De plaag, de zwarte dood, de grootste tragedie in de geschiedenis van Europa: slechts enkele van de termen voor de builenpest die in de veertiende eeuw om zich heen greep en het leven heeft gekost van miljoenen mensen. Een verschrikkelijke tijd, die tot aan de dag van vandaag terugkomt in zowel literatuur als scholen. Maar in videogames was het altijd opvallend afwezig, waarbij de nadruk op de verleden tijd ligt.
In A Plague Tale: Innocence belanden we in Frankrijk gedurende deze turbulente tijden. Als Amicia de Rune moet je samen met jouw jongere broertje Hugo op de vlucht slaan, wanneer het kasteel waarin je bent opgegroeid wordt binnengevallen door de inquisitie. Wat deze verderfelijke tak van de Katholieke kerk precies wilt is niet helder, maar al snel wordt duidelijk dat ze om de een of andere reden Hugo willen vangen. Dus zelfs wanneer ze het kasteel hebben verlaten, is ons duo niet veilig.
Stilletjes
Een meisje in haar tienerjaren en een jong knulletje zijn natuurlijk niet opgewassen tegen de ridders die op hun hielen zitten. Om die reden moet Amicia niet sterk, maar slim zijn. De gameplay bestaat daarom in het begin voornamelijk uit van schuilplaats naar schuilplaats sluipen, terwijl je jouw omgeving gebruikt om jouw bezigheden te verbergen. Gooi bijvoorbeeld een steentje tegen losliggend harnas om een soldaat die de wacht houdt af te leiden. Niets nieuws onder de zon zou je denken! Maar eens die zon onder gaat…komen de ratten buiten spelen.
Als het goed is hebben we allen vroeger op school geleerd dat de builenpest werd verspreid door vlooien die zich nestelden op de zwarte ratten die zevenhonderd jaar geleden welig tierden. En in A Plague Tale komen ze wanneer de zon ondergaat met duizenden uit de grond om alles te verorberen wat ze kunnen vinden, waaronder jou! De stealth gameplay maakt op zo’n moment plaats voor een meer op puzzels georiënteerde opzet, waarbij je licht en afleiding dient te gebruiken om te voorkomen dat je als rattenvoer eindigt. Je gebruikt bijvoorbeeld Ignifer om lantaarns op afstand aan te steken en de ratten te verjagen of gooit een stuk vlees op de grond, zodat de kleine knagers er gretig op af duiken. Echt interessant wordt het echter pas wanneer deze twee soorten gameplay samenkomen.
One hit kill
Eens je de basis van beide soorten gameplay onder de knie hebt gekregen, combineert ontwikkelaar Asobo Studio ze om een nieuwe dynamiek te creëren. Opeens zijn soldaten niet enkel obstakels die je moet overwinnen, maar manieren om je tegen ratten te beschermen. De rattenberg is anderzijds niet langer enkel hetgeen dat je wilt doden, maar ook hetgeen dat je kan beschermen tegen soldaten. Want wanneer je met een goed gemikte steen hun lichtbron sloopt, worden ook zij door de ratten verorberd.
Natuurlijk heb je meer tot je beschikking dan enkel steentjes. Het eerdergenoemde Ignifer is hiervan een goed voorbeeld. Amicia heeft basale alchemiekennis, waarmee ze verschillende objecten kan maken die haar helpen op haar avontuur. Helaas zijn het precies deze objecten die alle uitdaging uit de game halen.
Nagenoeg alle omgevingspuzzels met de ratten en soldaten dienen opgelost te worden door een stof die je kunt fabriceren of vinden. En deze vind je altijd vlak nabij je huidige locatie. Dus als je de exacte ingrediënten voor een specifiek recept vindt, weet je direct wat van je verwacht wordt, waardoor je eigenlijk nooit echt hoeft na te denken over hoe je nu verder moet. Maar zelfs wanneer deze vlag niet opgaat omdat de puzzel volledig in de omgeving zit, geven Amicia en haar kompanen altijd commentaar dat net de oplossing niet weggeeft. Daar word je als speler niet bepaald vrolijk van, al was het maar omdat de voice acting nou niet bepaald indrukwekkend is.
B-rank
Focus Home Interactive, de uitgever van A Plague Tale, is geen gigant als Take-Two, Electronic Arts en Square Enix. Het is daarom ook niet reëel om triple A-kwaliteit van de games die onder hun vleugel worden genomen te verwachten. Maar de B-sfeer hangt wel heel erg over dit spel heen. Niet enkel vanwege de voice acting, die op de beste momenten ermee door kan, maar meestal hooguit matig is, maar ook vanwege de visuele presentatie.
De wereld van A Plague Tale oogt op het eerste gezicht uitstekend, maar als je de tijd neemt om de te kijken, valt op hoe ratten in groepen lijken te glitchen, met zijn vijven naast elkaar de exact zelfde animatie doorlopen en hoe levenloos de gelaatstrekken van de karakters zijn En dat terwijl de omgevingen soms werkelijk adembenemend mooi zijn! Het is een soms vreemd contrast dat toont dat vooral wat puntjes op de I zijn gemist, maar voor een game die zo zwaar leunt op visuele sfeervorming, is elke tekortkoming er een teveel. Gelukkig is de game op het technische vlak feilloos, al had de besturing voor mijn gevoel iets strakker gekund.
De grootste gebreken vind je echter niet op het technische vlak of bij de audio- en videokwaliteit. Het is het verhaal dat de meeste steken laat vallen. Ondanks alle kleine op- en aanmerkingen heb ik me namelijk kostelijk vermaakt met A Plague Tale. Het verhaal van Amicia en Hugo greep me oprecht aan en hield me aan het scherm gekluisterd terwijl de mysteries rondom de jongen zich langzaam maar zeker ontrafelden. Maar eens het verhaal op stoom komt, is het binnen anderhalf uur afgelopen. Het einde dat je dan krijgt is in principe wel sluitend, maar voelt niet als een bevredigende conclusie van ruim tien uur aan opbouw, waardoor het een smet is die zich langzaam maar zeker verspreid en de hele belevenis aantast.
Conclusie
A Plague Tale: Innocence is een game dat gespleten wordt door een vreemd contrast. En nergens is dit duidelijker dan bij de graphics, die imposant zijn als het aankomt op omgevingen en aangezichten, maar teleurstellen eens bergen ratten voor je neus synchroon bewegen. Ook het verhaal heeft hieronder te leiden, daar het langzaam opbouwt naar een finale die heel abrupt komt en gaat en je als speler onvoldaan achterlaat. Jammer, want dit trekt de volledige game naar onderen, terwijl die best de moeite waard is.