Maar genoeg over mijn persoonlijke problemen; het is tijd voor games. Ook dit keer moet ik een aantal games een eervolle vermelding geven en dat zijn Gran Turismo 3: A-Spec, Soul Reaver 2, Frank Herbert's Dune, Black & White en Operation Flashpoint: Cold War Crisis. De lijst bestaat dit keer vooral uit PC- en PlayStation(2) games.
O, en nogmaals, dit is geen rangschikking van de games. Alle games die ik bespreek, staan voor het grootste deel in willekeurige volgorde.
10. Aliens Versus Predator 2 (PC)

Zijn voorganger heb ik twee artikelen terug nog naar de eervolle vermeldingen verbannen. Maar AVP2 krijgt wel de eer om in de lijst voor te komen. Zoals de titel al aangeeft, strijden de Alien en de Predator tegen elkaar, al heeft de mensheid ook een rol in de game. Want je kan namelijk uit drie personages kiezen om mee te spelen: de Xenomorph, de Predator en een Colonial Marine. Dit betekent dus dat je het verhaal van de game vanuit drie perspectieven kan volgen.
Overigens vond ik de Predator het leukste om mee te spelen, aangezien je met de Predator een mix van stealth en first-person shooter gameplay had. De Colonial Marine daarentegen had vooral first-person shooter gameplay. Misschien dat mensen mij nu voor gek verklaren, maar voor de Xenomorph spelen vond ik het saaist. Aangezien je als Xenomorph geen wapens had en je alles moest doen met je klauwen en staart, en je vooral bezig was met stealth gameplay. Vraag mij niet hoe ik de multiplayer vond, want die modus heb ik nooit gespeeld.
09. Return to Castle Wolfenstein (PC)

In mijn allereerste Back to the Past-artikel had ik het over Wolfenstein 3D. Nu ga ik het hebben over de reboot genaamd Return to Castle Wolfenstein. Net zoals zijn voorganger is dit een first-person shooter en ook in dit deel speel je voor William "B.J." Blazkowicz en neem je het wederom op tegen nazi's.
Daarmee zijn de vergelijkingen met Wolfenstein 3D wel klaar, want het verhaal van Return to Castle Wolfenstein is totaal anders. Zo is dit keer niet Hitler de eindbaas, maar Heinrich I, een Saksische krijger die door nazi's opnieuw tot leven is gewekt. De game bevatte een aantal stealth-missies die ik persoonlijk niet leuk vond, aangezien gepakt worden meestal game over betekende.
08. Spider-Man 2: Enter: Electro (PS1)

In het voorgaande Back to the Past with Mario-artikel heb ik Spider-Man voor de PS1 besproken. Dit keer is het vervolg aan de beurt. Zoals de naam Enter: Electro al aangeeft, is Electro de main villain van de game, maar hij is niet de enige schurk die langskomt, want onder andere komen ook Shocker, Hammerhead, Sandman en Beetle voorbij.
Normaal zou ik nu zeggen: deze game verbetert alles van het vorige deel. Maar dat is helaas niet het geval bij Spider-Man 2: Enter: Electro, want in vergelijking met Spider-Man doet dit deel een paar stappen terug. Niet alleen is de game een stuk korter, ook het verhaal is minder sterk en Spider-Man heeft minder animaties tijdens het webslingeren. Wat dit deel dan wel beter doet, is iets meer variatie geven qua levels. Zo heb je nu ook een aantal levels die zich in de straten van de stad afspelen, in plaats van enkel op daken van de flatgebouwen van de stad.
07. Harry Potter and the Philosopher's Stone (PC)

Voor veel mensen zal bij games die gebaseerd zijn op een film de gedachte opkomen dat het slecht is en vooral een cashgrab die mee teert op het succes van de film. Dat is ook vaak mijn gedachte, maar er zijn uitzonderingen en Harry Potter and the Philosopher's Stone is één van die games.
Nu zal ik niet zeggen dat het een perfecte game is, maar het is ook zeker geen slechte game. De platforming-secties waren goed in elkaar gezet en het volgen van de lessen om nieuwe spreuken te leren, zoals Flipendo, waren erg leuk. Het feit dat de game sommige scènes uit het boek had, die de film had weggelaten, was ook een leuke toevoeging. De zwerkbal-gameplay was dan weer hel op aarde. Dat vond ik althans.
06. Red Faction (PC)

