A Little to the Left Review

Door mijn collega’s en vrienden word ik vaker gekscherend een boomer genoemd. Niet vanwege mijn leeftijd, want ik ben een van de jongste op de redactie, maar vanwege dat ik met veel dingen ouderwets ben. Social media bijvoorbeeld, gebruik ik buiten YouTube om maar nauwelijks. Facebook is er puur als een kalender voor verjaardagen en Reddit kom ik enkel bij uit als ik iets Google wat er toevallig op staat. Toch ken ik wel een aantal subreddits, zoals /r Oddlysatisfying, hetgeen is waar A Little to the Left mij aan deed denken.

Puzzle games zijn meestal niet het type spellen waar je je door opgejaagd voelt. Het zijn games die je op jouw gemak speelt, hangend in een zetel of liggend op bed. A Little to the Left neemt dit principe en brengt het naar een hoger niveau, door de puzzels te laten draaien om iets wat dezelfde rust uitstraalt: dingen organiseren.

Goed voor de OCD

Hoe dit werkt, kunnen we het beste illustreren met enkele voorbeelden. Stel je voor: voor je ligt een bak met vakjes. Er rond omheen liggen dobbelstenen, punaises, batterijen, een rolmeter en andere dingen die handig zijn om op één plek te hebben. Het is aan jou om de dingen in de juiste vakjes te leggen, zodat alles er netjes en georganiseerd uit ziet.

Een ander voorbeeld: Je hebt een verzameling met zeedecoraties. Denk aan schelpen, een opgedroogde zeester en de klauwen van krabben. Van sommige heb je er een, van sommige twee, maar welke wel in spiegelbeeld zijn. Wat ga je ermee doen? Het antwoord is een kunstwerk maken dat volledig symmetrisch is. Dat oogt opgeruimd en rustgevend, vooral voor mensen die bijvoorbeeld op het spectrum zitten, waarvan ik er meerdere in mijn omgeving heb. Haal je daar echter geen voldoening uit, dan is dit niet de game voor jou, want voor een mentale stimulans hoef je hier niet te wezen.

Wat willen ze nou

De uitdaging van A Little to the Left zit hem namelijk niet zo zeer in de puzzels. Ze zijn allemaal vrij simpel om te voltooien eens je doorhebt wat er van je gevraagd wordt. Helaas is dat juist wat niet altijd even makkelijk te volgen is, vooral richting het einde van de twee tot drie uur durende campaign. Een klok opwinden zodat de wijzers overlappen met schaduwen, vond ik bijvoorbeeld verre van logisch. Maar dat kan aan mij liggen. Gelukkig heeft game ingebouwde hints voor als je vastloopt.

Een hint die ik voor iedereen heb, is om de game indien mogelijk op PC te spelen. Hoewel het gedaan kan worden met een controller, merk je gewoon dat het spel gemaakt is voor een muis, waardoor sommige puzzels onnodig langdradig of frustrerend worden als je de cursor met een joystick moet bewegen. Vooral wanneer de huiskat in-game je lastig komt vallen en je hem moet verjagen, is de optie om snel te kunnen reageren geen overbodige luxe, al zijn dat maar gelukkig maar een handjevol levels. Desondanks mag je 5% bij de score optellen als je uitwijkt naar PC, daar deze review is gebaseerd op de PlayStation 5-versie.

Conclusie:

Een leuk concept maakt geen leuke game. Het organiseren van objecten in abstracte puzzels geeft voldoening, maar de glans is er na een half uur wel vanaf. De rest van de twee tot drie uur durende campaign is daarom een combinatie van op hoog tempo levels wegtikken, vechten met de minder dan optimale besturing met een controller en zoeken wat men nu weer van je verwacht.