Call of Duty; wie heeft het niet gespeeld? Er zijn inmiddels vele Call of Duty-games verschenen en waarschijnlijk zullen er in de toekomst nog genoeg nieuwe edities verschijnen. De reeks nam ons van origine mee naar de Tweede Wereldoorlog, maar later kregen we ook te maken met moderne oorlogsvoering. De games zijn samen goed voor ontelbare hoeveelheden aan verkochte exemplaren, maar deze keer wil ik jullie mee terug nemen naar de aller aller aller eerste Call of Duty.
Het spel is ontwikkeld door Infinity Ward en in 2003 uitgegeven door Activision Zij namen ons mee naar de Tweede Wereldoorlog. Een thema dat centraal staat in vele games, maar zeker in die tijd een populair genre was. Call of Duty werd alom beschouwd als de spirituele opvolger van de Medal of Honor-reeks en specifiek die van Medal of Honor: Allied Assault.
In Call of Duty hebben we de beschikking over een singleplayer en een multiplayer. Laten we beginnen met de singleplayer. Deze neemt ons mee naar het front en laat ons in de huid kruipen van een Amerikaanse, een Britse en een Russische soldaat. De singleplayer wist mij destijds enorm te grijpen. Ik heb het verhaal dan ook meerdere keren uitgespeeld. Dit kwam mede door mijn interesse in de Tweede Wereldoorlog, maar zeker niet op de laatste plaats doordat deze gewoon enorm goed in elkaar stak. De recensies voor de originele Call of Duty waren dan ook lovend. Zo staat de metascore op Metacritic op een mooie 91 en werd het op diverse websites overladen met negens en tienen.
Jaren aan multiplayer-plezier
De multiplayer van het spel kan tegenwoordig wellicht als simpel worden aangemerkt, maar destijds was dit de manier waarop iedere multiplayer zo’n beetje werkte. Je hebt een aantal gamemodi, zoals Team Deathmatch, Free-for-All en Search and Destroy. In de meeste van deze modi speel je in twee teams en heb je de beschikking over een beperkt aantal wapens, die bij jouw team horen. De geweren zijn niet modificeerbaar en daardoor voor iedereen gelijk. Geen poespas, geen attachments, geen perks en geen killstreaks. Als ik eraan terugdenk, dan verlang ik weer naar deze manier van multiplayers.
De multiplayer van deze allereerste editie van Call of Duty heb ik uuuuren gespeeld. Thuis op mijn slaapkamer tegen vrienden, tegen onbekenden en tegen mensen die ik heb leren kennen door Call of Duty. Verder heb ik deze multiplayer regelmatig op LAN party’s gespeeld en zelfs op school tussen de lessen door heb ik regelmatig tegen klasgenoten een potje Call of Duty gedaan. Deze game heeft dan ook jaren op mijn PC en laptop gestaan en heeft mij enorm veel plezier opgeleverd. Zeker de eerste vijf jaar na release heb ik het spel veelvuldig gespeeld. Een nieuwe dergelijke simpele Call of Duty met een Tweede Wereldoorlog thema kan ik dan ook alleen maar toejuichen. Ik heb het wel gehad met al die poespas en toestanden! Kies een kant, kies een wapen en knallen maar!
