Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik geen idee heb of The Adventures of Bayou Billy het echt verdiend om als Gouwe Ouwe bestempeld te worden. Het spel kwam in Europa namelijk in 1991 uit en toen was ik een kereltje van zes jaar, dat nog geen gamesmagazines las en ook geen internet had. Of het spel destijds dus goed beoordeeld werd door critici is mij een raadsel, maar mijn herinneringen aan deze game zijn zo goed, dat ik persoonlijk vind dat de stempel Gouwe Ouwe verdiend is.
The Adventures of Bayou Billy (in Japan Mad City) werd uitgebracht door Konami en vertelde het bijzonder originele verhaal (niet dus) over Billy West, iemand die verdacht veel weg heeft van Crocodile Dundee. Zijn vriendinnetje Annabelle werd ontvoerd door een gang onder leiding van een zekere Godfather Gordon, en dan hebben we het niet over de Nederlandse zanger en grapjurk, maar over een echte gang boss. Gelukkig is hij wel zo vriendelijk om te vertellen waar Annabelle gevangen wordt en gaat Billy er direct op af.
Dat zal echter niet zonder slag of stoot gaan. Integendeel, het spel bevat namelijk tien levels, waarvan er zes zijn waarin vechten de hoofdmoot vormt. Gewapend met twee vuisten en voorzien van een aardige traptechniek zul je menig vijand en kopje kleiner moeten maken. Bayou Billy komt uit de tijd dat de wapens voor het oprapen lagen en dat de grote stukken kip ook op de grond lagen, dus je zult al snel leuke wapens vinden die je helpen bij het verslaan van vijanden. Er zijn bijvoorbeeld messen om mee te werpen, er is een uiterst handige zweep en je kan zelfs vuurwapens gebruiken.
De vuurwapens gebruik je ook in het tweetal schietlevels dat de game rijk is. Hier bekijk je de omgeving vanuit de ogen van Billy West en zul je al het vijandelijk gespuis van je beeldscherm moeten knallen. Dit kan met de controller, maar het was vele malen leuker met de Nintendo Zapper (je weet wel: die Light Gun die je ook voor Duck Hunt gebruikte). Deze twee levels vormden samen met de “race levels” een welkome afwisseling op de gevechten. Jawel, naast het schieten en vechten waren er twee levels waarin je plaatsnam in een jeep. In deze levels racete je als een gek naar de stad, want je had maar beperkt de tijd. De jeep was uitgerust met een machine geweer om vijandelijke voertuigen uit te schakelen en het was ook mogelijk om granaten te schieten op vijandelijke vliegtuigen. Om tijd te winnen kon je onderweg brandstof oppakken.
The Adventures of Bayou Billy staat anno 2011 bekend als één van de moeilijkste games ooit. Het schijnt zo te zijn dat de versie in Japan onder de naam Mad City een stuk gemakkelijker was en dat ze bij de Europese en Amerikaanse versie de vijanden extra energie gegeven hebben en Billy minder ammunitie. Zelf kan ik me niet meer herinneren of ik de game ooit uitgespeeld heb, maar dat zal naar alle waarschijnlijkheid niet het geval zijn gezien mijn jonge leeftijd destijds.
Tot mijn grote spijt heb ik geen idee waar ik deze game gelaten heb. Mijn collectie voor de NES telt momenteel vijf games, maar het zouden er zes moeten zijn. Waarschijnlijk is de game destijds een keer uitgeleend en nooit teruggekeerd. En dat is jammer, erg jammer, want ik zou de game graag nog een keer spelen. Hopelijk brengt the Big N het spel een keer naar de Virtual Console.