimtestation Mayday is dan weer een echte topper. De SMG-proof maps hebben wellicht de overhand, maar er is prima de ruimte voor gevechten op lange afstand. Maak trouwens je borst maar nat, want snipers zijn op deze maps vrij effectief.

Toch gebalanceerd

Dit laatste betekent niet dat de balans in de game niet goed is, want in grote lijnen zijn er geen te krachtige wapens te vinden. Wel is het jammer dat Infinity Ward de supply drops van vorig jaar heeft gekoppeld aan de wapen-varianten uit Advanced Warfare. Het verschil hierbij is dat de wapens, die variëren van Common tot Epic, vaak meer voor- dan nadelen hebben ten opzichte van de basisversie. Een variant met een random attachment en tactical nuke (jawel, hij is weer terug) op de super gebruiksvriendelijke NV-4 is leuk als je hem bezit, ware het niet dat je deze uit supply drops moet verdienen. Iemand die veel speelt kan deze met een beetje geluk of genoeg scrap, die je maar mondjesmaat verdient, verkrijgen, maar iemand die betaalt is al snel beter. Daarbij komt ook dat enkele wapens tijdelijk niet met scrap kunnen worden verdiend.

An sich valt het voordeel in de praktijk echter mee, vooral omdat de basisvarianten van de wapens en de rest eromheen zo goed gebalanceerd zijn. De RIGS zijn bijvoorbeeld personages met een persoonlijke Trait en een ability die oplaadt, maar net als de Specialists in Black Ops III zal je deze wapens maar eens per potje in kunnen zetten. Zelfs de nieuwe clustergranaten, de handige Dome Shield-granaat om een punt te capturen en de mini-radar voegen meer toe aan de snelle tactiek dan dat ze de balans van de game verstoren. Buiten vervelende lag op de servers en een semi-pay to win model, is het grootste gebrek aan de multiplayer dat deze gewoon niet verrast. Dit is echter voor iedere Call of Duty-speler een persoonlijke kwestie of dit een probleem gaat zijn.

Pretpark

Tot slot is er nog een modus die de setting geheel overboord gooit. Zombies in Spaceland is de eerste Zombie Mode van de ontwikkelaar, die nergens ook maar een enkele concessie heeft gedaan om hem knotsgek te maken. Je begint als vier malloten die in een bioscoopscherm worden opgezogen in de jaren ’80 en terechtkomen in een groot pretpark dat overladen is met ruimte-attracties, neonlicht en natuurlijk zombies.

Zoals altijd vormt elk gebied dat je opent weer een risico om gescheiden te worden van je hoognodige co-op maatjes, maar vind je er wel weer nieuwe wapens en vallen om zombies (of exploderende killer-clowns) te kunnen opblazen. De reden waarom de modus zo briljant is, zijn de fantastische attracties waar je terecht komt. Je kunt van glijbanen glijden, even met een basketbal gooien om tickets voor de prijzen automaat te verdienen, maar je kunt ook beter wegblijven van de dansvloer met lasers. Zombies in Spaceland moet je écht spelen met anderen, maar dan heb je waarschijnlijk wel de grootste lol.

Conclusie

En dat maakt Call of Duty weer een groot, in kwaliteit uiteenlopend pakket. De singleplayer is door de variatie van de setting en de personages eindelijk weer de moeite waard, maar de multiplayer zal voor sommigen minder interessant zijn. Hij is vrij solide en alles wat je kent van vorig jaar, maar niet elke map is spot-on en je moet hard werken om iets betere, maar gebalanceerde wapens te verdienen. En dan zijn er altijd nog de netwerkproblemen die momenteel nog aanwezig zijn. Zombies in Spaceland is dan weer een reden op zich om de game te halen, vanwege de pure fun die de modus biedt, waardoor Infinite Warfare zeker niet zo slecht is als het internet roept.