Final Fantasy XVI: The Rising Tides is namelijk slechts een miserabele vier uur als je alles wil zien. Dit alles bestaat uit een nieuwe locatie inclusief nieuw dorp, welke je vlak voor het eind van de main game kunt bezoeken. Lang werd gedacht dat dit dorp was weggevaagd nadat Leviathan tekeer was gegaan, maar in werkelijkheid houden ze zich schuil nadat ze de controle over Leviathan zijn kwijtgeraakt. Het zeemonster heeft daarom nu een baby als dominant, welke al tachtig jaar in een tijdskristal zit.
Passend
Als je Final Fantasy XVI zelfs maar oppervlakkig kent, zal je weten dat deze opzet naadloos past bij de wereld zoals dit op dit moment is opgezet. De ietwat grimmige toon sluit perfect aan op de main game, waardoor je het prima erbij kunt pakken als je die speelt. Om de game er specifiek weer voor op te starten vind ik persoonlijk echter minder aanlokkelijk.
De reden hiervoor is vrij simpel: er is niet zo bar veel te doen. Leviathan vinden en verslaan is je enige doel en de Eikon-krachten die je erdoor vergaart zijn de ster van de show. Alsof je leentjebuur hebt gespeeld bij Barret krijg je een machinegeweer op je arm, waarmee je jouw collectie Eikon powers compleet maakt.
Daar je Eikon powers krijgt, is er natuurlijk ook een Eikon battle. Zoals de main game is dit een enorm visueel spektakel, maar tegelijkertijd heb je veel beter gezien in het vanilla spel, dus ook daarvoor hoef je het niet expliciet te doen.
Jammer
Op het gebied van sidecontent valt er eveneens niet veel te beleven in The Rising Tides. Een paar fetch quests en een nieuwe variatie op de geliefde en gevreesde Tonberry’s moeten het geheel dragen, maar voelen meer als filler. Een beetje het gevoel dat The Rising Tides als geheel geeft als je mij vraagt.
Conclusie:
The Rising Tides is niet de grote verhalende uitbreiding waar ik op gehoopt had. Hoewel beter dan de eerste DLC, is het evengoed een nogal korte uitbreiding met relatief weinig impact.