Mijn eerste kennismaking met games mag dan, op vierjarige leeftijd, Forestia Junior geweest zijn, mijn eerste uitgespeelde spel mag Freddy Fish geweest zijn en het eerste spel dat ik op een andere moeilijkheidsgraad dan de makkelijkste speelde mag Cro-Mag Rally geweest zijn, mijn gamersleven begon pas echt met Age of Empires II: The Age of Kings. Een strategy-game die over de jaren heen een wel heel speciaal plekje in mijn hart gekregen heeft. Mijn herinnering van het spel is één en al rooskleurig, maar zoals dat met wel meer dingen in het leven gaat zou het zomaar kunnen dat deze herinnering door mijn nostalgie compleet veranderd is. Daarom leek het me toch gepast het spel nog één laatste keer te proberen, om eens te zien tot hoeverre Age of Empires II nou het spel is waar ik zo lovend over spreek.
Terwijl ik de installatieprocedure volg, ben ik toch nog even zenuwachtig. Ik zou zomaar het complete beeld wat ik van het spel heb kunnen vertroebelen. Maar mijn nieuwsgierigheid, plus het feit dat de installatie niet meer dan tien seconden duurt, zorgen er voor dat ik me een moment later toch in het hoofdmenu bevind. Campaign, single player, of multiplayer? Ik kan me nog herinneren hoe frustrerend moeilijk de campaign voor mij als jochie was geweest, en bovendien kon ik nog geen woord Engels en had ik dus tevens geen enkel idee wat er allemaal gebeurde. Multiplayer; ik weet nog hoe ik via Local Area Network tegen mijn vriendjes speelde, of samen tegen de computer. Maar nu kies ik toch voor single player.
Als ik voor mezelf een land moet kiezen, word ik er meteen weer aan herinnert hoeveel verschillende nationaliteiten het spel wel niet rijk is. Dertien verschillende civilisaties, dat zullen veel RTS’en Age of Empires niet makkelijk na doen. Er mogen dan veel overeenkomsten zijn tussen elk volk, toch heeft elk land haar eigen plussen en minnen en een verschillende speelstijl. Zo herinner ik me hoe de Chinezen goed waren met explosieven, de Vikings een exclusief soort schip hadden waarmee je je manschappen extra snel kon vervoeren, en de Franks zulke goede ridders hadden. Ik kies ‘random’, stel een computer in en kies één van het grote aantal speelmaps en start het spel. Een warm gevoel vloeit door mijn lichaam zodra het*spel begint en de muziek begint te spelen. Hoeveel uren heb ik wel niet luisterend naar de soundtrack van dit spel doorgebracht.
Het is nog wel even wennen, en direct laat het spel al symptomen van veroudering zien. Graphics missen detail, manschappen kunnen maar in acht richtingen lopen, en confirmerende uitroepen van alles waar je op klikt worden al snel repetitief. Maar ik zou wel gek zijn om me daar ook maar het kleinste beetje van aan te trekken. En na even spelen ontdek ik al wat er ook al weer zo leuk aan dit spel was; het opbouwen van een stad. In tegenstelling tot bijvoorbeeld WarCraft, StarCraft en Empire Earth, moet je echt een stad opbouwen van aanzienlijke grootte. Zo bouw je een molen en leg je grote vlakken landbouwgrond aan, maak je complete woonwijken van huisjes, bouw je een fort vlak buiten je stad, en omring je zelfs je territorium met een forse muur. Het maken van een mooie stad is zo verslavend dat ik haast vergeet dat er zich in de diepe duisternis van de onontdekte kaartdelen een tegenstander bevind.
Als de vijand dan opeens bij mijn buitenste laag muren opdaagt, heb ik weinig om hem mee te pareren. Wanhopig zet ik nog wat manschappen in de opleiding, maar het gaat allemaal veel te langzaam en algauw lig ik compleet plat. Ik moet het opgeven. Een hernieuwde respect voor mijn jonge zelf bouwt zich op naarmate ik meer potjes spel en merk dat Age of Empires II allesbehalve een makkelijk spel is. Maar als je dan uiteindelijk met je gigantische leger de poorten van de tegenstander binnenstormt en alles met de grond gelijkmaakt voelt dat dan toch weer hartstikke goed. Ook in de campaign is het even wennen; de objectives zijn wat minder duidelijk dan bij bijvoorbeeld de campaign van WarCraft III, mijn favoriete RTS-campaign aller tijden, en de moeilijkheidsgraad bevindt zich ook weer lekker hoog. Wel leuk is het dat je door echte historische gebeurtenissen speelt, dan wel een klein beetje aangepast. Toch blijft de campaign mij niet heel lang boeien, en ga ik gauw toch weer terug naar het spelen van potjes tegen de computer. Want dat is simpelweg het leukste.
Age of Empires II is op geen manier slechter dan ik me van het spel kan herinneren. De balans zit goed, potjes kunnen lekker lang duren en het bouwen van een echte stad is iets wat deze RTS uniek maakt. De muziek, het geluid, de graphics, maar vooral het aantal volken en maps zit allemaal helemaal goed, en het feit dat deze RTS zich rustig vordert en je je bij lange na niet zo hoeft te haasten als bij StarCraft II (niets tegen StarCraft, hoor!), maakt het allemaal lekker rustig en relaxend. Age of Empires II is daarom iets wat ik iedereen zou aanraden, ook diegenen die in hun jeugd nooit met het spel kennis hebben gemaakt.