Door de jaren heen heb ik vier spellen uit de Disgaea-serie gespeeld en in mijn optiek was Disgaea 5: Alliance of Vengeance veruit de beste. De game was toegankelijker en overzichtelijker dan diens voorgangers, maar dit ging niet ten koste van de diepgang. Tel daarbij een hele smak DLC op die een feest was voor NIS-fans en het was moeilijk om niet uit te kijken naar wat Nippon Ichi Software zou doen met het volgende deel.
Toen bekend werd dat dit zesde deel exclusief naar de Nintendo Switch zou komen, was het besluit om een review key te laten schieten snel genomen. Ik was ervan overtuigd dat een PlayStation- en/of PC-versie vanzelf zou volgen en speel het spel daar veel liever op. Bij uitzondering klom GameQuarters eigenaar, een verknocht Disgaea-fan, daarom zelf in de pen om de game van een matige voldoende te voorzien.
Met eigen ogen
Zoals voorspelt kwam de TRPG recent ook naar andere platformen dan die van Nintendo en dus strikte ik voor mezelf een PS5 key. Mijn verwachting was dat de technische problemen waar Dave tegenaan liep op de Switch niet zouden opduiken op de nieuwste Sony-spelcomputer en tot mijn opluchting is dit grotendeels juist gebleken. De game loopt vloeiend en de nieuwe 3D graphics springen positief in het oog, zelfs op performance mode. Ik heb twee keer een crash gehad, maar gezien de temperaturen waarbij ik speelde is het aannemelijk dat mijn console simpelweg te warm was geworden. Disgaea 6 heeft namelijk heel wat meer gedraaid dan dat ik gespeeld heb.
De reden hiervoor is simpel: een nieuwe mechanic genaamd auto-battle. Zoals de naam impliceert kun je hiermee gevechten automatisch laten plaatsvinden, zodat je de grind die zo nauw verbonden is met de Disgaea-serie kunt overslaan in combinatie met auto-repeat. Na het downloaden van het spel speelde ik even hiermee, waarna ik de console liet lopen terwijl ik ging slapen. Een prima manier om verschillende valuta en levels binnen te harken, echter misschien geen aanrader om mee te beginnen.
Achteraf is makkelijk praten
Het is niet waar Disgaea om bekendstaat, noch is het doorgaans het meest memorabele aspect ervan, maar zoals het een RPG betaamd heeft Disgaea 6 een verhaal te vertellen. Het verhaal van Zed, een zombie die een eenmansoorlog voert tegen een God of Destruction die alles met de grond gelijk maakt in verschillende werelden. Dankzij magie genaamd Super Reincarnation kan hij deze strijd blijven voeren, daar hij na gedood te worden sterker terugkeert. Zo is hij al talloze keren gestorven.
Ons verhaal begint wanneer de magie, die een soort eigen wil heeft, besluit dat Zed tegen zijn limieten aan begint te lopen. Daarom stuurt die hem naar verschillende werelden om andere soorten kracht te leren kennen dan de brute kracht die hij tot nu toe heeft getraind. Geld, liefde, gerechtigheid, plichtsgevoel en vriendschap worden vertegenwoordigd door kleurrijke karakters die we gewend zijn van NIS, maar ze krijgen wel opvallend weinig tijd om te schijnen. Als het aankomt op dialoog is D6 namelijk een stuk lichter dan voorgaande delen. En daarom is de auto-battle optie misschien geen aanrader om mee te beginnen. Het maakt de toch al korte campaign een grap om door te spelen, wat jammer is als dit je echt trekt. Wil jij echter vooral nummertjes groter zien worden, dan moet je vooral jouw gang gaan.
MEEEEEERR
Wie daardoor geprikkeld wordt, zal sowieso zijn heil gaan vinden bij Disgaea 6. De levelcap van 9.999 is verhoogd naar 99.999.999 en de stats zijn al net zo absurd geworden. De auto-battles zijn hierdoor broodnodig als je alles wil zien wat het spel te bieden heeft. Een meerwaarde heeft het, in mijn beleving, echter niet. Er verandert niets aan de dynamiek van de game, behalve dat overal een paar nulletjes achter staan. In ruil daarvoor is een hoop content juist wel verdwenen. Daarbij kun je denken aan verschillende klassen, het berijden van monsters, het veranderen van karakters in wapens en Overloads.
Ook qua gevechten is Disgaea 6 een stuk makkelijker heb ik persoonlijk het gevoel. De game blijft een rasechte TRPG met een isometrisch turn-based gevechtssysteem, maar normaliter zorgen Geo Blocks voor de nodige variatie en uitdaging. Echt goed gevonden stages waren in de campaign echter zeldzaam en hoewel het fuseren van vijanden, levelen van skills en de reincarnation mechanics nog steeds zorgen voor een hoop diepgang, zijn ze overbodig of minder rendabel geworden als je gewoon de grind kunt automatiseren. In zekere zin is de optimale manier om het spel te spelen, door het spel zichzelf te laten spelen, hetgeen mij persoonlijk een heel dubbel gevoel gaf.
DLC
Datzelfde kan worden gezegd over het Complete-stukje van Disgaea 6: Complete: de DLC. Dit bestaat uit karakters uit vorige Disgaea-spellen, compleet met hele korte verhaaltjes en stages die in een lunchpauze in elkaar zijn geflanst. Leuk voor de fans, maar mijlenver verwijderd van de DLC van Disgaea 5, welke ik persoonlijk enorm kon waarderen. Bovendien breken de bonussen en krachten van deze karakters, die je nu vanaf het eerste hoofdstuk tot je beschikking hebt, de game nóg verder. Dus als je het verhaal wil beleven zoals bedoeld, kun je ook deze beter links laten liggen tot de credits over jouw scherm zijn gerold.
Conclusie
Disgaea 6 is dankzij de auto-battle- en auto-repeat-opties misschien wel het makkelijkste deel om te voltooien, hetgeen versterkt wordt door de DLC die de balans volledig vernield. Als je gewoon makkelijk door de game heen wil vliegen of zo snel mogelijk de platinum trophy wil behalen, zal je dat prima vinden. De rasechte Disgaea-fans halen er juist plezier uit om de boel zo efficiënt mogelijk te maken en de game te breken met hun eigen ingenuïteit, wat niet echt kan in D6. De game is immers het best als die zichzelf speelt. Tel daarbij een opvallend kort verhaal en een gebrek aan content bij op en dit is de eerste Disgaea waar ik mezelf niet talloze uren in zie zinken.