De regen valt met bakken uit de hemel. De nacht is even donker als onvergeeflijk, en het dreunen van de bliksem overstemd nog maar net het dreunen van mijn hart. Ik weet wat ik doen moet; de kerkers in. Ik moet ver onder het kasteel wezen, om de prinses te redden uit de kluwen van een groots kwaad. Ik vind een stukje grond dat opgetild kan worden, en voor ik het weet val ik naar beneden. Ik weet niet wat me te wachten staat. Ik weet niet aan wat voor een groots en episch avontuur ik begin. Ik weet vrij weinig, behalve dat ik de prinses moet redden. The Legend of Zelda: A Link to the Past was niet mijn eerste spel; wel is het het eerste spel dat ik nooit meer zal vergeten.
Ik ben een die-hard Zelda-fan, van kinds af aan. En het begon allemaal met dit spel. In 1991 verscheen A Link to the Past op de SNES, en later verscheen er ook een versie op de Game Boy Advance. Het spel is van ver voor de tijden der 3D, maar brengt toch dat gevoel van avontuur, exploratie en een gigantische wereld die aan je voeten ligt evengoed mee als bijvoorbeeld Ocarina of Time. De wereld van het spel is groot, zeker voor SNES-standaarden. Zoals we dat van Zelda-games gewend zijn. Zo ook bevat de game alle gebruikelijke Zelda-elementen; wapens, schatkistjes, rupees, dungeons, eindbazen en ga zo maar door.
Je navigeert je door de wereld van Hyrule in het in die tijd gebruikelijke top-down perspectief; je kijkt van boven, maar met een klein schuine lijn zodat je nog wel diepte kan uitmaken. De spelwereld van A Link to the Past is een donkere, ietwat depressieve wereld, maar brengt wel ongelofelijk veel sfeer met zich mee. Het verhaal is wat standaard, maar ook dit zijn we gewend van de serie; wel bevat het spel meer personages dan ooit die ook elk een zegje dat er toe doet hebben. Maar waarin verschilt A Link to the Past nou van de andere games?
De zogeheten Dark World. Dit is een parallelle wereld die qua structuur in grove lijnen hetzelfde is als de normale wereld, maar toch de subtiele verschillen bevat die het interessant kunnen maken om deze wereld te betreden. Na een paar vorderingen in het spel te hebben gemaakt, zul je waar en wanneer dan ook, behalve in grotten en dungeons, de Dark World kunnen betreden en verlaten. Je wisselt gewoon van wereld, maar behoudt je positie, en door gebruik te maken van deze positiebehouding zul je een hoop puzzels kunnen oplossen. Kan je er in de Dark World niet langs omdat er een obstakel staat, dan ga je terug naar de normale wereld, waar het obstakel er niet meer is, loop je door en wissel je je wereld weer. Nu is dit natuurlijk het simpelste voorbeeld wat er is, maar Nintendo is met een hoop mooie breinbrekers op de proppen gekomen die het concept van een parallelle wereld enorm versterken.
En zo struin je voort, van dungeon naar dungeon, van ontdekking naar ontdekking. Als jongetje was ik al gefascineerd door de wereld waar ik toentertijd geen bal van begreep; vandaag de dag is deze fascinatie zo mogelijk nog sterker geworden. Het is het gevoel van ontdekking en avontuur dat het ‘m doet, zoals dat met elke Legend of Zelda-game het geval is. Van de paleizen in de stortregen naar de diepe grotten in een woestijntempel, en verder. Het plot mag dan niet bijzonder diepgaand zijn, het draagt je zonder enige moeite voort op een groots avontuur. Het is prachtig om te zien wat Nintendo met die paar pixels die ze tot hun beschikking hadden op het beeld wisten te toveren. Qua beleving droegen namelijk de graphics zeker hun steentje bij. De SNES was nog wat gelimiteerd in kleurgebruik, maar toch hebben ze het voor elkaar gekregen om elke dungeon een aparte sfeer mee te geven.
Maar de graphics waren niet helemaal verantwoordelijk voor deze sfeer. Bovenal was er muziek. Deuntjes die niet zomaar één twee drie vergeten worden. Elk dorpje, elke dungeon, elke omgeving had haar eigen muziek en hierdoor ook haar eigen identiteit. Het zijn de typerende deuntjes die we zo goed kennen, maar ook wat minder bekende deuntjes die voor mij persoonlijk even klassiek zijn. Muziek en graphics zijn zonder enige twijfel de belangrijkste sfeermakers in een spel en met beiden zit het tiptop in orde.
Nintendo mag in de SNES-periode dan in een wat verontruste staat hebben verkeerd, uit A Link to the Past blijkt hier absoluut niks van. Het is een spel met een eigen verhaal, een eigen wereld en een eigen avontuur en zet dit zo goed neer dat je, voor je er erg in hebt, jezelf zal verliezen in het prachtige Hyrule. De puzzels zijn leuk en goed doordacht, de gameplay voelt gewoonweg lekker aan en de muziek, graphics en verhalen maken dit spel in mijn ogen tot het beste spel van de SNES. Voor hen die de Zelda-games van vandaag de dag gewend zijn, zal het misschien even slikken zijn; vergeleken met de moderne delen van de serie is A Link to the Past toch nog een beetje droog. Maar even doorbijten en ook aan dit spel zul je een prachtige, typische Zelda-belevenis overhouden.