In de afgelopen weken heb ik geen controller aangeraakt. Een toetsenbord en muis hebben zich enkel bewezen als tools bij het thuiswerken en mijn Switch ligt letterlijk op de plank stof te vangen. Het is niet dat ik geen zin heb, het is even noodzakelijk. Tijdens het recenseren van Crash Bandicoot 4: It’s all about Time schoot er een stekende pijn door mijn linkerhand heen. Het was mij al vrij snel duidelijk dat ik met mijn intacte rechterhand nog snel even kon zwaaien naar het scherm. Voorlopig geen games voor mij.
Het begon met af en toe een redelijk scherpe pijn door mijn hand heen. Bij een bepaalde draaiing van mijn duim voelde ik intern iets schokken waarbij de pijn in korte stoten werd losgelaten om wraak te nemen op mij. ‘S nachts tijdens de slaap zorgde meerdere onwillekeurige bewegingen voor nieuwe pijnstoten die de functie van mijn wekker overnamen. De pijn was kort, maar heftig. Gelukkig wist mijn huisarts te vertellen dat er waarschijnlijk een ontsteking bij mijn duim zat en de overbelasting binnen twee weken zou verdwijnen.
Het lukte mij niet om de woorden van de huisarts te internaliseren in de week die volgde. Het hokkende/schokkende gevoel kwam steeds sneller en de pijn werd steeds indringender. Er zaten pezen in mijn hand die doorgaans gewoon over elkaar schuiven maar nu met moeite over elkaar heen getrokken werden. Alsof ze soms ergens achter bleven haken of tegenaan schuurden. Al snel ontdekte ik dat ik minder pijn had als ik de basis van mijn duim vastzette. Niet wetend of ik het goede zou doen, heb ik er een doek omheen gebonden. Dit hielp geen hele dagen. Het ongemak vond zijn weg weer terug als de doek iets losser begon te zitten.
Na een week was ik er wel helemaal klaar mee. Het vertrouwen in de woorden van de huisarts ebten langzaam weg, maar ik wilde ook vooral weer geloven dat het gezeur in mijn arm weg zou trekken en dat ik niet voor langere termijn een veel grotere schade zou toebrengen. Helaas was een afspraak met het handencentrum niet zo snel gemaakt als ik gehoopt had. Opnieuw moest ik een week wachten, het handencentrum zat overvol. Dit waarschijnlijk door de verhoogde spannings- en stressklachten ontstaan door het vele thuiswerken. Het was duidelijk dat ik mij voor april niet beschikbaar kon stellen om recensies te schrijven. Aangezien ik Crash niet meer verder kon spelen (ik was al heel ver) en ook Gnosia nog op een recensie wachtte, heb ik beide teksten geschreven en had ik in lange tijd geen recensie meer om te tikken. Maar nog belangrijker, geen game om te spelen. Ja, ik had er genoeg maar het leek mij beter als ik mijzelf daarin even tekort zou doen.
Het bezoek aan het handencentrum bracht eindelijk de nodige antwoorden. Er is een overbelasting in mijn hand die overeenkomsten heeft of gelijk is aan het intersectiesyndroom. Als ik Google, herken ik mij er niet volledig in maar desalniettemin vertrouw ik op de therapeut in kwestie, welke mij een spalk aangemeten heeft. Dit bericht typ ik daarom nu ook met een thermoplast ingespalkte hand, waaronder een opengeknipte sok gebonden zit om mijn transpiratie op te vangen. Na een week merk ik al dat deze ruststand voor mijn duim heilzaam werkt. De pijn verdwijnt langzaam maar zeker en kan ik ook niet meer gemakkelijk oproepen door een verkeerde beweging. Ik zit nu in week vier van een herstel dat volgens de expert zes tot twaalf weken zou moeten duren.
.. en ik mis het. Ik mis het gevoel van een stickje onder mijn duim. Het indrukken van de schouderknoppen om mijn camera te centreren of de trigger over te halen. Ik mis de precisie van een sprong inschatten en de juiste verdeling maken van behaalde vaardigheidspunten. Ik heb op de Switch de N.Sane Trilogy aangeschaft, wetende dat ik deze pas kan spelen na herstel. Nota bene de serie die het laatste zetje heeft gegeven om hier te komen. Ik mis de hobby waar we hier vol met passie over kunnen schrijven. Ja, ik merk nu wat het is om een passie te hebben die je even ontnomen wordt.
En juist omdat gaming even een achtergestelde rol heeft in mijn leven, omdat mijn hand zich naar de voorgrond drong, vond ik het gepast om dit gevoel in een artikel over te brengen. Uiteraard hoop ik van harte dat mijn therapeut mij weer snel groen licht geeft om te schrijven over iets wat ik daadwerkelijk weer heb kunnen spelen. Ik ontvang die luxe graag weer met open armen en intacte handen.