Het is 18 juni 2020. Ik zit aan mijn beeldscherm gekluisterd in afwachting voor de eerste, echte onthulling van de PlayStation 5. Een showcase waarin we meer dan een glimp kunnen opvangen van de nieuwe console van Sony. Een serie aan games flitst aan mijn ogen voorbij. Spider-Man: Miles Morales heeft mijn aandacht, waarna Ratchet & Clank: Rift Apart een glimlach op mijn gezicht doet toveren. Niet alles wat volgt weet mij echt te interesseren. De afsluiting met Horizon: Forbidden West imponeert dan wel weer.
En dan is de console opeens daar. Een gigantische witte router die in twee edities gaat worden uitgegeven: een digital edition en een disc edition. De eerste radertjes in mijn hoofd beginnen te ratelen. Aan welke uitgave zal ik mijn zuurverdiende centen uitgeven? Wat zou het prijsverschil zijn? Is dat het waard? Hoeveel van mijn laatste games heb ik nu daadwerkelijk fysiek gekocht. Niks toch? Ook recensie-exemplaren komen doorgaans digitaal binnen, daar hoef ik het dus ook niet voor te doen. Lastig, of weet ik het stiekem al?
Ja, stiekem wel. Want als ik iets koop, moet het het beste van het beste zijn. Of het nu over een spelcomputer of een dunschiller gaat. Een PS5 met disc drive heeft nu eenmaal meer opties, dus dan is dat het beste. Punt uit. Een pre-order overweeg ik niet. Nog nooit eerder heb ik een console op de releasedag in huis gehaald. Vaak zat daar op z’n minst wel een maand of twee tussen. Even de kat uit de boom kijken. Is de console wel zo stabiel als alle promotiepraatjes doen geloven? Daar had ik altijd een paar maanden de tijd voor om achter te komen. Enkel bij de PlayStation 3 heb ik wat sneller moeten handelen toen de backwards compatibility in het geding kwam. Uiteindelijk overleefde deze console het niet, toeval of niet.
Het is inmiddels begin november en de release van de PlayStation 5 staat voor de deur. Het begint te kriebelen. Hoeveel mensen hebben nu daadwerkelijk klachten over een launch-exemplaar? Weinig, besef ik me. Misschien toch maar tot een exemplaar op de releasedag overgaan? De line-up doet mij nog wat twijfelen. Weinig van de games die bij lancering speelbaar zijn laten me echt warmlopen voor de console. Maar toch, het is een next-gen console…
Het is enkele dagen voor de release van de PlayStation 5. Ik ben om. Ik moet dat ding hebben, maar hoe? Overal is de console uitverkocht. Ik weiger zulke kostbare apparaten bij één of andere aftandse retailer aan te schaffen. Alle hoop is gevestigd op Coolblue. Klaar zitten met F5 in de aanslag. Er komt plotsklaps een update. Coolblue heeft geen zin in fanatieke refreshers en start een ludieke Sinterklaasloting. Het is mij de eer te na om mijn schoen te zetten voor een spelcomputer. Even later staat een prachtige schoenmaat 45 met twee geschonken DualShock controllers voor de Sint klaar. Nu maar hopen. Ik lijk wel gek.
De volgende ochtend blijk ik niet de gelukkige te zijn. Sterker nog, heel mijn inschrijving voor de loting lijkt niet te zijn geregistreerd. Lekker dan. Is er nog een plan B? Een plannetje om ergens toch die gigantische, witte router te bemachtigen? Het lijkt een kansloze missie en dat is het ook.
Inmiddels zijn we in de maand januari. Dik twee maanden geleden verscheen de PlayStation 5 in de digitale schappen, want in de fysieke winkels is nooit een exemplaar te vinden geweest. Op het internet gonst het van geruchten over wie wanneer consoles kan verkopen, maar een groot deel van deze geruchten slaan als de spreekwoordelijke tang op een varken. Het is wachten op dat ene berichtje van de winkels dat er weer exemplaren beschikbaar zijn. En dan is het alsnog enorm dringen geblazen. Tot die tijd zal ik mij dus aan mijn PlayStation 4 Pro moeten vergapen en spellen op mijn PC moeten spelen. Die PC wordt trouwens wel steeds trager. Misschien is het tijd om die eens van een upgrade te voorzien. Even kijken naar een nieuwe GPU…
