Nu de oliebollen bijna het vet in gaan en de drie aan het einde van het jaartal bijna verandert in een vier is het tijd om terug te blikken op 2013. Het jaar waarin de PlayStation 4 bij ons verscheen en de Xbox One aan onze neus voorbij ging. Een jaar met geweldige games en grote teleurstellingen. Om 2013 te vieren zullen alle redacteurs van GameQuarter jullie dagelijks trakteren op hun persoonlijke Top en Flop vijf aan games van 2013. Vandaag: Luuks Flop 5
2013 was voor mij een van de beste gamejaren die ik heb mogen meemaken. Als ik er dan ook aan terugdenk dan concludeer ik al snel dat de lat erg hoog lag dit jaar. Games waaraan ik heel veel plezier heb beleefd komen hierdoor niet terug in mijn top 5. Tegelijkertijd is de kans groter dat een game te vinden zal zijn in de flop 5. Niet speciaal omdat dit echt een rampzalige game is, maar simpelweg omdat er zoveel beters was dit jaar. Want wat was het een geweldig gamejaar, toch?
Meteen beginnen we met een game die mij zeker heeft vermaakt maar toch op nummer 5 terug te vinden is. Hersenloos om me heen schieten, ik doe eigenlijk niks liever. Daarnaast waren de wapens waarmee je kon spelen zeer origineel. De eerste keer dat ik dit spel aanraakte, heb ik het daarom ook voor een lange tijd niet meer losgelaten. Helaas was de singleplayer nogal kort waardoor dat plezier snel was afgelopen. Na die teleurstelling besloot ik dan maar om de multiplayer uit te gaan proberen. In de lobby zag ik echter nog minder mensen dan het aantal personen die rapper Sjors een goede rapper vinden. Wanneer ik dan met tegenzin besloot om met een klein aantal mensen te spelen, werd ik toch weer teruggeroepen omdat ik een of andere download miste waardoor heel mijn zin om de game nog een keertje aan te zetten meteen verdween.
Het tweede deel in de Plants Vs. Zombies-serie werd door veel mensen beloond met erg hoge cijfers. Zelf heb ik echter nooit begrepen waarom er een rage rond deze game is. De setting en het verhaal vind ik goed bedacht, daarnaast zorgt de man met de pan op zijn hoofd nog steeds voor grappige momenten. Toch zorgt de overmatige begeleiding ervoor dat ik mijn telefoon uit heb gezet en een lange tijd niet meer heb aangezet. Toen ik dan uiteindelijk weer de moed bij elkaar had geraapt en het spel weer aanzette, raakte ik na een tijdje het hele idee rond het spel zat. Er hadden van mij kortere werelden in mogen zitten, wat dan wel gepaard had mogen komen met meer werelden. Ik was het namelijk al na korte tijd zat om de hele tijd tegen mummies te vechten in Egypte. Blijkbaar ben ik echter een van de weinigen die niks aan het spel vond waardoor het voor veel opgetrokken wenkbrauwen gaat zorgen dat dit spel op nummer 4 in mijn flop 5 wordt gezet.
Kovac’s Rules, het hilarische handboek waarmee je tips krijgt hoe je moet overleven op het eiland, zal bij veel mensen voor vermaak hebben gezorgd, zo ook bij mij. Helaas zorgt dit er niet voor dat de saaie gameplay en het onoriginele verhaal vergeven worden. Daarnaast had er van mijn part meer horror in de game mogen zitten. Enkel wat geschreeuw voldoet daar zeker niet aan. De game had namelijk erg veel potentie maar heeft dat er niet uit kunnen halen.
Een Batman-game die in een flop 5 te vinden is, hoe heeft het ooit zo ver kunnen komen? De game heeft zeker wel zijn pluspunten, zo zijn de stealth-momenten zeker goed te doen. Daarnaast is het gevechtssysteem in het begin zeker leuk, daarom is het ook jammer dat datzelfde gevechtssysteem na een tijdje begint te vervelen. Ook komt de game op sommige momenten nogal knullig over door het aantal technische mankementen. Om het af te maken is de multiplayer eigenlijk alleen maar gemaakt zodat WB Montreal deze later nog kan uitmelken door middel van DLC’s. Dit alles is voor mij reden genoeg om deze game een nummer 2 te geven op in mijn flop 5.
Crytek beloofde ons nogal wat met Crysis 3, de game moest er uitmuntend uit gaan zien en natuurlijk moest de game (deze) erg vermakelijk zijn. Maar van vooral dat eerste punt heb ik niet veel gemerkt. Dit komt niet zozeer door de engine, maar door het landschap. Van geen één landschap kreeg ik namelijk het wauw-gevoel. Dit is vooral het geval bij de multiplayer, daar liet namelijk geen één map zien waartoe de game in staat was. Bij de singleplayer waren deze momenten soms wel aanwezig, maar nog steeds veel te weinig.
De gameplay van de singleplayer was daarentegen wel vermakelijk. Vooral het gebied van te voren verkennen waarbij je later datzelfde gebied doorkruist terwijl niemand dat doorheeft, is het beste wat ik heb kunnen vinden in de game. Ook de keuze om een handboog in de game te stoppen, is zeker een goede geweest. Helaas, wanneer je dan eindelijk bent ontdekt, wordt het spel erg saai. De gevechten zijn te veel van hetzelfde en ook te makkelijk te winnen door simpelweg de turret achter de vijanden te hacken.
Maar vooral de multiplayer heeft mij ervoor laten kiezen om dit spel op nummer 1 te zetten. De mogelijkheid om onzichtbaar te worden heeft een prima functie in de singleplayer. In de multiplayer is dat echter alleen maar hinderlijk, vooral omdat dit veel te veel kan worden gebruikt. Daarnaast zijn de maps niets speciaals waardoor dat ook niet het amusement bevorderd.
