Fans van Japanse RPG's hebben het momenteel zwaar, want tot op de dag van vandaag zijn nog maar weinig echt goede JRPG's voor deze huidige generatie consoles verschenen. De PlayStation 3 heeft met Valkyria Chronicles en Demon's Souls twee toppers in huis, maar helaas is het daar vooralsnog bij gebleven. Microsoft wist op zijn beurt een aantal RPG's voor de neus van Sony weg te kapen, maar helaas wist op Tales of Vesperia na geen enkele echt te overtuigen. Waar blijft die tijd dat je de ene RPG kon spelen totdat de andere uitkwam?
2010 lijkt alvast de goede kant op te gaan met titels als Final Fantasy XII, White Knight Chronicles en Resonance of Fate. De laatste is afkomstig van ontwikkelaar tri-Ace, de studio die verantwoordelijk is (geweest) voor de Star Ocean en Valkyrie Profile reeksen en net als Square Enix moeite lijkt te hebben met de nieuwe hardware van deze generatie. En dat is spijtig, want de studio heeft in het verleden toch bewezen één van de beste en meest productieve JRPG ontwikkelaars te zijn.
Maar genoeg over het gebrek aan JRPG's. Resonance of Fate (End of Eternity voor Japan) is ten eerste een game die het iets anders aanpakt dan de meeste andere games in het genre. Dit keer geen kleurrijke bossen en sprookjesachtige kastelen, wel een flink vervuilde aarde waarop de gigantische toren Basel centraal staat. In het bovenste gedeelte van de toren leven de rijken letterlijk met hun hoofd in de wolken en in bijbehorende luxe, een luxe die ze beneden niet kennen. De regel is hoe lager je zit, des te slechter je het hebt getroffen. Vergelijkbaar dus met de maatschappelijke ladder. Geen kaviaar bij elk avondmaal of butlers die speciaal in dienst zijn genomen om je pyjama op te bergen. Mensen maken een tweede industriële revolutie mee: de werk- en leefomstandigheden zijn slecht, omgevingen zijn vervuild en de toekomst ziet er alles behalve rooskleurig uit.
Over de industriële revolutie gesproken: Resonance of Fate heeft veel weg van deze belangrijke, maar tevens trieste periode. Grote ijzeren constructies en krottenwijken zorgen voor kleurloze omgevingen. Er is echter één groot verschil: de middeleeuwse wapens en magie zijn overboord gekieperd en vervangen door pistolen, automatische geweren en granaten. Het is duidelijk dat tri-Ace er alles aan doet om ook het westerse publiek te bekoren door niet de zoveelste 'standaard' JRPG te maken.
Grote verschillen in welvaart in combinatie met vuurwapens staan garant voor succesvolle revoluties. En dan te bedenken dat ze het in het verleden moesten doen met steekwapens om de onderdrukkers van hun machtspositie te ontdoen. Voor het groepje hoofdpersonen in Resonance of Fate is dat echter (nog) niet dé reden om de vuurwapens op te pakken. Zephyr, Reanbell en Vashryon zijn ten eerste huurlingen die voor een riante beloning missies uitvoeren waarbij het nodige schietwerk moet worden verricht. Jij kunt beslissen op welke manier je een zakcentje verdient, want in Basel zijn talloze advertenties te vinden die jou op weg helpen naar de opdracht.
Dat Resonance of Fate het over een hele andere boeg gooit is ook duidelijk te zien aan het vechtsysteem. Wil je gevechten tot een goed einde brengen, dan is het van levensbelang om je personages in de juiste volgorde te laten aanvallen en op de goede plek neer te zetten. Het strategisch positioneren van teamleden is echter niet altijd vanzelfsprekend. Tijdens je beurt wordt je bewegingsvrijheid beperkt door een vast aantal actiepunten. Is deze hoeveelheid met andere woorden tot nul gereduceerd, dan kan je niks anders doen dan de plek waarop je personage staat te accepteren. De gameplay komt dus een beetje overeen met die van Valkyria Chronicles, maar dan inclusief de over-the-top actiemomenten die regelrecht uit The Matrix trilogie komen. The Matrix was in het westen een groot succes, dus wie weet wordt Resonance of Fate dat ook. Benieuwd of de actie geen dekmantel is voor een matige RPG.
Conclusie
Of tri-Ace met Resonance of Fate de concurrentie laat zien hoe het wel moet, is nog maar de vraag. Infinite Undiscovery en Star Ocean: The Last Hope waren namelijk niet bepaald de toppers waarop we met zijn allen hadden gehoopt. Wel moet gezegd worden dat het weggooien van de traditionele RPG-elementen zorgt voor een frisse wind in het genre. En die frisse wind hebben we in Europa aan de ene kant ook hard nodig. Hopelijk is dat voor Sega een reden om snel met een Europese release te komen.