NUKITASHI

Het eiland in kwestie is Seiran Island. Dit eiland van Japan ging in het verleden gebukt onder een recessie door een combinatie van sterke vergrijzing en gebrek aan economische middelen. Het eerste is geen unicum in het land van de rijzende zon, waar steeds meer volwassenen single blijven en dus ook geen kinderen krijgen. Hitoura, gouverneur van de regio waar Seiran Island onder valt, deed daarom een voorstel: de Perverted Sex Law.

De wat nou?

De basis van deze wet is simpel. In een land wat zo bang is geworden voor intimiteit, zal Seiran Island een baken van openheid worden. Een paradijs van perversiteit, waar mensen niet bang hoeven te zijn voor hoe ze worden gezien door andere en hun lusten en wensen niet hoeven te verbergen. Seks in het openbaar is toegestaan en het eiland heeft faciliteiten om specifieke voorkeuren te voorzien, zoals muren waarin je jezelf klem kunt zetten, een sekspositief attractiepark en een mascotte die je droog in de kakker mag pakken als je daar zin in hebt. Voor veiligheid en de goede zeden zijn er regels, zoals een minimumleeftijd voor deelname, expliciete toestemming voor wurgseks en regelmatige medische controles om uitbraken van besmettelijke ziektes en SOA’s te voorkomen. En om dit alles te overzien, is een speciale paramilitaire eenheid genaamd de SHO die de boel overziet, samen met diens studententak: de FS. Klinkt allemaal prima toch?

Dat dacht ik ook toen de game begon en een video begon te spelen die dit concept aan mij voorstelde. Ik heb letterlijk met een enorme grijns gezeten door de absurditeit ervan en vroeg me sterk af welk conflict het spel kon voorschotelen in zo’n setting. Het duurde echter niet lang voor de tekortkomingen van de regelgeving overduidelijk werden.

Zoals gezegd zijn er regels in plaats om te garanderen dat iedereen veilig en verantwoord seks heeft op Seiran Island. Maar voor wie helemaal geen seks wil hebben, is er geen plaats. Als iemand op straat je benaderd voor seks, ben je conform de Perverted Sex Law verplicht daaraan mee te werken. Het idee is dat jij hetzelfde mag doen en dat iedereen dus een gelijk speelveld heeft, maar als je het daardoor moet doen met iemand die je op geen enkele wijze aantrekkelijk vindt, blijft het een soort van dwang, zelfs als je niet weigert. Onthouding is bovendien niet het enige wat strafbaar is. Monogamie en homoseksualiteit zijn eveneens verboden en worden bestraft met een soort heropvoeding van de FS of SHO, hetgeen neerkomt op een woord dat een trigger warning behoeft.

Blijf van zijn lijf

Wie door deze wet negatief wordt geraakt, zijn onze hoofdpersonen. Tachinana Junnosuke en Tachibana Asane groeiden op op het eiland, maar verlieten het met hun gezin voor ze de legale leeftijd bereikten. Dat was niet bepaald een lastig afscheid, daar beiden toen al slachtoffer waren van de unieke cultuur. Junnosuke zoekt een liefdevolle relatie in plaats van seks zonder strings attached en Asane valt op vrouwen. Ze besloten daarom al voor ze goed of wel gesetteled zijn dat ze er alles aan gaan doen om onder seks uit te komen en voegen in het begin redelijk makkelijk de daad bij het woord.

Eens hun gedrag de aandacht trekt van de FS, wordt het echter een ander verhaal en moeten ze toevlucht zoeken in een grot om te ontlopen aan de sekspolitie. Daar stuiten ze bij toeval op een verborgen basis waar ze zich in verbergen. Deze basis blijkt gebouwd te zijn door iemand die tegen de Perverted Sex Law is en die persoon is bereid de Tachibana’s te voorzien van middelen om zichzelf veilig te houden en wil ze helpen bij het tenietdoen van de wet. Daarvoor moeten ze echter wel iemand vinden die zich op het eiland verbergt en volgens de mysterieuze sponsor de sleutel is om dit doel te bereiken.

Met zijn vijven

In de common route, de route die altijd hetzelfde is, neemt deze zoektocht grotendeels een achtergrondrol in. Belangrijker is het opzetten van het conflict, het uitbreiden van het anti-seks team, het uitdiepen van vriend en vijand en de basis leggen voor gebeurtenissen die wel of niet zullen plaats vinden. Dit laatste heeft te maken met de keuze gebonden character routes, waarvan de game er vier heeft.

De eerste van deze routes, bewandel je samen met Kitagiri Nanase. Zij is de grootste slet van de school, naar verluidt, maar is in werkelijkheid faliekant tegen alles wat Seiran Island voor staat. Zij en Junnosuke vliegen elkaar constant aan, maar hebben tegelijkertijd respect voor elkaar en spenderen bovendien door omstandigheden veel tijd samen. Dat liefde op zou bloeien is dan ook niet verwonderlijk en ondanks alles is dit de meest normale route.

Dit kan niet worden gezegd van route twee, waarin Junnosuke samenkomt met Misaki, een normaal meisje die zó doorsnee is, dat vrijwel niemand haar ziet. Dit gaat zelfs op voor haar team en dat wordt doorgaans gebruikt om grappen over te maken. Ze heeft wel unieke kwaliteiten, maar wanneer je besluit haar te versieren, wordt de game al snel absurd in hoe het deze relatie en het conflict dat ze ondertussen moeten tackelen vormgeeft.

