Digimon: Survive

Dat ik als kind een enorme Pokémon-nerd was, is iets wat ik nooit onder stoelen of banken heb gestoken. Maar ondanks mijn obsessie met de Pocket Monsters, verkende ik ook genoeg andere franchises. Digimon viel met name op het gebied van videogames goed in de smaak, met Digimon World 2003 op de eerste PlayStation als de absolute uitschieter. Ik keek daarom stiekem meer uit naar Digimon: Survive dan naar Pokémon: Scarlet & Violet.

In promotiemateriaal dat in aanloop naar de release werd vrijgegeven, werd Digimon; Survive neergezet als een isometric tactical role-playing game dat zijn verhaal aan de man brengt middels visuals die men doorgaans ziet in visual novels. Een prima combinatie voor iemand als ik, die beide genres een erg warm hart toedraagt. Wat mij echter al snel verbaasde, was de ratio waarmee deze mix tot stand is gekomen.

Rustig op gang

Voor je in Digimon: Survive je eerste échte gevecht levert, heb je al één á twee uur in het spel zitten. In die periode maak je kennis met de hoofdpersonen van deze titel, krijg je expositie over de wereld en een eerste glimp van de diepere geheimen die die herbergt. Je leert dat Digimon in dit verhaal kemonogami (Japans voor beestgoden) worden genoemd en een soort cryptid zijn in de nabijheid van een afgelegen Japanse tempel. Een tempel waar jullie bij uitkomen wanneer jullie schooluitje plots wordt gekaapt door een sneeuwstorm in de lente.

Alsof dit weerfenomeen op zichzelf al niet bizar genoeg is, ontdekken jullie al snel dat jullie met tempel en al zijn getransporteerd naar een andere wereld. Daar vallen vreemde wezens jullie genadeloos aan, tot monsters die beweren aan jullie zijde te staan komen helpen. Het doet sterk denken aan het eerste seizoen van de Digimon Adventure anime en weet zich daar in de eerste uren ook niet goed aan te onttrekken. Het verhaal voelt in grote lijnen bekend en kinderlijk, hetgeen wordt versterkt doordat de game je met felrode letters vertelt wat je moet doen om het te vorderen. Als een kind dat bij de hand wordt genomen door een overbeschermende ouder.

Overleven niet gegarandeerd

Of het bewust is gedaan weet ik niet, maar deze bekendheid schepte een gevoel van veiligheid bij mij als speler. Daardoor kwam de klap extra hard toen de game opeens een duister pad op ging. Ik zal niet in detail treden over wat en wanneer gebeurt, maar het tweede woord van deze titel openbaarde zich op een wijze die ik niet aan zag komen. Het verhaal, dat tot op dat moment een beetje voelde als het gratis brood waar je je tussen de gangen (zijnde de gevechten) mee vult, komt dan pas echt uit de verf en hield mij als speler bezig, ook wanneer ik de controller niet in mijn handen had.

Deze meer volwassen en duistere toon, is om meerdere reden een redding gebleken voor Digimon: Survive. Allereerst is er de mix waar we het eerder over hadden. De game is 80% visual novel en 20% gameplay, dus het verhaal is wel echt hetgeen wat het spel moet kunnen dragen. Daarnaast heeft het verhaal vier eindes en moet je het minimaal twee keer voltooien om de true ending te kunnen aanschouwen. Je kunt dus makkelijk veertig uur uittrekken voor je die mag meemaken en dan heb je nog zeker niet alles gezien wat het spel te bieden heeft. Al heeft dat deels een andere reden dan je zou verwachten.

De game heeft tussen diens statische verhalende secties door vrije stukken, waarin je dingen moet onderzoeken en moet babbelen met jouw teamgenoten. Keuzes die je hier maakt beïnvloeden jouw einde en welke kant jouw partners op evolueren. En ik haat ze! Niet inhoudelijk, maar omdat ze je dwingen na elk gesprek terug te gaan naar de map, met een laadscherm van enkele seconden, om daar een locatie te kiezen die je wil bezoeken, met een laadscherm van enkele seconden, voordat je teruggaat naar de map om de volgende actie in gang te zetten, met een laadscherm van enkele seconden. In sommige secties zie je hierdoor zonder overdrijven twintig keer het laadscherm, wat je echt enorm uit de beleving haalt. Bovendien zul je meer dan eens meerdere vrije secties hebben tussen de gevechten door, dus tel uit hoeveel tijd en immersie er verloren gaat.

De laagst hangende appel

Daarmee wil ik niet impliceren dat de gevechten iets zijn om naar toe te leven. Verre van zelfs. Als een TRPG zijnde is Digimon: Survive niets meer dan basaal, met de positionering van jouw karakters als de enige echt relevante strategische laag die eroverheen zit. Levels doen denken aan iets wat je in een Fire Emblem of Disgaea als tutorial krijgt en worden niet zelden meermaals herhaald. Dit terwijl herhaling sowieso al een beetje een issue is in deze titel.

Met slechts 117 Digimon (van de ondertussen ruim 1400!) is het aanbod van Survive nogal karig te noemen. Maar in alle eerlijkheid weet ik niet of ik dat erg vind. Net als de karakters in het verhaal zijn Digimon op het slagveld prachtig getekend en dit maakt zien waar jouw monsters in kunnen evolueren tof, maar ze verzamelen is een nog pijnlijker proces dan ermee vechten. Je moet Digimon tijdens een slag aanspreken en drie willekeurige vragen uit een poel van zes beantwoorden. Beantwoord je deze goed (genoeg), dan kun je vragen of het monster zich bij je aan wil sluiten, vergelijkbaar met hoe dit werkt in Persona 5. Dat is echter slechts een kans en die kan zo laag als 10% zijn, waardoor je gevechten moet herspelen om je Digidex te vullen. Daar wordt je gewoon niet vrolijk van als ze de eerste keer al niet echt interessant waren.

Conclusie

Het idee van Digimon: Survive is er een waar ik helemaal achter kan staan. De meer volwassen toon en prachtige visuals smaken naar meer, zelfs als de laadschermen de boel enorm vertragen. Maar de ronduit saaie gevechten, repetitieve recruitment mechanics en kleine cast van monsters zijn als een Gotsumon aan het been. Ik hoop meer van dit soort Digimon-titels te zien in de toekomst, maar dan wel als pure visual novel zonder gevechten en exploratie óf als een game waar veel meer diepgang zit in de RPG-elementen dan in Survive het geval is.