Torchlight: Frontiers

Een gamejournalist zijn vereist dat je van alle markten thuis bent. Je hoeft niet elke game op topniveau te kunnen spelen, maar dient wel tenminste voldoende kennis en inzicht te hebben om artikelen over elk soort game te kunnen produceren. Zo kan het gebeuren dat ik deze preview van Torchlight: Frontiers schrijf, terwijl ik persoonlijk niets met MMORPG’s heb.

Als je de naam Torchlight niet associeert met MMO’s, dan heb je feitelijk geen ongelijk. De eerste twee delen in de serie waren immers actie-RPG’s met hooguit een co-op-element erin. Maar nu Runic Games de deuren heeft gesloten en sleutelfiguren van die ontwikkelaar verder zijn gegaan onder naam Echtra Games, gooit men het roer om en maakt het de game waarvan het al jaren riep dat het eraan zat te komen. Maar zit hier wel iemand op te wachten?

Welkom thuis

In de demo die we op Gamescom mochten spelen, kunnen we met een van twee karakters (een robot en een light/dark mage) een sectie van de game ervaren die zich ogenschijnlijk in het begin van het avontuur afspeelt. En wat daarbij opvalt, is dat de game direct vertrouwd aanvoelt. Nu hadden de eerste twee Torchlights qua speelstijl natuurlijk al het nodige weg van een MMO, maar met Frontiers lijkt het alsof de cirkel rond is en de serie weer thuis is gekomen. Echtra Games geeft echter niet de schijn iets opgestoken te hebben van diens avontuur.

De ongeveer half uur durende demo die ik op Gamescom mocht beleven, voelde aan als een typische dertien in een dozijn MMORPG, waarvan er velen gratis te vinden zijn op diensten als Steam. In dergelijke games wandel je als een van de vele helden in een kleurrijke, maar ietwat simpel ogende wereld en los je hier veelal fetch en extermination quests op, die uiteindelijk leiden naar een dungeon en / of boss fight. En die schoen zit Frontiers als gegoten.

Volgens het boekje

Mijn speelsessie met de Torchlight MMO kan ik geenszins als slecht beschrijven. De game functioneerde naar behoren, was prettig om te zien en had – vooral voor een MMO – hele beperkte laadtijden. Maar wat het niet had, was iets dat het onderscheidde van de concurrentie.

Natuurlijk ben je feitelijk niet beperkt tot het spelen van slechts een game in een genre. Ik speel immers net zo vrolijk Fallout als Pokémon of Final Fantasy als ik zin heb in een RPG. Die vlieger gaat echter in veruit de meeste gevallen niet op voor de MMORPG. Een speler die al honderden uren heeft zitten in een game als World of Warcraft, Final Fantasy XIV: A Realm Reborn of Guild Wars 2, zal niet snel een andere game proberen. Dan moet je heel bijzonder zijn of van hele goede huize komen. En voor nu ben ik in het geval van Torchlight: Frontiers van geen van beide overtuigd.
 

Conclusie

Objectief gezien is er helemaal niets mis met Torchlight in een MMORPG-format. De serie schuurde altijd al een beetje tegen het genre aan en er is herhaaldelijk te kennen gegeven dat dit de uiteindelijke vorm van het universum zou worden. Ik hoop alleen dat het wat meer gaat worden dan wat het nu is, want in een genre als dit, waarin de meeste spelers slechts één dergelijke game spelen, zie ik het in huidige vorm geen noemenswaardig publiek voor zich winnen.