Ga mee terug naar Engeland aan het begin van de 20ste eeuw. In Bunny Hall-weeshuis worden jonge meisjes opgevangen en klaargestoomd om de grote mannen van de toekomst bij te staan. Een van die meisjes is Lana Benton, die in een kuil achter het weeshuis valt, terwijl ze zoekt naar haar vermiste vriendin Carole Simons. Maar als ze vervolgens ontwaakt, ziet ze geen zand en stenen om zich heen, maar een blauwe lucht en levendige planten.
Een magisch avontuur
In deze vreemde omgeving vind ze een brief gericht aan Carole, zijn er pratende vogels die haar prinses noemen en een konijn dat met het papier aan de haal gaat. Daarom moeten we na een korte tutorial de achtervolging in zetten om het knaagdier te vangen.
Wat hierbij direct opvalt, zijn natuurlijk de visuals. Op de beursvloer stond een goedkope monitor met een relatief lage resolutie, waardoor het grafisch niet altijd even lekker uit de verf kwam. Maar zelfs dan spatte de charme van het scherm. Bye Sweet Carole zou in zijn tekenstijl zo naast een Alice in Wonderland of Belle and the Beast kunnen worden gezet en niemand zou vermoeden dat het niet van Disney is…tot we iets verder in onze speelsessie zijn.
De ommeslag
Bye Sweet Carole verkoopt zichzelf als een horrortitel en na een klein kwartier krijgen we een idee waarom. Wadend in het water wordt Lana achtervolgt door een gigantisch wezen met tentakels, die oplettende spelers al eerder hadden kunnen spotten toen hij een dier verorberde. Niet vol in het midden van het scherm waar Lana loopt, maar in de voorgrond die ogenschijnlijk puur voor decoratie dient. Op die manier maakt ontwikkelaar Little Sewing Machine vaker gebruik van de omgeving om een verhaal te vertellen. Als je het konijn achtervolgt, gebeurt er van alles in de verte wat niet direct invloed heeft op waar jij mee bezig bent, maar wel de wereld tot leven brengt op een wijze die wederom heel erg doet denken aan de klassiekers van the house of mouse.
Daar we nog maar aan het begin van onze demo zitten, eindigt de achtervolging in een sisser. Het vreemde wezen in zijn hoge hoed is duidelijk onze antagonist, maar zijn motivaties en relatie tot Carole zijn nog onduidelijk, al kan ik aannames doen nadat de game plotseling terugschakelt naar de echte wereld, waarin Carole ontwaakt in de klas alsof dit alles een droom is. 9 oktober ontdekken we echter pas exact hoe die vork precies in de steel zit, maar iets zegt me dat het allemaal niet zo zwart-wit is.
Interview
Wat heeft jullie doen besluiten om deze artstyle te gebruiken? Het is prachtig, maar ik kan me niet voorstellen dat het een makkelijke manier is.
Het is de passie van Chris Darril, de man die aan de grondslag van deze titel staat. Hij wilde teruggrijpen naar zijn jeugd en de bekendheid van deze animatiestijl. Om een gevoel van nostalgie op te wekken. Het is om deze reden dat we alles in de game met de hand hebben gemaakt en geanimeerd, en pas hierna in de engine hebben geladen, om dat authentieke gevoel te behouden.
Jullie noemen het narrative horror, maar hoe eng is het echt? Als in, kan een kind dat gecharmeerd raakt door de visuals dit spelen.
Het is suspense horror en de angstige momenten zitten hem vooral in de atmosfeer. Een kind zou dit prima kunnen spelen, al zouden we wel de begeleiding van een ouder adviseren om het tot een goed eind te brengen.
Sprekend over het eind. Hoelang ga je nodig hebben om die te bereiken?
Je mag tellen op zo’n acht tot tien uur.
Verwachting:
Bye Sweet Carole is een immens charmante 2D platformer, wiens visuele stijl zijn voornaamste aantrekkingskracht is. Dat is echter zeker niet diens enige sterke punt, daar het kleine voorproefje dat ik reeds mocht spelen me heel benieuwd maakt naar welke duistere geheimen Bunny Hall herbergt.