Route drie is bijna het tegenovergestelde en biedt de meest realistische methode voor Junnosuke om als winnaar uit de bus te komen. Hij infiltreert de FS en gebruikt ze om zijn eigen team te assisteren en zijn vijanden te slim af zijn. De liefdesinteresse in deze route is Hinami Watari, een legal loli en bovendien de oudste van het stel. Van alle potentiële koppels is deze de minst geloofwaardige en ontwikkelaar Qruppo weet dit ook. Daarom is het liefdesaspect in deze character route het kleinst.

De vierde route is het ware einde van dit verhaal en combineert aspecten van de andere drie routes, zoals diens unieke gebeurtenissen, vijanden en bondgenoten. Met het oog daarop kan ik er niet over uitweiden zonder de andere routes te spoilen, maar voor mij was het de reddende engel van NUKITASHI.

De climax

Omdat ik voor het reviewen van een titel mezelf zoveel mogelijk vrij probeer te houden van externe indrukken, dacht ik na het voltooien van de drie character routes klaar te zijn. Ik had al in de kop hoe deze review ongeveer zou lopen en neeg naar een cijfer dat schommelde tussen voldoende en onvoldoende. Je hebt waarschijnlijk al gezien dat die ondertussen wat is opgehoogd en dat heeft alles te maken met die ware route die alles mooi samenbrengt. Tegelijkertijd zijn mijn klachten over de game er niet mee weggenomen. En daarvan heb ik drie grote: vertaling, logica en seksscenes.

Van Shiravune, de uitgever van NUKITASHI, heb ik eerder al meerdere games gerecenseerd en tot driemaal toe voelde ik mij geroepen om vertaalfouten erin te benoemen. Dat is hier niet van toepassing. Niet dat ze er niet zijn, maar het aantal is klein en de fouten zijn relatief onschuldig. Nee, het is de vertaling zelf die mij onder de huid ging zitten. Een aantal maanden geleden haalde ik in een column al aan dat ik mij stoor aan vertalers die teveel creatieve vrijheden nemen en daarom wel de kern van het verhaal overbrengen, maar bepaalde nuances verloren laten gaan. Dit gaat veel verder. Grappen en zinnen zijn compleet anders vertaald om ze vol te stoppen met memes en popcultuurreferenties. Ik ben fan van beide, echter voelen ze hier vaak duidelijk misplaatst, iets wat zelfs mijn vrouw opviel toen ze een keer meekeek. Het feit dat ik Japans kan verstaan, sluit ik daarmee uit als de reden voor het enorme gevoel van dissonantie dat de vertaling regelmatig bij mij opriep.

Mijn andere klacht is de uitgever dan weer volledig niet kwalijk te nemen. Dat is namelijk verhaalgebonden. Ik begrijp dat NUKITASHI een verhaal vertelt dat volledig draait om seks en daar dus een schepje bovenop moet doen. Dat wapens vermomde seksspeeltjes zijn en schoolevenementen eindigen in een orgie, wil ik daarom wel op de koop toe nemen. Had Qruppo het daar maar bij gelaten. Maar nee, in plaats daarvan krijgen we penis push-ups, magische opblaaspoppen, seksuele hersenspoeling en meer van dat soort onzin die las alsof het uit een slecht geschreven pornoproductie kwam.

Dit soort momenten zijn spijtig niet beperkt tot het verhaal, maar komen ook sporadisch terug in de seksscenes die je krijgt aan het eind van een character route. Scènes welke doorgaans sowieso al een teleurstelling waren. Want voor een game die zo hamert op de combinatie van liefde en lust, en het belang van intimiteit, springt het wel heel luchtig om met die materie eens poesje bij paaltje komt. Exhibitionisme, trio’s en lichte vormen van BDSM komen vrijwel uit de lucht vallen en ondermijnen het centrale plot van het spel keer op keer. Bovendien zijn de scènes ook wel erg kort.

Tegengewicht

Met zulke grote klachten, voelt het misschien alsof NUKITASHI diens score niet verdient. Eerlijk is eerlijk; ik heb zitten twijfelen. Aan het eind van de dag is het feit echter dat de game prima oogt en zeer goed klinkt. De humor die wél waarheidsgetrouw is vertaald, is doeltreffend en sommige van de absurditeiten van klacht twee zorgden wel voor vermakelijke situaties. Bovendien is de game met minder dan € 20,- zeer zacht geprijsd voor meer dan 25 uur gameplay. Daarvoor moet je echter wel de uncensor patch van Johren trekken als je op Steam speelt, want anders haal je nog geen uur.

De echte kicker blijft echter het ware einde en ik hoop dat die de leidraad is geweest bij het tweede deel, waarvan Shiravune reeds heeft bevestigd dat die vertaald zal gaan worden. Daarbij hoop ik ook dat ze een andere vertaler inschakelen of die in ieder geval de wacht aanzeggen om de integriteit van het originele werk te waarborgen.

Een voetnoot die tenslotte niet mag ontbreken, is de soundtrack. In de meeste visual novels is deze aanwezig of zijn er een of twee nummers die in het oog springen. NUKITASHI is gevuld met sfeervolle eilandgeluiden, bombastische actienummers en jazzy achtergrondmuziek die zonder twijfel een plekje gaat vinden in mijn playlist.

Conclusie:

Net als de Perverted Sex Law waar de game om draait, is het duidelijk om te zien wat het idee is achter NUKITASHI. Absurde pornologica, seksscènes die haaks staan op het thema en een vertaling die ik oprecht haat doen echter af aan diens sterke kanten. Jammer, want de opzet van het verhaal en de setting hadden veel beter benut kunnen worden. Gelukkig is de soundtrack een banger en weet het ware einde het een en ander goed te maken.