Hallo lezer en welkom bij dit segment genaamd: Gratis Maar Geinig?, waarin we een kijkje nemen naar de vele gratis games die je kunt vinden op het internet. Voor we beginnen, wil ik even wat regels uitleggen. Games die in dit artikel terugkomen mogen geen verdienmodel hebben, zij het door advertenties, DLC of microtransacties. Tevens mogen ze geen aparte betaalde versie hebben of illegaal gedownload zijn en vallen zaken als open bèta’s voor toekomstige betaalde games buiten de boot. De games in dit artikel zijn aangedragen door lezers en vervolgens zijn er vijf willekeurige games uitgezocht om te behandelen. Met dat in het achterhoofd beginnen we aan ons vijfde deel, waarin we beginnen met…
De twintig games die in de voorgaande vier delen werden besproken, kwamen van allerlei verschillende plekken. We haalden games van GameJolt, speelden rom hacks en fangames, doken in de gigantische berg met Flash games en bekeken de resultaten van GameJams. Eén van de plekken waar we echter nog niet hebben gekeken, is Steam. Want hoewel veel games daar tegen betaling of free-to-play zijn, zijn er ook games die daadwerkelijk voldoen aan de criteria van dit artikel. Games zoals One Thousand Lies.
In One Thousand Lies volgen we het verhaal van Ciar: een laatstejaars student, een nerd, een clown eersteklas en iemand met de gave om in de problemen te raken. Gebruikelijk veroorzaakt hij deze problemen zelf, wanneer hij ongein uithaalt met zijn vrienden Aussie en Ziva, maar ditmaal is hij zowaar het slachtoffer. Een door hem bestelde figurine, een uiterst zeldzaam en kostbaar verzamelobject, wordt namelijk door een onbekend persoon gestolen.
Natuurlijk is het makkelijk om aan te nemen dat er simpelweg iets mis is gegaan bij de post. Helaas gebeurt dit immers (veel) vaker dan ons lief is. De dief heeft echter het lef om Ciar uit te dagen met cryptische, dreigende e-mails. Door deze e-mails te volgen, komt Ciar herhaaldelijk in aanraking met Luce, wie hij ervan verdenkt de dief te zijn. Niets blijkt echter minder waar en door een samenloop van omstandigheden worden ze dikke maatjes die samen hun hobby’s uitvoeren.
Het verhaal dat volgt is op het eerste oogopslag niet heel bijzonder, maar dat is enkel omdat schijn bedriegt. Ciar en zijn vrienden leven door de rest van hun schooljaar heen, hangen rond, vieren feestjes en halen ongein uit. De dialogen zijn goed geschreven en doordrenkt met humor die me herhaaldelijk hardop lieten schaterlachen (het leek soms alsof ik met de idioten die ik mijn vrienden noem in gesprek was), maar hinten zo nu en dan naar iets diepers. Een traumatische gebeurtenis die Ciar getekend heeft voor het leven lijkt zich zo nu en dan te openbaren, maar geeft zich niet bloot wanneer het verhaal eindigt…of toch wel?
Op het titelscherm verschijnt een nieuwe knop die je makkelijk kunt missen en die een heel ander licht werpt op de situatie. One Thousand Lies was op momenten vrij pretentieus en onnavolgbaar, hetgeen ik had willen meenemen in dit artikel. Maar na dit andere perspectief en de daaropvolgende dialoog kan ik enkel onder de indruk zijn van het verhaal dat Keinart Lobre probeert te vertellen. Alle stukjes vallen mooi op hun plek, wat dan ook direct verklaart waarom je geen keuzes kunt maken in dit verhaal, en zorgden ervoor dat dit een ervaring was die ik niet genoeg kan aanbevelen.
One Thousand Lies download je gratis op Steam.
Na duizend waarheden te hebben gevonden klinkt één nacht als een mooie afwisseling en dus is One More Night de volgende game op onze lijst. Immers is er maar zoveel wat kan gebeuren in een uurtje of acht. In het geval van One More Night is dat driemaal niks.
Als zijnde het resultaat van een GameJam is het niet eerlijk om de lat te hoog te leggen, maar op aantrekkelijke visuals na, die ogen als die van de eerste GameBoy, heeft het spel niets in huis. In vijf minuten ben je er doorheen en zelfs van die tijd heb je het gevoel dat het verspild is. Er gebeurt niets, je leert niets en je wordt niet aan het denken gezet. En dus is One More Night precies het tegenovergestelde van de voorganger. Ik kan het niet genoeg afraden.
Mocht je ondanks dit One More Night willen spelen, dan kun je hem hier downloaden.
Een game die zich ergens in het midden van het spectrum bevindt, is Waluigi’s Basics in Wah’s and Wonders, een game die niet enkel genomineerd is voor de meest kansloze naam-prijs, maar ook een mod is van een game die enige tijd geleden even populair was op YouTube: Baldi’s Basics. En als je die game reeds hebt gespeeld, is er geen goede reden om Waluigi’s versie op te starten. De game is immers exact hetzelfde, alleen zijn karakters nu vervangen door figuren uit het Mario-universum.
