Indiana Jones and the Great Circle

Het is niet de eerste keer dat Indiana Jones van een game wordt voorzien. Dit gebeurde al in 1992 met Indiana Jones and the Fate of Atlantis. Dit was een point & click adventure die nog altijd bekendstaat als één van de beste in het genre.

Nu zijn we heel wat jaar verder en hebben de ontwikkelaars van MachineGames de uitdaging op zich genomen om er iets beters van te maken en ik kan alleen maar zeggen: wat namen ze de uitdaging serieus. Archeologen werden ingeschakeld, locaties werden nagemaakt aan de hand van gearchiveerd materiaal van net voor de Tweede Wereldoorlog en kosten noch moeite werden gespaard om een geloofwaardige cast neer te zetten, met een parel van een game als gevolg.

En dit allemaal voor een poesje

Het mooie van de eerste film van Indiana Jones is dat de eerste scène van de film volledig losstaat van de rest. Het is puur een introductie van het personage en laat meteen alles zien wie deze charismatische en avontuurlijke archeoloog is, maar je weet ook meteen wat voor film je gaat krijgen.

Ze hebben besloten om deze introductie volledig in het sausje van de game te gieten. De eerste minuten van de game zijn precies de eerste van de film. Dat geeft je als speler meteen een feest van herkenning. Het is een soort eresaluut aan wie de hoofdpersoon is, hoewel het in de game niet zo spectaculair overkomt. Het grootste deel van het verhaal speel je in first person en je ziet daardoor bijvoorbeeld de grote rots niet die achter je aan rolt, wat de finale van de intro een beetje flauw maakt. Toch is het een zeer goede introductie en een voorbeschouwing voor wat er komen gaat.

Dan is het tijd voor het werkelijke verhaal. Midden in de nacht schrikt doctor Jones wakker door een geluid in zijn vertrouwde Marshall College. Hij loopt naar de plek waar het tumult vandaan komt en ziet daar een gigantische man die de boel kort en klein slaat. Hoewel Jones een intelligent man is, begint hij meteen op de reus in te slaan en die kan het niet echt waarderen. Het logische gevolg is dat Indiana een flinke hengst te verduren krijgt en na enige tijd wordt hij wakker, om erachter te komen wat de uit de kluiten gewassen man heeft gestolen: een gemummificeerde kat. Dit kan deze overactieve archeoloog niet loslaten. Hoewel de waarde van zo'n historisch attribuut enorm is, is het volgens hem een nietszeggend ding wat nooit de aandacht trok. Waarom nu opeens wel? Het kan hem niet loslaten en daarom besluit hij op onderzoek te gaan.

De reus had de kleding van een Rooms Katholieke priester en daarom besloot onze held om naar het Vaticaan te gaan om te zien wat ze daar van hem weten. Daar begint een avontuur dat je langs vele plekken in de wereld brengt, zoals je dit ook wel gewend kunt zijn van de films.

Hoe het voelt om Indiana Jones te zijn

MachineGames is vooral bekend van de laatste drie delen van Wolfenstein. Dit waren vrij brute, over de top shooters die geen geweld uit de weg gingen. Ik wil zelfs zover gaan dat het de mooiste gemaakte boomer shooters ooit zijn, want ze hebben alles wat mijn boomer shooter-hartje sneller laat kloppen.

Mensen die denken dat dit het lot is van Indiana Jones and the Great Circle, kunnen weleens flink teleurgesteld worden. Deze man is niet gemaakt van staal en na een paar klappen stort hij ter aarde. Je krijgt dan nog wel een kans, als je de hoed weet op te rapen, wat ook weer enorm aanvoelt als een typische feature voor een game met onze altijd bruin geklede avonturier.

