Neem Europa bijvoorbeeld. Al in de eerste paar minuten merk je dat deze game van Novadust Entertainment niet bedoeld is als een ‘’leuke’’ game zoals een Mario, Pokémon of Call of Duty dat zijn. Dit is een ervaring, iets om het brein te prikkelen en waar je iets uit meeneemt.
Iets verder weg
Het scenario dat men hiervoor heeft geschetst, is als volgt: op Jupiters maan, Europa, is de mensheid er in de verre toekomst voor het eerst in geslaagd om een hemellichaam klaar te stomen voor kolonisatie. De aarde staat op zijn laatste benen door de hebzucht van de mens en de minachting voor de planeet, maar dit nieuwe thuis kan ons de kans geven om een nieuwe start te maken.
Wie deze kans met open armen ontvangt, is Adam. Hij is een ingenieur die met volle teugen geniet van de open velden vol dieren, de onvervuilde lucht en de robots die dit alles mogelijk hebben gemaakt, de zogenaamde Gardeners. Of tenminste dit deed hij.
Moederziel alleen
Wanneer jij de controle krijgt, ben jij niet Adam. Jij bent Zee, Adams zoon, die plotseling ontwaakt midden in een grasveld. Vaderlief is nergens te bekennen, noch is er enig teken van ander menselijk leven. Herten, kikkers en robots in alle soorten en maten vullen de wereld, welke verder bestaat uit ruïnes, planten en zo hier en daar een pagina gevuld met Adams handschrift.
Met deze bladzijdes puzzel je bij elkaar wat er is gebeurd in Europa, met Adam en met Zee. Met het oog op spoilers kan ik hier niet verder op ingaan, maar centraal hierbij staat de eindeloze dwaasheid van de mensheid, gevoed door diens arrogantie. Het is een verhaal dat we al vaak hebben gezien, gedreven door een boodschap die we allen kennen, maar onvoldoende horen. Tegelijkertijd is het een boodschap die verkocht moet blijven worden, opdat zelfs maar één persoon meer die gaat begrijpen. Ik denk echter niet dat Europa iemand gaat bekeren. Er is gewoonweg niet genoeg hier om enige blijvende impact te hebben.
Ik zie het niet
Op het gameplay front presteert de game in alle eerlijkheid ook niet veel beter. Toen de review key aan ons werd aangeboden, werd een vergelijking met Ghibli gemaakt, hetgeen een belangrijke reden was om de game onder handen te nemen. Ik zie het echter nauwelijks. Ja, Zee oogt als een karakter dat zo uit Miyazaki’s pen had kunnen komen, maar buiten dat zijn er maar weinig overeenkomsten. De wereld van Europa is leeg en verlaten, maar dit voelt ook zo. Er is simpelweg weinig te zien en doen, sans een paar heel erg simpele puzzels, hetgeen dan ook de reden is dat je zelfs op het grootste gemak binnen vier uur het eind hebt gezien.
Wat je ziet, is bovendien heel wisselvallig in kwaliteit. Er zijn oprecht mooie aangezichten om je enkele seconden geboeid te houden, maar deze zijn op één hand te tellen en vallen in het niets tegenover de vele lelijke textures op dingen als stenen en gebouwen, rare visuele gebeurtenissen zoals de kikkers hierboven, de zweverige controls en de vele momenten waarop de wereld enkel iets is om te doorkruisen; een route om te bewandelen, geen gebied om te verkennen.
Conclusie:
Een lege wereld kan worden gevuld met avontuur en verwondering, een verhaal vertelt door middel van de omgeving. Europa snapt dit niet, waardoor de game immens leeg en saai voelt. Tel daarbij op dat het op momenten oprecht lelijk is en dat de kleine stukjes gameplay niets voorstellen, en dan kan ik niet anders constateren als dat de game simpelweg onvoldoende is op elk front, zelfs als het niets compleet verschrikkelijk doet.