Mijn haren wapperen in de wind, terwijl ik koers zet naar mijn volgende bestemming. Wanneer ik op het nog onverkende eiland ben aangekomen stort ik me, met de zoute zeelucht nog vers in mijn geheugen, opnieuw in het avontuur. Na vele schatten te hebben ontdekt bereik ik eindelijk die laatste vijand, de belichaming van het kwaad. Tijdens het onvermijdelijke gevecht worden de emoties me even teveel en zet ik mijn GameCube uit. Enigszins ontdaan kijk ik naar het zwarte tv-scherm voor me.
Ik heb het hier natuurlijk over The Wind Waker, een redelijk recent hoofdstuk in de al lang lopende The Legend of Zelda-serie. Hoewel de game werd ontvangen met gemengde gevoelens, ben ik altijd bereid het voor deze titel op te nemen. Misschien komt het omdat de unieke cell-shaded stijl mij zo aanspreekt of wellicht omdat ik een bovengemiddelde interesse in zeilen heb. Hoe het ook zij, The Wind Waker heeft me altijd al meer kunnen bekoren dan andere delen in deze fantastische serie. Je begrijpt dat ik enorm blij was toen Nintendo een direct vervolg onthulde op de Game Developers Conference in 2006, The Legend of Zelda: Phantom Hourglass.
Niet voor niets doet deze game iedereen aan The Wind Waker denken; hij maakt immers gebruik van dezelfde guitige stijl. Toch is dat niet de enige duidelijke overeenkomst; het varen is weer een belangrijk onderdeel van de gameplay en het verhaal van Phantom Hourglass borduurt direct voort op dat van zijn voorganger. In die zin is deze game dus een directe opvolger, zoals we die nog niet vaak eerder hebben gezien in de Zelda-serie; alleen bij Majora’s Mask op de Nintendo 64 was dit eerder het geval.
Ook in een ander opzicht is dit een bijzondere game. Na jaren van uitbesteding aan Capcom’s studio Flagship, hetgeen een aantal zeer vermakelijke games heeft opgeleverd, neemt Nintendo voor deze game het heft weer in eigen handen. Dit is de eerste door Nintendo ontwikkelde handheld-Zelda sinds Link’s Awakening, die alweer veertien jaar oud is. Wellicht heeft Nintendo ervoor gekozen deze game zelf te ontwikkelen om zo optimaal gebruik te maken van de unieke mogelijkheden die de Nintendo DS biedt, iets dat zeker gelukt lijkt te zijn. Ooit werd ernaar gehint dat Twilight Princess, welke een halfjaar geleden is uitgebracht, de laatste traditionele Zelda zou zijn. Er werd veel gespeculeerd over wat dat zou betekenen voor de toekomst van de serie, maar de fans hebben geluk; Zelda is nog steeds Zelda. Het grote verschil lijkt hem te zitten in de veranderde besturing. Het hele spel wordt gespeeld met behulp van de stylus, hetgeen goed schijnt te werken. Je bestuurt met het touch-screen een elfje, Shiera genaamd, die de richting aangeeft waarin Link loopt. Hoe verder je het elfje naar de rand van het scherm beweegt, des te harder zal Link lopen, en met een welgeplaatste tik zal hij een rol maken. Door op een vijand te tikken zal Link deze aanvallen, en zijn befaamde draaiaanval voer je uit door een cirkel om hem heen te tekenen. Ook bij het oppakken en gebruiken van voorwerpen staat het touch-screen centraal.
Nintendo heeft bij deze game gekozen voor een vogelvluchtperspectief, waarbij je de actie van bovenaf beschouwt. Dat is wat mij betreft een goede keuze, aangezien het overzicht zo goed bewaard kan blijven; erg belangrijk, als je kijkt naar de kleine schermen van de DS. De graphics zijn erg mooi voor DS-begrippen en doen niet heel veel onder voor die van The Wind Waker. Alles wordt namelijk mooi en helder in 3D weergegeven. De actie vindt plaats op het onderste scherm, terwijl op het bovenste scherm een kaart te vinden is. Deze kan ten alle tijden naar beneden worden gehaald om aantekeningen op te maken met het touch-screen. Een zeer handige optie, vooral in exploratiegerichte kerkers. Over kerkers gesproken: die zitten in deze Zelda iets anders in elkaar. Hoewel er 8 ‘normale’ kerkers zijn, is er ook een centrale kerker. Deze belangrijke kerker kan je niet in één keer uitspelen, je keert er telkens weer terug om een stukje verder te komen. Natuurlijk zijn er ook weer een aantal te verzamelen voorwerpen, welke ik niet zal noemen om de ervaring niet te verpesten. Ik wil alleen duidelijk maken dat er een boel klassieke voorwerpen terugkeren, waaronder een aantal uit Ocarina of Time en The Wind Waker.
Ook het varen is terug van weggeweest. Het roer is echter drastisch omgegooid; in plaats van een zeilboot beschik je nu over een stoomboot, die niet afhankelijk is van de wind. Het is dus afgelopen met het constant wisselen van de windrichting. Ook zal je niet meer zomaar je richting kunnen bepalen. Je route stippel je voor je vaart uit. Toch is de verwachting dat het varen niet saai zal worden. Je kan ten alle tijden stoppen en je koers veranderen, en er zullen een boel vijanden zijn waarop je je kanonnen kan richten. Ook zullen er weer schatten opgetakeld kunnen worden.
Deze game was oorspronkelijk bedoeld als een nieuwe Four Swords, welke we al eerder hebben gezien op de GameBoy Advance en GameCube. Hoewel fans van de serie waarschijnlijk blij zullen zijn dat Phantom Hourglass is uitgegroeid tot een volwaardig Zelda-deel, blijven enkele elementen behouden. Zo is er een heuse multiplayer-mode, waarin twee spelers tegen elkaar strijden om zoveel mogelijk Force Gems te verzamelen. Eén speler speelt als Link, de ander heeft drie Darknuts onder controle. Als de Darknuts Link weten te raken worden de rollen omgedraaid. Degene die als Link de meeste Force Gems heeft weten te verzamelen wint het spel. Deze modus kan zowel lokaal als online gespeeld worden, waardoor Phantom Hourglass de allereerste Zelda-titel wordt die online gaat.
Verwachting
Al met al lijkt dit een gigantische topper te worden. De ontwikkeltijd was lang wat te zien is aan de mooie graphics en de prachtige stijl, die op de DS goed tot zijn recht komt. Bovendien worden de unieke functies van de DS goed gebruikt, zoals het touch-screen en de draadloze communicatie. Iedereen die van The Wind Waker genoten heeft zal hier ongetwijfeld ook van genieten, maar ook als je de nieuwe stijl wat minder vond heeft deze titel nog genoeg unieks te bieden. De game is al uit in Japan en Noord-Amerika volgt op 1 oktober. Een Europese releasedatum is nog niet aangekondigd.
Conclusie