De laatste first-person shooter uit dit lijstje. Red Faction is een game die qua verhaal niet echt heel bijzonder is, zelfs eigenlijk vrij basic. Je speelt voor een mijnwerker die in de mijnen van Mars werkt en in opstand komt tegen de corrupte mijnorganisatie die slechte dingen doet. Daarnaast deed de game mij erg denken aan Total Recall. De gameplay daarentegen deed wel iets bijzonders en dat is de speler vrijheid geven in wat hij kapot mocht maken in de game. In de meeste games van voor 2001 kon je de omgevingen niet kapotmaken of alleen op bepaalde momenten kapotmaken. In Red Faction heb je zo'n beetje totale vrijheid. Er waren wel grenzen; zo kon je niet alle objecten kapotmaken en als je te ver door bijvoorbeeld een muur aan het knallen was, kwam je uiteindelijk op een punt dat er een onzichtbare muur was waar je niet doorheen kon komen.
Voor de rest was het een vrij standaard FPS-game en de singleplayer-campagne was zeker wel vermakelijk. Maar, en dit is iets wat ik niet vaak zeg, ik heb mij bij deze game meer vermaakt met de multiplayermodus. Er was vooral een level dat ik grijs heb gespeeld met een maat van me. In dat level waren er twee gebouwen tegenover elkaar met een ravijn ertussen. Wij maakten er de sport van om elkaar te proberen te doden en ons respectievelijke gebouw te vernietigen, zonder het ravijn over te steken. Het was altijd een leuk kat-en-muis-spel.
05. Severance: Blade of Darkness (PC)

Er zijn drie dingen van deze game die ik mij goed herinner: allereerst was de game extreem gory, zo kon je ledematen en hoofden afhaken met heel veel bloed als gevolg, daarnaast was de game ook heel erg moeilijk en in retrospect kan je het ook wel een proto-Soulslike noemen. Deze twee punten zijn smaakgevallen en kunnen zowel als iets goeds of slechts gezien worden. Maar het derde punt is hoe dan ook slecht te noemen: de game is onafgemaakt uitgebracht, waardoor het een buggy mess was.
Ondanks dit heeft Severance: Blade of Darkness toch een echte cultstatus gekregen. Ik persoonlijk kon vooral genieten van de gore. Ik zat in mijn tienerjaren dan ook echt in de gore is awesome-fase. De moeilijkheidsgraad vond ik dan weer heel wat minder en voor welk personage je ook speelde, of je nou voor de barbarian, dwarf, knight of amazon koos, het maakte niks uit. De game bleef hoe dan ook moeilijk en die bugs maakten de game extra lastig.
04. Grand Theft Auto III (PS2)

Grand Theft Auto is een franchise die al vaker voorbijgekomen is in deze reeks artikelen, zij het als een eervolle vermelding. Net zoals veel 2D "side scrolling games", zijn er ook top-down games die de overgang hebben gemaakt naar het 3D-tijdperk. Een van deze games is de derde Grand Theft Auto en deze overgang is zeer geslaagd te noemen. Iets wat veel critici in 2001 niet hadden verwacht.
Ikzelf heb mij wel vermaakt met GTA III, al vind ik het geen bijzondere game. De gameplay is wel echt leuk, maar het verhaal van dit deel heb ik nooit kunnen waarderen en ja, ik ben mij ervan bewust dat ik nu met vuur speel door dit soort dingen te zeggen. Ik zal er zelfs een schepje bovenop doen: grafisch was de game totaal niet mooi. Wat de game dan zo leuk maakte voor mij? Dat de wereld een speeltuin was waar je heel veel kon doen. En ik moet toegeven: het autorijden zat goed in elkaar (over de vliegtuigen hebben we het maar niet).
03. Pokémon Gold & Silver (GBC)

