The Lonesome Guild

Het verhaal begint op een aparte manier: een reeks illustraties met korte regels tekst eronder geven de context. De game vertelt over een komeet die door de hemel raast, op zoek naar een antwoord op zijn eenzaamheid. Uiteindelijk stort die komeet neer in een bos, dat is het moment waarop het spel echt begint en jij als speler de controle krijgt.

We maken kennis met Davinci, een konijn met een lasbril (dat lees je goed), die zich in een mistig bos bevindt. De rode mist om hem heen straalt wanhoop en angst uit. Er doorheen gaan is geen optie, vluchten is dus de boodschap. Onderweg ontmoet Davinci een geest die geen herinneringen heeft; Davinci noemt hem "Ghost" en zonder veel uitleg trekken ze samen verder. Niet veel later sluit ook Mr. Fox zich bij hen aan, al is hij wat minder enthousiast. Samenwerken lijkt vooral een noodzaak.

De interacties tussen de personages zijn kort, maar effectief. In enkele zinnen wordt duidelijk wie ze zijn: Davinci is een extraverte optimist, Ghost de zoekende nieuwkomer en Mr Fox de gerserveerde realist. Ondanks de beperkte dialogen slagen de schrijvers erin om elk personage een herkenbare stem te geven en dat houdt het verhaal menselijk (of beter: dierlijk) en herkenbaar.

Vriendschap als wapen

Ghost fungeert als de "fish out of water" van het verhaal. Omdat hij niets weet van de wereld, wordt alles via hem aan ons uitgelegd. Dat zorgt voor natuurlijke expositie, zonder dat het geforceerd aanvoelt. Ghost kan bovendien herinneringen lezen van plaatsen of wezens, wat langzaam de geschiedenis van de wereld onthult.

Tijdens het avontuur ontmoet je nieuwe reisgenoten, elk met hun eigen achtergrond en karakter. Aan rustplekken kun je kamp maken, gesprekken voeren en je relaties versterken. Afhankelijk van je antwoorden groei je dichter naar bepaalde personages toe, wat op zijn beurt weer nieuwe vaardigheden ontgrendelt.

Het hoofdthema van de game is duidelijk eenzaamheid, maar The Lonesome Guild weet dat verrassend volwassen te behandelen. Wat eerst een klassieke strijd tussen goed en kwaad lijkt, evolueert naar een verhaal over begrip en empathie. De vijand blijkt niet puur slecht, eerder iemand die verdwaald is in hun eigen eenzaamheid.

Combat met een twist

De gevechten vormen de ruggengraat van de gameplay en worden opgediend in de vorm van een action-RPG. Je speelt als Ghost die tijdens gevechten kan samensmelten met één van je vrienden. Dat personage wordt dan sneller, sterker en krijgt unieke aanvallen. Per gevecht kun je maximum drie teamleden meenemen en vrij wisselen tussen hen. Elk van hen heeft hun eigen vechtstijl en vaardigheden, waardoor er ruimte is om te experimenteren.

Toch voelt de combat na verloop van tijd wat repetitief aan. De vijanden zien er visueel anders uit, maar hun aanvalspatronen blijven grotendeels hetzelfde. De boss fights brengen gelukkig wat variatie: hier moest ik echt op de aanvalspatronen letten en strategisch schakelen tussen personages.

Oriëntatie en dialoog

The Lonesome Guild leunt sterk op tekst. Alle dialogen zijn tekstgebaseerd, zonder voice-acting. Dat werkt meestal goed, maar na een tijdje kan het wat vermoeiend worden om alles te lezen, zeker tijdens de langere kampvuurgesprekken. Er is wel een skip-knop, maar als je die te vaak gebruikt dan mis je belangrijke verhaalelementen.

Een ander puntje van kritiek is de oriëntatie. De game heeft geen vaste kaart die je op elk moment kunt openen. Op bepaalde plekken ligt een kaart die je kan openen (denk zoals de plattegrond in een pretpark), maar eens je onderweg bent, moet je het doen met je geheugen en intuïtie. Misschien zijn we gewoon verwend door in andere spellen altijd een kaart beschikbaar te hebben, waardoor het gebrek eraan soms frustrerend voelt.

Rustpunten, sfeer en thema

De rustplekken zijn een van de charmantste details. Daar herstel je je team, sla je het spel op en praat je met je metgezellen. De eerste keer dat je bij het kampvuur aanschuift krijg je de trofee "Bonfire lit", een duidelijke knipoog naar Dark Souls, maar verder kunnen de games niet verder uit elkaar liggen. The Lonesome Guild speelt zich af in een magische wereld vol felle kleuren en schattige diertjes, die samen de kracht van vriendschap gebruiken om eenzaamheid te overwinnen. het voelt vrolijk warm en volledig zichzelf.

Wat ook opvalt, is hoe elk deel van de wereld zijn eigen esthetiek en identiteit heeft. Elke regio heeft een eigen "cultuur" die past bij de omgeving: sommige gebieden zijn volledig groen, met bossen en gras, terwijl andere dor en geel kleuren zoals echte woestijnen. Die variatie zorgt ervoor dat elke nieuwe locatie fris aanvoelt en dat de wereld voelt alsof er echt mensen in leven.

Die gevarieerde wereld nodigt ook uit om te verkennen, maar The Lonesome Guild houdt er goed het tempo in. De hoofdverhaallijn kan je in minder dan acht uur uitspelen, al hangt dit natuurlijk af van je speelsnelheid. Wie alle side quests en verzamelobjecten wil gaan doen, mag er gerust nog een paar uur bij optellen. Het voelt niet te lang of te kort, net lang genoeg om een compleet verhaal te vertellen zonder overbodige vulling.

Conclusie:

The Lonesome Guild is geen bombastische AAA-game, maar een ingetogen action-RPG die zijn emotie op de juiste plek draagt. het is een verhaal over verbinding, over hoe zelfs de kleinste vriendschappen gewicht kunnen krijgen in een eenzame wereld. Ondanks enkele ruwe randjes zoals repetitieve combat, simpele puzzels en overload aan tekst, wist het me te raken met zijn charme en oprechte boodschap. Wie houdt van games met hart, met personages die meer voelen dan vechten, zal hier iets moois vinden. The Lonesome Guild bewijst dat zelfs in een mistige wereld, vriendschap het helderste licht blijft.