Rance IX: The Helmanian Revolution

Tenzij je niet bekend bent met Romeinse cijfers, zal je door hebben gehad dat The Helmanian Revolution het negende deel in de Rance-reeks is. Hierin volgen we de avonturieren van de ‘’held’’ met dezelfde naam. Deze aanhalingstekens kan ik niet genoeg benadrukken, daar hij alles behalve heldhaftig is. Rance is grof, egoïstisch en gedreven door slechts één ding: lust. Dus wanneer hij instemt met een verzoek van de kroonprins van Helman, om hem te helpen zijn land terug te krijgen van de council die de macht heeft gegrepen, doet hij dat met een minder dan zuiver motief.

Who are these people!?

Rance mag dan wel een verkrachtend monster zijn, maar het valt niet te betwisten dat hij een charismatisch leider en geweldige strijder is, die door de jaren heen wereldwijd bondgenoten heeft gemaakt. Voor wie zijn avonturen al langer volgt, is de negende Rance dan ook een feest van herkenning. Karakters uit allerlei titels duiken gaandeweg op en gebeurtenissen uit eerdere avonturen worden erkend en hebben zelfs op enkele momenten een grote invloed op de revolutie die Rance leidt. Voor terugkerende spelers is dit een waar genot, maar als een instappunt van de franchise is het daarvoor nog minder geschikt dan Sengoku Rance of Rance Quest: Magnum. Het tiende deel in de franchise is immers het einde van diens verhaal en deze titel begint dat op te zetten.

Het verhaal waarin dit gebeurt, zal je ongeveer twintig uur zoet houden en is te verdelen in twee segmenten: de visual novel-segmenten die het avontuur vorderen en de conflicten die je daadwerkelijk moet uitvechten. Visual novels behoeven vermoedelijk geen uitleg voor fans van eroge, maar zowel dan krijg je het beeld makkelijk van de screenshots in deze review. Rance IX vertelt één verhaal en heeft dus geen keuzes en vertakkende tijdlijnen die daaruit ontspringen en verdere uitleg behoeven, al zijn sommige scènes wel afgeschermd tot New Game+. Wat het wel heeft, zijn vele verschillende slagvelden waar tegelijk iets gebeurt. Elk hoofdstuk is daarom opgedeeld in rond de tien blokken die je kunt aanklikken om een deel van het verhaal te zien. Niet enkel van Rance en vrienden, maar ook andere bondgenoten en zelfs de vijanden krijgen zo de ruimte om zich te ontwikkelen. Let alleen op wanneer er twee zwaarden in het blok staan.

Ten aanval

In dat geval zal het verhaal worden onderbroken voor een of meerdere gevechten, die in THR de vorm aannemen van een vrij traditionele TRPG. Denk aan zoiets als Fire Emblem, waarin een slagveld is opgedeeld in een grid en alle karakters en hun aanvallen beurtelings iets mogen doen binnen vastgestelde limieten. Dat ik Fire Emblem als voorbeeld neem, is niet enkel omdat het een van de bekendste TRPG’s vandaag de dag is. Zoals ik reeds in mijn review van Engage schreef, zijn er maar weinig games in het genre die zo’n sterk map design hebben als de serie van Intelligent Systems. R9 kan zich daar niet mee meten, maar steekt wel met kop en schouders boven het gemiddelde uit, deels omdat het soms de meest absurde levels voorschotelt in free battles die losstaan van de main story.

Wat daarbij helpt, is de cast waarmee je mag vechten. Ik zei al dat deze voor een groot deel bestaat uit oude gezichten, maar dat is leuk om meer redenen dan fanservice. Ninja Kanami kan door vijandelijke linies rennen om boogschutters neer te halen, tank Patton kan enorm veel klappen vangen, tech geek Maria heeft een bazooka en samurai Senhime heeft dankzij haar nagitama (een soort speer) een groter bereik dat andere melee-vechters. Rance is in de acht voorgaande avonturen op allerlei plaatsen geweest en de troepen die zich gaandeweg aan zijn zijde scharen, zijn daardoor enorm gevarieerd en kunnen verder worden gespecialiseerd met gear, upgrades en skill points om ruimte te bieden aan enorm veel mogelijkheden. Veel meer dan ik gewend ben van games in dit genre in ieder geval.

Daarentegen staat wel dat de game grafisch een hoop te wensen overlaat. Rance IX is al negen jaar oud, maar zelfs in 2014 zou de game er behoorlijk achterhaalt uit hebben gezien. Op het slagveld is dit echter maar een klein probleem en in de visual novel-segmenten speelt het zelfs helemaal niet. Het is enkel tijdens speciale moves, waarbij de camera een karakter van dichtbij bekijkt, dat de graphics echt gedateerd voelen. Maar die zul je doorgaans een halve minuut per gevecht zien, dus een écht groot minpunt kan ik het niet noemen.

Een kwestie van smaak

Waar ik mij persoonlijk meer aan stoorde, is iets wat me altijd heeft tegengestaan aan Rance: Rance zelf. Ik heb mijn eroge graag vanilla en het liefst ook net zo zoet. Dat ga je hier niet vinden, dus als verkrachting, dwang, BDSM en slaven je enorm tegenstaan, kun je beter uitwijken naar andere titels van de uitgever. Is dat echter je kink ( over smaak valt nu eenmaal niet te twisten ) of kun je het in ieder geval tolereren, dan is de game zeer zeker het overwegen waard als je de TRPG een warm hart toedraagt.

Daarbij moet ik overigens wel zeggen dat ik de H scènes ook niet bijster bijzonder vond. De art is prima, maar er zeer weinig beweging in scènes en helemaal geen voice acting. Erotische visual novels komen dankzij uitgevers als Shiravune, MangaGamer en NekoNyan in grote getale uit en hebben tegenwoordig doorgaans een veel sterkere audiovisuele presentatie. Dus wie puur komt om aan zijn trekken te komen – pun very much intended – kan beter uitwijken naar dergelijke alternatieven.

Conclusie:

Net als andere delen die ik in de Rance-serie gespeeld heb, is Rance IX: The Helmanian Revolution een zeer degelijke RPG met een erotische bijsmaak. Of je die smaak kan toleren, ligt eraan of je kunt leven met verkrachting, manipulatie, marteling en een gebrek aan voice acting. Mijn kop thee is het niet, maar de gameplay maakt dan in mijn optiek zo ruimschoots goed, dat het cijfer dat ook duidelijk reflecteert.