Het grootste deel van de game probeer je zo veel mogelijk vanuit de schaduwen te bewegen. Stealth is de sleutel voor resultaat, hoewel er wel briljante actie in zit. Ik heb bijvoorbeeld met een grote glimlach het hilarische Sword vs Gun-moment in Raiders of the Lost Arc na kunnen spelen, maar dan in een iets andere setting. Maar het is niet zo enorm aanwezig, zoals je dit bijvoorbeeld kent van Uncharted.

Overal waar je bent, liggen allemaal spullen die je kunt gebruiken om jouw vijanden knock out te slaan. Van flessen tot gitaren, je kunt ze allemaal oppakken en gebruiken. Wanneer je ze raakt, terwijl zij jou niet hebben gezien, sla je ze in één klap buiten westen en anders moet je met ze vechten. Na een paar klappen zijn de attributen echter stuk en zul je iets anders moeten vechten. Het vechten is niet heel moeilijk, maar je moet er niet vier tegelijk hebben die op jou inslaan, want dan kun je beter maken dat je wegkomt.

De reus had de kleding van een Rooms Katholieke priester en daarom besloot onze held om naar het Vaticaan te gaan om te zien wat ze daar van hem weten. Daar begint een avontuur dat je langs vele plekken in de wereld brengt, zoals je dit ook wel gewend kunt zijn van de films.

De kracht van een goede puzzel

De combat is echter niet heel belangrijk. De werkelijke mechanics achter de game gaan ver terug naar de tijd van Fate of Atlantis. Het is meer een adventure waarin je puzzels oplost die echt overal zijn. In het Vaticaan koop je een camera die je in de hele game verder gebruikt om foto's te maken van alles wat je maar wil en bijna alles wat je fotografeert bevat iets van een puzzel.

De puzzels zijn ook redelijk onvergeeflijk, wat ik enorm kon waarderen. Om een vergelijking te maken: Uncharted heeft de puzzels in de game volledig uitgelegd. Nathan Drake, de hoofdpersoon in de meeste van de games, denkt altijd hardop en denkt ook altijd goed. Je hoeft praktisch alleen maar te doen wat hij zegt. Dit is niet verkeerd, want Uncharted is een andere game met een andere focus, maar het is even nodig dit te noemen om het verschil uit te leggen.

Indiana Jones maakt het je niet zo gemakkelijk. Tijdens de main quests wordt je meestal vergezeld door iemand en denk je samen na wat de vervolgstappen zijn. Maar op het moment dat je alleen bent, zul je het ook zelf op moeten lossen. Nu is er wel een instelling die je meer uitleg geeft over wat er van je wordt verwacht, maar mijn advies is die lekker uit te laten en op zoek te gaan, want je speelt tenslotte als een van de meest briljante historici ter wereld.

Zeker de sidequests zijn een grote uitdaging en soms moet je echt wel even verder denken. Toch heb ik geen enkele keer een puzzel gehad die voor mij niet op te lossen was, hoewel ik de echt moeilijke puzzels heb overgeslagen, omdat ik ook een review op tijd af moet hebben. Ze voelen allemaal logisch, maar als je het hebt gevonden, ben je wel even trots op jezelf dat het is gelukt.

Wat je wel kunt doen, is foto's maken van de onderdelen in een puzzel die van belang zijn, want dan krijg je hints van Indiana over wat je zou kunnen doen. Zo is er voor iedereen die dat wil toch een beetje houvast.

Genieten van het uitzicht, zeker op een enorme televisie

Ik moet ook zeggen dat deze game behoort tot de mooiste games die ik ooit heb gespeeld. Dat is niet zo vreemd, want de game is nieuw, maar hij is oprecht mooi. Hij heeft standaard ray tracing, maar blijft redelijk goed draaien, mitsje een PC hebt die aan de vereisten voldoet.

Ik heb hem echter ook gezien op de Xbox Series X en mensen met deze console gaan zeker genieten. De game ziet er gewoon erg mooi uit. Mensen die nooit in de Sixtijnse kapel zijn geweest in het Vaticaan, kunnen ze dit nu alsnog doen, want iedere verflaag is tot in het kleinste detail nagemaakt. Ook is er geen mooiere manier om Giza Plateau te bekijken, want daar is het zo heet dat echt concentreren op de piramides bijna niet mogelijk is. Het is bizar hoe goed ze geslaagd zijn om die gebouwen die echt bestaan zo tentoon te stellen. Op momenten kun je het zien als een museum.