In het vorige artikel heb ik het over Pokémon Yellow gehad en daarin vermeldde ik dat ik nooit een Game Boy Color in mijn bezit heb gehad en ik dus moest uitwijken naar het gebruik van een emulator. Dit geldt dus ook voor Pokémon Gold & Silver.
Ik weet dat niet elke Pokémon-fan het met mij eens is dat Gold en Silver (en ook Crystal) de beste Pokémon-games ooit zijn. Maar mijn mening daarin is vooralsnog niet veranderd. De tweede generatie Pokémon-games had leuke Pokémon-designs. Nu is het zo dat de starter-Pokémon van de eerste games het meest iconisch zijn. Toch vind ik Chikorita, Cyndaquil en Totodile veel leukere Pokémon dan Bulbasaur, Squirtle en Charmander.
Overigens heb ik ook een aangepaste versie van de games heel veel gespeeld. Deze aangepaste versies heten Pokémon Z: Gold & Silver en ja, waar je nu aan denkt klopt voor de volle 100%. Dit is inderdaad een mix-up van Pokémon en Dragon Ball Z. Deze mod veranderde eigenlijk niet zo heel veel; het enige wat echt aangepast was, is dat je voor Goku of Vegeta speelde; dit werd bepaald door welke versie je aan het spelen was. Als ik het mij goed herinner, was je in Gold Goku en in Silver Vegeta. Degene waar je niet mee aan het spelen was, werd je rivaal.
Dit leverde overigens voor mijn traditie erg rare momenten op, omdat ik al mijn gevangen Pokémon een naam gaf van een Dragon Ball-personage. Dus mijn Totodile bijvoorbeeld heette Trunks, oftewel "Vegeta", die zijn eigen zoon gebruikte voor Pokémon-gevechten.
02. Final Fantasy IX (PS1)

Er is nu een mogelijkheid dat ik Final Fantasy-fans zal shockeren met wat ik nu ga zeggen. Ik heb ongeveer zes maanden nodig gehad om Final Fantasy IX te waarderen. Niet dat ik het een slechte game vond, maar in vergelijking met Final Fantasy VIII vond ik het een heel stuk minder leuk. Uiteindelijk ben ik wel gaan inzien dat het een geweldige game is met leuke gameplay en een goed verhaal. Maar, en dit zal ook pijnlijk zijn voor sommige Final Fantasy-fans, ik zal Final Fantasy IX nooit in mijn top vijf Final Fantasy games zetten.
En ja, ook bij Final Fantasy IX hield ik de traditie om de personages te vernoemen naar Dragon Ball-personages in stand.
01. Gothic (PC)

Dan nu een game die ik grijs heb gespeeld en de game in kwestie is Gothic. Final Fantasy VIII heeft ervoor gezorgd dat ik een fan ben geworden van Japanse RPG's en Gothic is de game die mij een fan heeft gemaakt van westerse RPG's met een derdepersoonsaanzicht. Wat ik vooral leuk vond aan de game, was dat je heel erg veel vrijheid had om het verhaal op je eigen manier en tempo uit te spelen. En gameplaywise was de game ook erg goed, vooral qua combat die erg smooth aanvoelde.
De game was overigens niet perfect, want de game zat bomvol met bugs, inclusief game breaking bugs, waardoor vaak saven een must was. Maar ondanks de bugs vond ik de game echt geweldig. Overigens was dit ook een game waardoor ik "ruzie" kreeg met een goede maat van mij. We hadden een groot meningsverschil over welke game er beter was tussen Gothic of Severance: Blade of Darkness. Ik vond en vind Gothic de betere game en hij vond en vindt Severance: Blade of Darkness de betere game. Ik moet toegeven dat de combat van Severance beter is en de blood & gore is zeker wel leuk, maar overal vind ik Gothic toch echt de betere game. Om de zoveel tijd wordt deze discussie nog steeds aangewakkerd en het gaat er altijd weer "fel" aan toe.
Zo, dit was het voor het jaar 2001. Nu is het toch echt tijd om terug te gaan naar het jaar 2025. De volgende keer staat 2002 in de planning.
Reacties (0)
Deel je mening over dit artikel met andere GameQuarter-lezers
Plaats een reactie