Tegenwoordig hoor je studio’s steeds vaker opscheppen over hoeveel uur je in de door hen ontwikkelde game kunt doorbrengen. Een voorbeeld hiervan is Dying Light 2, want Techland wisten recent te melden dat deze game maar liefst vijfhonderd uur aan content bevat. Ironisch genoeg zorgde ook dit bericht voor kritiek, maar doorgaans zien gamers (schijnbaar) graag dat games honderd uur of meer bevatten. Dat riep bij mij de vraag op: Wat is er mis met korte games?
Zelf speelde ik recentelijk Ratchet & Clank: Rift Apart. Een game die ongeveer acht tot tien uur duurt. Persoonlijk had het verhaal voor mij niet nog eens tien uur hoeven duren en dat heb ik vaker. Soms is het best wel aangenaam wanneer je een game hebt met een story van pak en beet tien tot twintig uur. Dan kun je het spel in relatief korte tijd doorlopen, blijf je lekker in het verhaal en wordt je niet vermoeid met zaken die er eigenlijk niet toe doen.
Voor mij is daarom vaak het tegendeel zelfs waar, want sommige games zijn in mijn ogen onnodig langdradig. Dit zie ik vooral terug wanneer je een open wereld game te pakken hebt. Neem bijvoorbeeld Biomutant, een spel dat zich afspeelt in een prachtige wereld. Maar had deze game geen betere ervaring geweest in een meer lineaire setup, met minder reizen en minder randzaken? Gewoon het verhaal vertellen in een prachtige setting zonder poespas, waardoor de lengte van het spel eveneens ingekort kan worden. Ditzelfde kun je eigenlijk over veel games zeggen, bijvoorbeeld Far Cry en wellicht ook het nog te verschijnen Horizon: Forbidden West.
Over Horizon: Forbidden West kunnen we uiteraard nog weinig zeggen, maar ergens heb ik het vermoeden dat de open wereld gaat afleiden van het verhaal. Wanneer je het open wereld-principe loslaat kun je waarschijnlijk een veel sterker verhaal neerzetten. En laat dit nu net een game zijn waarbij ik het idee heb dat er een enorm sterk verhaal in gebracht kan worden.
Vaak heb ik het gevoel dat ontwikkelaars kiezen voor een open wereld om de duur van de game maar te kunnen rekken. Een oneindig aantal aan nietszeggende sidequests en enorm veel reizen. Overigens zijn er ook lineaire games regelmatig schuldig aan het oprekken van de speelduur. Zelf vond ik bijvoorbeeld The Last of Us: Part II een enorm fantastisch spel, maar zelfs daar zaten stukken in, waarvan ik het idee heb dat ze er enkel waren om wat tijd aan jouw speelsessies toe te voegen.
Om terug te komen op de vraag “wat is er mis met korte games”, denk ik eigenlijk dat daar an sich niks mis mee is. Wat hier vaak wel aan schort is het prijskaartje. Als voorbeeld neem ik weer even Ratchet & Clank: Rift Apart, een prima spel met een relatief korte duur. Niks mis mee, maar wel voor het prijskaartje van tachtig euro. Voor zo’n bedrag mag je minstens een duur van een uurtje of twintig verwachten als je het mij vraag.. Maar had de prijs meer bij de duur gepast, dan had ik het alleen maar toe kunnen juichen.