Op de dag van release bracht MachineGames een patch uit, waarbij ondersteuning op full path tracing mogelijk werd. Wat dit precies is laat ik buiten de review, maar het komt erop neer dat dit een volledige vorm van ray tracing is en die kost zoveel rekenkracht, dat dit eigenlijk is bedoeld voor toekomstige hardware. Dat bleek ook wel, want mijn potje Indiana Jones leek plots meer op een soort interactieve diavoorstelling, maar het zag er enorm mooi uit en ik kan mij voorstellen dat mensen met een computer van NASA hier echt van gaan genieten.

Toch zijn er wat dingen met de grafische instellingen. Toen ik terugging van full path tracing naar de settings die ik eerder had, kreeg ik het niet meer voor elkaar om de game een beetje soepel te laten draaien. Ik moest helemaal teruggaan naar de standaardinstellingen en alles opnieuw doen, wat nogal wat tijd heeft gekost. Mensen met een Xbox zullen hier geen last van hebben, maar met de PC kun je beter de instellingen loslaten zodra je de juiste settings hebt gevonden.

Verder zijn er momenten dat de game grafisch enorm tegenvalt. Zo is er een punt waarop je met een boot door een jungle vaart. Die boot gaat wat sneller dan je normaal kunt lopen en dat zie je terug aan de bladeren van bomen, die schieten als dartpijlen opeens uit de grond. Gelukkig is dit maar bij één deel van de game, maar het ziet er niet uit.

Een film in een game

Games voelen wel vaker filmisch aan, maar bij een enkele game gaat het heel ver. Indiana Jones and the Great Circle past op dit gebied in het rijtje van The Last of Us I en II, Red Dead Redemption 2 of de Uncharted-serie. Wanneer je alle gameplay weghaalt en alleen de cutscenes overlaat, heb je meer dan genoeg materiaal om er een zeer goede film van te maken. Een film die ook nog eens beter is dan de laatste delen van de serie.

Hier komt bij dat Indiana Jones ingesproken wordt door Troy Baker. Ik hoorde dit toen ik al ver in de game was en ik dacht dat de stem was ingesproken door Harrison Ford zelf, die in de films Indiana Jones speelt, maar dat zijn stem was verjongd met behulp van AI. De heer Baker maakt er een huzarenstukje van en hij is niet de enige. Alle voice actors leveren enorm goed werk.

Een speciale vermelding wil ik toch wel geven. De slechterik heet Emmerich Voss en MachineGames hebben er de ultieme slechterik van gemaakt. Deze man is zo naar en dat komt onder andere door het prachtige werk van Marios Gavrilis. Zijn rol is perfect vertolkt, maar dat zijn alle rollen en wat dat betreft, is dit de hele game. Er zijn weinig dingen die ik kan noemen die niet neigen naar perfectie.

Conclusie:

Indiana Jones and the Great Circle is briljant. Hij ziet er prachtig uit en is een absolute hommage naar de films. De combat laat hier en daar wat liggen, maar daar is niet zo heel veel van, dus het is ook geen probleem. De puzzels zijn uitdagend, maar op een manier die voor iedereen geschikt is. Een mooier eerbetoon aan de films is er niet en ik kan dan ook iedereen die Indiana Jones in het hart heeft gesloten deze game van harte aanbevelen. Ben je verder niet bekend met de meesterwerken van Steven Spielberg? Dan kan ik ook rustig zeggen dat deze game een bijzonder mooie introductie is. Er is geen reden te noemen om deze te laten liggen. Zeker niet met de wetenschap dat hij over een half jaar uitkomt op de PlayStation 5.