Spirit of the North 2

Bij de PlayStation 5 besloot ik geen games te kopen. Niet enkel wist ik dat Astro’s Playroom meegeleverd werd, maar wetende dat ik dankzij het luxeprobleem genaamd review-titels toch voorlopig niet aan mijn eigen spellen toe zou komen, besloot ik dat het zonde van mijn geld was. Mijn eerste fysieke spel kwam daarom pas maanden later met een gelimiteerde fysieke release van Spirit of the North van Signature Edition Games.

Eindelijk

Met dat lange bruggetje uit de weg, is het tijd om te praten over de opvolger van die game, welke ik mocht spelen op gamescom. De demo die me daar werd voorgeschoteld, dropte me midden in het avontuur, zonder enige vorm van een doelwit of andere sturing. In die zin lijkt het erg op zijn voorganger, die het moest hebben van verhaalvertelling via zijn omgeving.

Als een vos ren je door de natuur. Geen dichtbegroeide bossen of eindeloze vlaktes, maar grasvelden met ruïnes en skeletten die laten zien dat een menselijke beschaving hier ooit floreerde. Wat er met ze is gebeurd? Wie zal het zeggen? De kans is echter groot dat dit een van de thema’s is die het spel gaat verkennen. Het probleem met dergelijke verhaalvertelling is dat een speelsessie van amper twintig minuten je enkel kan laten gissen.

Als boter

De gameplay is wat dat betreft wat makkelijker te beoordelen. Onze vos beweegt soepeltjes met een stabiele framerate en animaties die ik niet anders kan beschrijven dan smooth. Springen voelt soms een beetje onwennig, maar tevens natuurlijk, daar vier poten natuurlijk anders functioneren van twee benen. Maar daarmee is het belangrijkste eigenlijk ook wel gezegd, daar de game niet bijster veel lijkt te sleutelen aan het initiële concept. De belangrijkste vraag is daarom of jij zit te wachten op meer Spirit of the North?

Verwachting:

Spirit of the North 2 lijkt vooral gewoon meer Spirit of the North te zijn. Niets meer en niets minder. Ik heb echter maar kort van het spel kunnen proeven en sluit niet uit dat men nog verrassingen achterhoudt.