Street Fighter VI

Ik begrijp dat deze uitspraak nota bene in de inleiding doen vragen om problemen is. Een review moet objectief zijn, door de positieve en negatieve kwaliteiten van een spel lopen en deze vervolgens tegen elkaar afwegen. Zoals je echter zult lezen, heb ik om drie redenen vrijwel niets om tegenwicht te bieden aan de loftrompet.

Reden 1: World Tour

Als je een fighting game speelt, weet je zoal wat je kan verwachten. Een Arcade Mode, Versus, Training etc. Wat je niet verwacht te zien, is een complete RPG welke je kan doorlopen met een eigengemaakt karakter aan de hand van een uitgebreide character creator. Laat dit nou precies zijn wat World Tour is.

In deze mode ga jij met je avatar naar Metro City uit de Final Fight-serie. Hier beleef je een verhaal bestaande uit vijftien hoofdstukken, welke zonder alle sidecontent en de endgame al ruim twintig uur aan gameplay biedt. Dat is imposant voor een story in de meeste games, maar bijna ongehoord in dit specifieke genre. Ga je ook al die extra content verkennen? Dan mag je zelfs makkelijk vijftig uur vrijmaken.

World Tour is meer dan een welkom extraatje van een fighting game. Het is een introductie voor nieuwe spelers in een franchise die ondertussen behoorlijk ingewikkeld is geworden. In World Tour worden verschillende systemen en termen mondjesmaat toegevoegd, waardoor je al doende leert en dichterbij de kern van het spel komt. Voor beginners is dit fijn omdat je in tegenstelling tot de traditionele 1v1-formule toegang hebt tot voorwerpen om jezelf bijvoorbeeld te helen en te maken hebt met een curve om mee te leren in plaats van de muur die de traditionele mode opwerpt, terwijl die curve hoog genoeg eindigt dat zelfs veteranen in het genre naar die items moeten grijpen om de uitdagingen aan het eind te overwinnen.

Deze uitdagingen komen niet in de vorm van eindeloze 1v1’s met de karakters die Street Fighter rijk is, zoals je vermoedelijk wel zou denken. In plaats daarvan kun je door Metro City rennen en vrijwel alles en iedereen die je ziet meppen om in gevecht te raken. Niet enkel de gebruikelijke gang leden en stoere mannen, maar ook bejaarden, agenten, koelkasten en een roomba behoren tot de mogelijkheden. Uiteraard hebben deze niet allen uitgebreide movesets gekregen, maar bevecht je ze meer in een soort hybride tussen een fighter en een beat ‘em up. Denk hierbij aan vijanden met slechts een paar aanvallen en weinig HP, maar dan wel op een tweedimensionale arena zoals we die kennen van fighters.

Karakters als Ryu en Chun-Li duiken overigens wel op in World Tour, maar dan als Masters. Je vindt ze door naar andere werelddelen te reizen en daar onder ze te studeren om hun movesets voor jouw karakter vrij te spelen en extra outfits voor de Masters zelf. Een leuke knipoog hierbij is dat de omgevingen waarin je ze tegenkomt, de stages zijn waar je in Arcade Mode in vecht.

Al met al is World Tour veel meer dan een extra mode voor de lol. Het is een singleplayer-avontuur dat in principe prima op zichzelf had kunnen staan en veel beter is dan het had hoeven zijn voor iets wat gebundeld wordt met een naam als Street Fighter VI.

Reden 2: Battle Hub

World Tour is niet de enige plek waar je terechtkunt met jouw avatar. Ook in de Battle Hub zal je jouw karakter zien rondrennen. Hier kun je het opnemen tegen avatars van andere spelers om te zien wie de beste builds heeft. Het jammere hiervan is dat jouw level hierbij ook een rol speelt, terwijl matchmaking zelden resulteerde in een confrontatie met een speler van een soortgelijk niveau. De balans was hierdoor ver te zoeken, waardoor ik veel minder plezier eraan beleefde dan had gekund. Eens meer en meer spelers de level cap bereiken zal dit vermoedelijk minder worden, maar het is verre van ideaal.

De Battle Hub is ook de plek voor speciale evenementen en waar je challenges kan tackelen. Hiermee krijg je in-game currency, maar door eerdergenoemd probleem met de balans heb ik daar weinig naar om gekeken.

Wat wel benoemd dient te worden, is de gaming corner in deze Hub. Hier vind je een drietal arcadekasten op roulatie, waar je bijvoorbeeld de originele Street Fighter en Final Fight kunt vinden, maar ook het fantastische Puzzle Fighter Turbo! Het enige nadeel is dat je ze niet online kunt spelen, maar dat ze erin zitten terwijl ze nog steeds worden verkocht in compilaties is al een aangename verrassing.