Voor zij die de Baldi’s Basics-trein volledig gemist hebben, volgt nu een korte uitleg. In Waluigi’s Basics keer je na een lange schooldag terug naar het gebouw. Jouw vriend is namelijk zeven notitieblokken vergeten in verschillende klaslokalen en heeft jou gevraagd om ze te halen. Klinkt simpel toch? Klopt, behalve dat Bald…Waluigi je een test geeft wanneer je zo’n notitieblok vindt. En die testen zijn simpelweg niet te halen. Helaas krijg je van meester Waluigi geen strafwerk of onvoldoende, maar een klap tegen je harses met een tennisracket.
Omdat je niet bepaald zit te wachten op een impromptu hersenoperatie, zet je het op een lopen eens de paarse schurk het op je gemunt heeft en probeer je de rest van de notitieblokken te verzamelen terwijl je hem ontwijkt. Maar zoals je kon verwachten wordt dat alsmaar moeilijker en niet enkel door hem zelf. Daisy, Wario en Mario lopen door de gangen en zitten je op verschillende manieren dwars. Je moet daarom constant opletten waar je loopt en wie je tegenkomt, wat vooral richting het einde een probleem kan geven. Dan rent Waluigi immers sneller dan jij, terwijl hij in tegenstelling tot jou geen beperkte hoeveelheid stamina heeft. Eens je de slagen van de zweep doorhebt is het spel echter in een minuutje of tien te voltooien.
Ren voor je leven! Download Waluigi's Basics hier.
Een ander soort Pokémon rom hack dan dat we tot nu toe besproken hebben in deze artikelen, is het type dat gebaseerd is op andere Pokémon-media, meestal de anime. Pokémon: Johto League Showdown is het perfecte voorbeeld van wat je dan mag verwachten.
Zoals de naam doet vermoeden, volgt Johto League Showdown Ash’ zijn avonturen in het tweede seizoen van de anime, nadat hij terugkeert van de Orange Islands. En dat doet het getrouw. De game opent met de ontmoeting met Suicune, Team Rocket zit je voortdurend op de hielen en je begint met het team dat Ash had toen hij in Johtho arriveerde, waaronder zijn nu trouwe Charizard.
Om te voorkomen dat de game hierdoor te makkelijk wordt, zijn al je Pokémon teruggeschaald naar level 5, terwijl alle tegenstanders een boost hebben gekregen. Zelfs Jessie & James, de onbetwiste numb skulls van de Pokémon-anime, vormen hierdoor een milde bedreiging, wat wel zo prettig is gezien hoe vaak Ash er in de anime mee moet vechten.
Pokémon: Johto League Showdown heeft eigenlijk maar een groot gebrek, en dat is dat het een Alpha-versie is die vermoedelijk nooit meer afgemaakt zal worden. Het project ligt namelijk al sinds 2013 stil. De game heeft hierdoor slechts een half uur á drie kwartier gameplay, maar ik heb me zo goed vermaakt, dat ik dat evengoed wilde delen.
Ga zelf op avontuur in de Johto-regio
Het probleem met een rubriek die deels door jullie wordt vormgegeven, is dat er altijd mensen zullen zijn die graag de troll uithangen. Ongeveer een op de vijf games die mij aanbevolen wordt bestaat niet, is om wat voor reden dan ook niet bruikbaar of is gewoon overduidelijk slecht gemaakt. Sonic Boom and the Smash Crew valt daarbij in de laatste categorie, maar dat doet niets af aan het feit dat ik me er stiekem best mee vermaakt heb.
Zoals je allicht al kon opmaken uit de naam, is Sonic Boom and the Smash Crew een Super Smash Bros.-kloon die volledig gevuld is met personages en locaties uit het Sonic Boom-universum; althans, daar moet het voor doorgaan. De graphics van SBSC zijn echter niet anders te omschrijven dan als kleuterkrabbels, wat nog relatief netjes is in vergelijking met het geluid. Het logische gevolg zou dan ook zijn om het spel na een paar minuten af te schrijven. Maar als je net zo gek als ik ben, en de gehele game doorspeelt, zie je dat er eigenlijk toch wel wat moeite in gestoken is.
De goedkope look en feel van de game zijn nagenoeg zeker bewust gekozen, want het spel is doorspekt met referenties naar het Sonic-universum, die meestal terugkomen als een grap of flauwekul ten koste van de serie. Het kan dan bijna ook niet anders als dat de game bedoeld is als een parodie op de vele, vele, vele, vélé slechte Sonic-fancreaties die op het internet te vinden zijn.
Op de GameJolt-pagina van het spel, waar ik de downloadlink gevonden heb, wordt hier echter overigens met geen woord over gerept. En dat plaatst mij in een moeilijke positie. Als een serieus project is SBSC namelijk rommel van de onderste plank die een een of twee krijgt en vergeten wordt. Als een parodie kon ik er echter wel mee lachen, ook al verging het lachen mij ver voor het einde van het spel, waardoor de score opeens heel anders uitvalt en meer richting de vijf á zes zou zitten. Daarom blijven we nu fijn in het midden, met een vier.
Disclaimer: Alle karakters, trademarks en namen in deze fangames zijn eigendom van hun respectelijke eigendomhouders en zijn gebruikt onder het fair use-principe. GameQuarter biedt de downloadlinks van de oorspronkelijke makers aan en kan de game helaas niet verstrekken als deze besluiten de game offline te halen of wanneer de oorspronkelijke eigenaar van de gebruikte assets bezwaar maakt tegen diens inhoud. Wij zullen in dat geval de downloadlink uit het artikel verwijderen.