Vraag aan de redactie: heeft gaming jouw muzieksmaak beïnvloed?

Peter

Ik moet toegeven dat ik hier heel kort over kan zijn. Mijn muzieksmaak werd ontwikkeld toen ik rond mijn vijftiende ben gaan leren gitaarspelen. Ik luisterde toen veel naar hardrock en metal, maar dat veranderde door het gitaarspelen constant. Van blues naar jazz en zelfs tijdens een vlaag van verstandsverbijstering hiphop. Hoewel er wel games zijn met goede muziek, heeft het mij nooit echt gegrepen, zoals dat bij films nog weleens gebeurt. Met het spelen van een game vind ik goede muziek fijn, maar ik ben te veel bezig met het gamen zelf om er echt goed op te letten.

Mario

Nee, althans, ik denk van niet. Aangezien ik een heel erg brede muzieksmaak heb, van rock tot rap. Heel misschien doet muziek in games onbewust iets met mij. Maar als ik iets of iemand moet aanwijzen die mijn muzieksmaak het meest heeft beïnvloed, zal ik degene aanwijzen die mij ook de gamer heeft gemaakt die ik nu ben, en dat is mijn vader.

Natascha

Tot op zekere hoogte wel. Ik ben van oudsher al een metal-fan met een sterke voorkeur voor folk- en powermetal. Gelukkig kom ik dat in sommige games ook tegen, waardoor ik weer nieuwe bands leer kennen. Maar waar games echt invloed hebben gehad op mijn muzieksmaak, is in de achtergrondmuziek die ik aanzet tijdens bijvoorbeeld het studeren of schrijven. Vaak is dit muziek uit games, omdat dit voor mij, samen met klassieke muziek en jazz, toch wel het meest geschikt is om op de achtergrond aan te hebben.

Sil

Nee, niet echt. Ik heb ook niet echt een stijl. Als je naar mijn playlist kijkt, zie je Daft Punk, Metallica, Hollywood Undead, Maroon 5, Britney Spears, Fresku, Skid Row, Rachmaninoff, Winne, Tommy Heavenly6, Feuerschwanz en Utada Hikaru vrolijk naast elkaar staan. Ik heb niet zo zeer een smaak als dat ik nummers heb die ik leuk vind. Sommige daarvan komen van games of heb ik via games leren kennen. Maar ik kan niet echt zeggen dat dit vormend is voor mijn smaak, meer een methode om meer te vinden.

David

Als tiener claimde ik het trance-genre alsof het mijn complete identiteit bepaalde. Het was die periode waarin je als jongvolwassene één hokje koos dat alles dicteerde. Ravers luisterden uitsluitend naar techno terwijl skaters alleen punk draaiden. Ik paste nergens in, maar vond mijn thuis bij trance. Wat ik niet besefte, was dat mijn game-obsessie deuren zou openen naar muzikale werelden waarvan ik het bestaan niet wist. Via gaming ontdekte ik chiptunes, orkestrale composities, klassiek, metal en glitch. Deze genres sijpelden langzaam mijn bewustzijn binnen, terwijl ik boss battles vocht of door pixel-landschappen dwaalde. Gaandeweg ontwikkelde ik een diepe waardering voor gamemuziek als kunstvorm op zich.

Een middelmatige game met uitzonderlijke muziek wordt plotseling memorabel. Componisten als Disasterpiece weten precies hoe ze emotie en gameplay verweven. Masayoshi Soken creëert epische momenten in Final Fantasy XIV die kippenvel bezorgen, terwijl Nobuo Uematsu's melodieën decennia later nog nazinderen. Yasunori Mitsuda's werk voor Chrono Trigger behoort tot het beste wat het medium te bieden heeft.

Mijn muzikale reis begon met tunnelvisie, maar gaming heeft die beperkte blik volledig opengebroken. Vandaag waardeer ik briljante game soundtracks net zoveel als welk album dan ook. Die componisten zijn volwaardige artiesten die complete werelden tot leven brengen met hun noten.

Louis

Mijn muzieksmaak is tot op zekere hoogte beïnvloed door de games die ik vroeger speelde. Zo heeft de soundtrack van Burnout 3 nog steeds een speciaal plekje in mijn hart, en bands van die tracklist, zoals My Chemical Romance en Rise Against, duiken vandaag de dag nog steeds op in mijn playlists. Toch kan ik niet met 100% zekerheid zeggen of dat komt door de muziek in deze games of simpelweg omdat ik een kind van mijn tijd ben en dit soort muziek destijds sowieso erg populair was.