Horrorgames hebben in mijn ogen altijd iets magisch. Bij daglicht plan je de games in om ’s avonds te spelen, maar wanneer het eenmaal pikkedonker is en je met je koptelefoon voor je scherm zit, schijt je zeven kleuren stront. Outlast, Amnesia… en nu Until Dawn. Games die je vanaf moment één in hun greep nemen en je vervolgens niet meer los willen laten. Supermassive Games ontwikkelde Until Dawn, een PS4 exclusive waarin het genre eer aan wordt gedaan.
Until Dawn is vrij opmerkelijk tot stand gekomen. De game was oorspronkelijk in ontwikkeling voor de PlayStation 3, waarbij PlayStation Move de boventoon zou voeren. Op een gegeven moment werd PlayStation Move echter in de ban gedaan en werd er overgeschakeld naar de PlayStation 4. Al snel werd duidelijk dat Sony en Supermassive Games een goede beslissing hadden genomen, want de trailers sloegen in als een bom. Inmiddels ligt het spel in de winkel en is het zien wie het avontuur aandurft.
Een uitgekiende horrorsetting
De game vertelt het verhaal van acht jongvolwassenen, die samenkomen in een luxe chalet in een verlaten bos, bovenaan een berg. Het gebouw is enkel via een roestige kabelbaan te bereiken en mobiele telefoons werken niet. Verder is het idee om samen te komen leuk, maar zijn er ook de nodige spanningen tussen de hoofdpersonages. Een jaar eerder liepen twee dames van de vriendengroep namelijk hun einde tegemoet, doordat de ‘vriendengroep’ een misselijkmakende grap bij ze uithaalde. Hun angsten werden na een jaar echter overwonnen en dolgraag werd er teruggekeerd naar het luxe gebouwtje op de top van een berg.
De onheilspellende locatie neemt je al vanaf het eerste moment in zijn greep. Met goed gekozen camerastandpunten weet jij als speler al meteen dat de groep jongvolwassenen vanuit duistere hoeken wordt bekeken, maar de personages weten dit natuurlijk niet. Die hebben allemaal boter op hun kop en voelen zich wel redelijk op hun gemak in een verlaten bos zonder bereik. Het duurt echter niet lang voordat de paniek ook bij hen toeslaat, en dat is dan ook wanneer de achtbaanrit van acht uur op gang komt.
Een interactieve film
Until Dawn is eigenlijk niet veel meer dan een interactieve film. Dit is niet negatief bedoeld, maar juist positief. Het spel laat je af en toe wat rondsnuffelen in de omgeving en hier en daar wat bordjes lezen en dingetjes omdraaien, maar laat je nog meer keuzes maken. Keuzes die later het verschil maken tussen leven en dood. Vertel je persoon A dat persoon B vreemdgaat, of houd je dat lekker voor jezelf om de sfeer te bewaken? Ga je links of rechts? Roep je je vrienden of blijf je juist stil zitten in de hoop dat niemand je hoort of ziet? Veel tijd krijg je doorgaans niet, want Supermassive Games voert de druk lekker hoog op. De boventoon wordt gevoerd door de Quick Time Events, die ervoor zorgen dat je altijd alert moet blijven. Het kan zomaar zijn dat je namelijk het loodje legt, omdat je niet op tijd was met het indrukken van de juiste knop.
Het nadeel van Quick Time Events is wel dat je enige ervaring moet hebben met het spelen van spellen op een PlayStation. In een spel als God of War is dat wat mij betreft geen doorn in het oog. Je moet nu eenmaal wat in je mars hebben om goden om te leggen, maar bij een verhalende game als Until Dawn is het een ander verhaal. Je pa of ma even de epische ervaring laten beleven met de controller in de hand is lastig, want tegen QTE’s zijn ze doorgaans niet opgewassen. Binnen de kortste keren kan dus de hele cast het loodje gelegd hebben. Hiermee willen we meteen duidelijk maken dat Until Dawn je de mogelijkheid biedt om alle personages in leven te houden, maar het kan ook helemaal anders gaan.
Dit stukje ken ik nog niet
Doordat Supermassive Games zoveel mogelijke verhaallijnen in de game heeft gestopt, gaat Until Dawn games als Heavy Rain met glans voorbij. Beslissingen hebben sneller desastreuze gevolgen. Iets wat ook al bleek bij de demo op de Gamescom. In 15 minuten tijd was ik al een personage verloren, terwijl mijn collega wel iedereen in leven wist te houden. Het spel meerdere keren spelen heeft dus een meerwaarde.
Sterrencast maakt het verschil
Om de speler helemaal op te slurpen in het verhaal, moet het wel goed verteld en overgebracht worden. Supermassive Games is hierin geslaagd door niet de minste acteurs in te huren. Hayden Panettiere (Heroes), Peter Stormare (Prison Break), Brett Dalton (Agents of S.H.I.E.L.D.) en Rami Malek (The Pacific, Mr. Robot) zijn allen van de partij en gaan helemaal op in hun rol, wat duidelijk te merken is. Het verhaal mag dan misschien wel de clichés kennen van een slasher, maar het maakt de acteerprestaties en de algehele ervaring er zeker niet minder op.
Conclusie
Until Dawn staat garant voor acht uur schijten in je broek. Of je het nu speelt met een koptelefoon of met vrienden in eenzelfde ruimte: het blijft een epische ervaring. De QTE’s zorgen voor een instapdrempel voor de complete leek, maar het is tegelijkertijd dé manier om een stressvolle situatie te kweken. Met de sterrencast en het uitmuntende script weet Supermassive Games te imponeren. Wij zijn dan ook benieuwd wat het volgende project zal worden!