Reden 3: Street Fighter

World Tour en de Battle Hub zijn natuurlijk leuk, maar waar de meeste Street Fighter voor kopen is voor de traditionele fighting gameplay waarmee de serie groots is geworden. Enkel elkaar verrot slaan is echter al jaren niet meer voldoende, waardoor elke nieuwe fighting game weer zijn eigen gimmick moet bedenken. In Street Fighter VI is dit de Drive Gauge.

Met deze balk kun je met elk karakter verschillende Drive-acties doen: Drive Impact, Drive Rush, Drive Parry en Drive Reversal. De Drive Impact is degene die het meest gebruikt zal worden en is een supermove die dwars door het offensief van de tegenstanders beukt. Enkel wanneer je tegenstander je plan doorzien heeft en op het juiste moment een Drive Reversal activeert, kan het tij gekeerd worden. Drive Parry is tenslotte een verbeterde versie van je standaard blocking, al kun je met perfecte timing een hele goede opening maken voor het tegenoffensief. Vanuit hier kun je ook losbarsten in een Drive Rush, welke direct de afstand tot de tegenstander dicht en als het opstapje tot een nieuwe combo kan leiden. Tenslotte kan je je Drive Gauge ook gebruiken om je super te versterken, vergelijkbaar met de EX-versies die we eerder zagen.

Het Drive-systeem is een zeer veelzijdige mechanic die de game net iets makkelijker maakt voor nieuwkomers, terwijl het een breed scala aan opties biedt voor veteranen. Net als in World Tour is hierin duidelijk te zien dat Capcom meer spelers wil aanspreken dan enkel hun reeds bestaande fanbase. Dit kan worden gezien als een aanname, maar wordt pretty much bevestigd door het feit dat er twee controls schemes zijn. Je hebt de traditionele besturing met zes knoppen, maar deze kan naar onder worden gebracht naar drie met een vier knop dedicated voor de supermoves. Deze manier van besturing vult zelfs je combo’s aan, waardoor je kunt focussen op zaken als timing en positionering.

En verder

Ongeacht of je een beginner of veteraan bent, zullen een aantal dingen hetzelfde blijven. Het aantal karakters bijvoorbeeld. Street Fighter 6 begint met achttien karakters, bestaande uit de cast van Street Fighter 2, aangevuld door enkel favorieten die sindsdien zijn geïntroduceerd. Met wie je kan vechten is voor menig speler bepalend of ze het nieuwe deel van hun favoriete franchise kopen en kan daarmee een van de belangrijkste aspecten van het spel worden genoemd. Wat echter minimaal net zo belangrijk is, is de Online Mode. Veel hoef ik daar echter niet over te zeggen, want het werkt gewoon goed. De rollback netcode loopt zo vloeiend dat het niet uitmaakt met wie je speelt, op welke afstand en hoe goed de verbinding hierbij is. Alsof je gezellig naast elkaar zit voor een spannende match.

Terugkerende verdiensten

Met een game als deze, die het voornamelijk moet hebben van zijn online component, ben je tegenwoordig niet meer klaar wanneer je het hebt gekocht. Zo is er een Season Pass, die wordt meegeleverd met de Premium en Ultimate Editions, welke in het komende jaar vier vechters toevoegt. Daarnaast krijg je een smak credits om in-game dingen mee te halen zoals alternatieve kleuren voor je outfits. De meerwaarde hiervan staat niet in verhouding met wat je extra betaalt voor deze edities dus mijn advies is gewoon voor de reguliere versie te gaan en de DLC-karakters te kopen als je ze bij release ook nog daadwerkelijk wilt.

Ook is er een Fighter Pass, wat natuurlijk SF6’s versie van de Battle Pass-formule is. Deze komt in twee smaakjes als gebruikelijk, maar het gratis pad is daarbij verwaarloosbaar. Om het premium pad te mogen bewandelen, moet je echter € 4,99 paraat hebben. Daarmee kun je een hoop cosmetics ontgrendelen, je aankoopbedrag terugkrijgen (als je echt veel speelt) en een permanente rom van een klassieke Capcom-titel ontgrendelen. Dit laatste vond ik persoonlijk het interessante, daar het de eerste unlock is en je op dit moment Legendary Wings geeft. Je hebt de pass echter zeker niet nodig om van het spel te kunnen genieten.

Conclusie:

Street Fighter 6 doet hetzelfde als wat Street Fighter 2 ooit deed: het zet de nieuwe standaard. De gameplay is zo getweaked dat spelers van elk niveau ermee uit de voeten kunnen en de World Tour is bijna een volledige game op zich. De Battle Hub is voor verbetering vatbaar, maar de impact daarvan op het geheel is nihil.