Lezers die met enige regelmaat The Big Bang Theory kijken, weten ongetwijfeld wat een dwangneurose is. Lange slungel Sheldon heeft zijn hele leven ingedeeld in vaste routines en kan hier maar heel moeilijk van afstappen. Hij krijgt zelfs stuiptrekkingen wanneer hij zijn— naar eigen zeggen – interessante weetjes niet kan delen met zijn gesprekspartners. Stiekem hebben we echter allemaal wel een beetje last hiervan. Ondergetekende is bijvoorbeeld een compulsieve verzamelaar die alles compleet moet krijgen. Maar om deze vijf redenen probeer ik dat los te laten:
Overwatch, Heroes Quest, Pokémon: GO, Fire Emblem: Heroes; het zijn slechts een paar voorbeelden van games die inspelen op actuele feestdagen of gebeurtenissen met speciale content. Soms zijn dat skins, andere keren zijn het raids of uitrusting en soms zijn het unieke speelbare karakters. In alle gevallen is het echter een nachtmerrie.
Mijn checklist met uitgespeelde games zit ondertussen in de vier cijfertjes en ongeveer vijf procent daarvan heeft met enige regelmaat speciale gebeurtenissen waarvoor je de game weer boven moet halen. Zoals je begrijpt, is het voor iemand die nog (enigszins) een sociaal leven heeft niet te doen om dit allemaal bij te houden, laat staan alles vrij te spelen en ik heb dat dan ook allang opgegeven. Maar toch steekt het elke keer als ik een Pikachu met een kerstmuts zie en baal ik van de twee silhouetten in Heroes Quest die vermoedelijk altijd zwart zullen blijven.
Seizoensgebonden events zijn natuurlijk erg leuk en verlengen de speelduur van een game aanzienlijk, dus ik ben de laatste die zegt dat ze moeten worden afgeschaft. Mijn problemen ermee zijn dan ook puur aan mijzelf te wijten, iets wat niet kan worden gezegd van het volgende punt op deze lijst…
Over pre-order bonussen is al een hele hoop gezegd. Uitgevers gebruiken ze om potentiële kopers tot een day one-purchase te verleiden, wat niet zelden resulteert in een product dat simpelweg niet klaar was om al in de winkel te komen liggen. Ik ga op dat punt geen namen noemen, daar ieder van jullie waarschijnlijk wel een geschikte kandidaat in het hoofd heeft. Mijn ergernis heeft bovendien te maken met een ander aspect hiervan, namelijk de extra content die geboden wordt.
Met name triple A-releases hebben er namelijk een handje van om mensen die een reservering plaatsen te voorzien van speciale content. Dit kan een skin zijn, een speciale map of zelfs speelbare karakters. En in sommige gevallen heb ik daar een gigantisch probleem mee. Pre-order bonussen die je bijvoorbeeld een tijdelijke XP-bonus in de multiplayer geven, een stapel in-game valuta cadeau doen of alvast een karakter ontgrendelen zijn helemaal oké in mijn boekje, maar wanneer de content exclusief is voor het pre-order-volk, begint het een beetje te kriebelen. Content moet beschikbaar zijn voor elke speler, óók als die verstandig is en de reviews afwacht.
Laat ze het dan vrijspelen of van mijn part kopen als betaalde DLC, maar sluit niemand uit, dat is simpelweg smakeloos en vooral wanneer het gecombineerd wordt met nummertje drie op deze lijst:
Stel: je besluit een ontwikkelaar of uitgever jouw vertrouwen te gunnen. Je gaat die ene game waar je al langer over twijfelde op goed geluk reserveren bij de lokale gameboer. Dan is de vraag te vaak nog: welke? Winkeliers en uitgevers sluiten steeds vaker een deal, waardoor keten X bijvoorbeeld een uniek geweer voor je spel kan aanbieden. Op zich geen probleem, tot keten Y een heel ander pistool mag uitdelen die keten X niet heeft en die ook niet in de game te krijgen is. Wat ga je dan doen? Ga je voor de goedkoopste? Degene waar je het meeste ervaring mee hebt? Of reserveer je bij beide winkels en retourneer je een exemplaar nadat je jouw digitale extra hebt geclaimd? Als je lijkt op mij, heb je het laatste weleens overwogen.
Persoonlijk heb ik dit nooit gedaan, met name omdat ik een van de winkeliers hiermee benadeel. Maar in een enkel geval heb ik een game weleens twee keer gekocht omdat ik beide extra’s simpelweg niet los kon laten. Een voorbeeld hiervan was Supergirl voor LEGO Dimensions, die tijdens een beperkte periode te krijgen was bij aankoop van een starter pack van de game, die ik op dat moment al lang en breed in huis had.
