Meer dan een half jaar terug schreef ik voor GameQuarter een preview over Rise of the Argonauts. De tijd dat ik die schreef was deze actievolle RPG, die zich situeert in de Griekse mythologie, hooggeanticipeerd en ontzettend ambitieus. Mass Effect was immers net een half jaartje uit en ontwikkelaar Liquid Entertainment was vastberaden de strijd aan te gaan met ontwikkelaar BioWare. Beide RPG’s delen namelijk hetzelfde principe en worden onderverdeeld in twee elementaire zaken: het bevechten van vijanden en het houden van conversaties.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Rise of the Argonauts is op beide gebieden niet beter dan Mass Effect. Qua verhaal evenaart het de game van BioWare wel, zoniet overtreffen de scriptschrijvers van Liquid Entertainment het. De verhaallijn is om te beginnen gebaseerd op de mythe van Jason, zoon van Aeson en koning van Iolcus. De game begint met een kort filmpje waarin je de hoofdpersoon Jason en zijn vrouw Alceme tegenover elkaar ziet staan op het altaar. Zodra Alceme het ‘jawoord’ geeft aan de koning, wordt haar hart doorboord door een pijl van een Blacktongue. Vastberaden als Jason is, gaat hij achter de moordenaar aan en wreekt hij zijn vrouw. Maar hij wil meer, hij wil haar terug. Dit kan met behulp van ‘The Golden Fleece’: een mythisch voorwerp dat de doden weer levend kan maken.
Een moeilijke opdracht voor Jason, die daarom vergezeld is met Argonauten: een groep bekenden uit de Griekse mythologie, namelijk Hercules, Pan, Atalanta en Achilles. Elk van deze personages hanteert zijn of haar eigen vechtstijl. Zo kan Hercules vijanden vastpakken en vuurt Atalanta van afstand haar vuurpijlen af. Gedurende je avontuur kun je twee van de vier Argonauten meenemen, die ieder weer hun inbreng hebben bij de gesprekken en het vechten. Het vechten in The Rise of the Argonauts is overigens goed in elkaar gezet. Het vechtsysteem is namelijk zo ontworpen dat je nauwelijks dezelfde animaties te zien krijgt, mits je de juiste combinaties uitvoert. Mocht een vijand namelijk over een schild beschikken, dan is het beter om je strijdknots erbij te pakken en het schild te slopen om daarna over te schakelen naar je zwaard en vervolgens je beschermloze vijand letterlijk in tweeën te hakken. Bij grote beesten kun je echter beter een speer gebruiken, omdat deze mythische wezens meestal veel schade aanrichten en je ze dus op een afstandje dient te houden.
Je lees het al: Jason kan tijdens de gevechten van wapen wisselen. Hanteer je je wapens goed en wissel ze je op het perfecte moment, dan tover je meermaals ontiegelijk vette combo’s op het scherm die met veel bloed gepaard zullen gaan. Hierdoor verveelt het gevechtsysteem geen moment, ondanks dat het op het eerste gezicht wel erg makkelijk oogt.
Een ander belangrijk element is het houden van conversaties. Op Mass Effect-wijze kun je kiezen uit vier altijd goede antwoorden, die het verloop van de gesprek (kunnen) veranderen. Helaas bepaal je echter niet het verloop van de game, wat best wel zonde is aangezien de ontwikkelaar streefde om een beter conversatiesysteem te maken dan Mass Effect. Dat is ze dus niet gelukt. Om zich dus een beetje te onderscheiden van die game, heeft Liquid Entertainment een leuke troef ontworpen. Alle vier de antwoorden die je kunt geven staan immers voor het gedachtegoed van één van de vier goden die centraal staan in Rise of the Argonauts: Ares, Hermes, Athena of Apollo. Geef je een agressief antwoord, dan zal de god Ares je belonen met Ares-achtige krachten. Ben je meer van de rechtvaardigheid, dan loop je de kant op van Apollo op en ga zo maar door. Je creëert met dit systeem een uniek personage dat zowel visueel als al vechtende tot uiting komt. Verder kun je ervaringspunten verdienen door x zoveel vijanden te doden of door zoveel aanvallen te ontwijken. Deze punten kun je vervolgens spenderen in één of meerdere goden. Een combinatie van alle vier de goden is dus eveneens mogelijk.
Jammerlijk vind ik echter wel dat de meeste gesprekken in het spel op niets slaan. Soms gaan ze werkelijk nergens over en hebben ze totaal geen betrekking op het verhaal. Je zult dus meermaals een gesprek skippen, omdat het gewoonweg te saai is om voort te zetten. Daarnaast is de balans tussen het vechten en praten in Rise of the Argonauts compleet zoek geraakt. Zo kan het wel eens voorkomen dat je twee uur aan het praten bent en vervolgens weer twee uur aan het vechten bent. Ook zijn er stukken in de game dat je tussen het vechten en praten door stukken aan het lopen bent zonder actie. Een beetje afwisseling zou niet onprettig zijn geweest, Liquid.
Gelukkig is er wel genoeg variatie in de omgevingen zelf. Jason en zijn Argonauten moeten namelijk verschillende eilanden langs om aanspraak te kunnen maken op The Golden Fleece. De ene keer bevind je je in een gevaarlijke, kleurrijke jungle en de andere keer ben je levend vlees in het colusseum. Visueel is The Rise of the Argonauts dan ook alleraardigst. Het is niet super, maar het kan er zeker mee door. Hetzelfde geldt voor de muziek en dan met name de ingesproken stemmen. De stemacteurs hebben zeker hun best gedaan om het geloofwaardig te laten klinken, en met succes. Tovenaar Pan klinkt ook echt als een geit en Achilles heeft zo’n heerlijke, arrogante klank in z’n stem. Jammer is het feit dat dit audiovisuele aspect gepaard gaat met irritante framedrops en collission detection. Immers, wanneer je één meter voor een object of muur staat, kun je al niet verder lopen. Met de zijkanten van looppaden is dit ook het geval, en dat ziet er toch wel nep uit.
Hoewel, erg veel looppaden bevat de game niet. In Rise of the Argonauts bewandel je dan ook continu één en hetzelfde pad. Lineair is de game dan ook zeker en daar brengen de sidequests geen verandering in. Verder heeft de game last van vervelende bugs, zoals een flippende camera en rondvliegende objecten. Ook is het ontbreken van een minimap een groot gemis. Telkens switchen naar je menu om te kijken of je wel de goede kant op loopt werkt zeer frustrerend.
Conclusie
Hoewel Rise of the Argonauts qua niveau niet eens de schoenveters van Mass Effect mag strikken, is de game over het algemeen erg vermakelijk. Ondanks de vervelende minpunten, zoals de slechte afwerking en de saaie gesprekken, speel je namelijk makkelijk door de game heen en blijft het verhaal van begin tot eind boeien. Daarbij hebben we over het audiovisuele aspect niets te klagen en is het vecht- en godensysteem leuk in elkaar gezet. Een deel twee zou ik persoonlijk zeker op prijs stellen, want dat er ruimte is voor verbetering mag duidelijk zijn.