Hier bij GameQuarter zijn we overwegend tegen de digitaliseringsbeweging binnen de game-markt. Mijn collega Sander schreef in het verleden al eens betoog hiertegen, waar ondergetekende aan bijgedragen heeft. Ik wil dan ook niet ingaan op hoe mooi het is om een doosje te hebben staan en de sentimentele meerwaarde van een fysiek object. Waar ik het wel over wil hebben, is hoe digitalisering ervoor zorgt dat games moeilijker beschikbaar worden.
In eerste instantie lijkt dit natuurlijk tegenstrijdig. Dankzij digitale distributie is er niet meer zoiets als een tekort in de winkel of een gebrek aan productie van producten zoals we in het verleden zagen bij producten als amiibo en de Nintendo Switch. Eens een digitale game echter offline is, is die vaak voor altijd weg. En dat gebeurt vaker dan dat je zou denken.
Verlopen licenties, faillissementen en disputen met IP-houders zijn slechts enkele van de redenen waarom games als de arcade-versies van X-men en The Simpsons, Transformers: Devastation, Alan Wake en verschillende Spider-Man-games van online stores verdwenen zijn en daarmee voor eeuwig buiten het bereik blijven van gamers die op dat moment allicht nog nooit een controller in de handen hadden gehad. Alleen op Steam al verdwenen zo al honderden games voor eeuwig, en het einde is nog lang niet in zicht.
En zo kwamen me aan bij mijn nummer een; mijn grootste ergernis aller tijden, die waarschijnlijk slechts een enkeling van jullie zal begrijpen. Want er is een ding erger dan weten dat je een game nooit zult kunnen spelen, en dat is weten dat je een game waarvoor je betaald hebt nooit zult kunnen spelen. Of, zoals in mijn geval, tientallen games.
Laat me direct open kaart spelen door te stellen dat het incident dat ik zo beschrijf de aanleiding was voor dit artikel en tevens mijn mening over digitalisering verder zwart gekleurd heeft. Dat doet in mijn ogen echter niets af aan het punt dat ik wil maken.
Enkele jaren geleden kondigde Sony aan dat het de stekker uit diens PlayStation Mobile-programma zou trekken. De service bleek niet het succes te zijn waar Sony op gehoopt had en zou daarom enkele maanden later worden opgedoekt. Wie echter snel was, kon nog de games die hij of zij wilde spelen binnenhalen. En dat heb ik gedaan.
Mijn spaarrekening werd geplunderd zodat ik alle, maar ook letterlijk álle, games die op PlayStation Mobile stonden kon aanschaffen. Zelfs een game die per abuis de verkeerde prijs van € 99,99 had ontvangen, maar niet gewijzigd zou worden omdat de service offline zou gaan, werd gekocht, zodat ik toch kon stellen dat ik tenminste de games van een platform compleet had. De klap was dan ook groot toen ik op 27 december van 2017 ontdekte dat er iets gruwelijk mis was gegaan.
Ik besloot een van de PlayStation Mobile-titels te gaan spelen tussen de feestdagen door en haalde een van de vier memory cards met de games uit zijn bescherming. Ik schoof het ding in mijn PlayStation Vita, startte het apparaat op…en werd geconfronteerd met de melding dat de data corrupt was.
Natuurlijk is hardware niet feilloos en hoewel pijnlijk, is een 32GB memory card niet onvervangbaar. Ik had dan ook juist om deze reden een back-up gemaakt. Wat ik echter niet wist, is dat de data al langer problemen bevatte die de Vita nog niet opgemerkt had. De back-up bleek namelijk net zo corrupt. Zo verloor ik in een klap tientallen games. In tegenstelling tot andere producten op PSN, zijn PlayStation Mobile games namelijk niet opnieuw te downloaden. En dat is eigenlijk bizar als je erover nadenkt.
Wanneer je een digitaal product koopt, in dit geval een videogame, koop je feitelijk een licentie voor de software. Dit doe je omdat je ten alle tijden toegang tot je product wilt hebben en niet wilt worstelen met de fysieke slijtage waar andere media mee te maken krijgt als er genoeg tijd verstrijkt. Het is dan ook absurd dat een verstrekker van die media je die toegang kan ontzeggen als die daar zin in heeft.
Zelfs als een game op Steam offline gaat, zoals in bovenstaande voorbeelden, kunnen mensen die het al gekocht hebben het gewoon opnieuw downloaden. Immers is het jouw eigendom. Het volledig afsluiten van een dienst belemmert dit echter en laat grof geld in rook op gaan. En zolang als dat dat kan, kan ik niet staan voor of instemmen met voor de digitale toekomst.