De titel van een videogame hoort het betreffende spel in slechts enkele woorden te omschrijven. In Fallout gaat de wereld gebukt onder een nucleaire ‘’fallout’’, in The Witcher ben je een Witcher, in Pokémon vang je Pokémon en in Need for Speed moet je razendsnel over het asfalt scheuren. Agony moet waarschijnlijk omschrijven hoe de naamloze hoofdpersoon van de game zich voelt, maar doet in plaats daarvan iets anders. Het omschrijft het gevoel dat jou als speler langzaam bekruipt wanneer je het spel speelt. Maar laten we bij het begin beginnen.
Wanneer je door de cryptische openingscutscene heen bent en voor het eerst je ogen op Agony legt, word je verwelkomd door een weerzinwekkend aanzicht. Je loopt over een grond gemaakt van vlees dat bij elkaar wordt gehouden door een constructie gemaakt van botten, wat de illusie geeft dat je in het lichaam van een gigantisch persoon wandelt. Welkom in de hel!
Gatverdamme
Wie jouw karakter, laten we hem voor het gemak Dante noemen, is en wat hij heeft gedaan om in de hel te belanden, weet ik niet, noch weet Dante het zelf. Eenieder die in de hel belandt verliest namelijk langzaam maar zeker zijn geheugen, tot slechts een herinnering overblijft: de Red Goddess. Veel van de verdoemde zielen zijn er daarom van overtuigd dat zij hun redding kan zijn. Jij bent er daar één van.
Je doel is dus duidelijk, de Red Goddess vinden, maar hoe je dat gaat bewerkstelligen is minder helder. Je karakter is namelijk net zo verloren als dat jij als speler bent. En dat is een goed iets. De interpretatie van de hel die MadMind presenteert is walgelijk, verontrustend en verwarrend. Je navigeert door vaak eindeloos voelende doolhoven gemaakt van vlees en bot, gevuld met verminkte lijken en mensen en demonen die Dante opjagen en die je een groeiend gevoel van onbehagen bezorgen. Maar vooral eens de demonen geïntroduceerd worden, maakt dit snel plaats voor een ander gevoel.
Ergernis
Agony is, spijtig genoeg, nagenoeg onspeelbaar. Vanaf de eerste minuut wordt de game geteisterd door extreme vormen van screen tearing, waarbij objecten een glitchende kartelrand hebben, clipping (vast komen te zitten in de omgeving), forse drops in de framerate en allerlei andere kleine bugs. Dat zijn stuk voor stuk issues die het benoemen waard zijn en die voor aftrekpunten zorgen bij beoordeling van een spel. Deze problemen verbleken echter bij de twee grootste pijnpunten van het spel, vooral wanneer je ze met elkaar combineert.
Allereerst is daar de auto-save…die niet saved. Ondanks het proberen van de game op drie consoles, ondanks het meerdere keren installeren van het spel en ondanks dat ik écht geprobeerd heb om met volharding verder komen, werd mijn save keer op keer corrupt en daarmee onbruikbaar. De console gedurende het spelen van de game niet uitzetten is in zo’n geval natuurlijk een acceptabele workaround, ware het niet dat probleem numero dos het daar niet meer eens is. Behalve alles wat hierboven staat, crasht de game namelijk ook nog om de haverklap, vooral wanneer Dante sterft. En dan kun je weer opnieuw beginnen, daar je save-file nog altijd op zijn gat ligt. Zo kon ik tot vier keer toe opnieuw beginnen, om uiteindelijk verslagen de controller neer te leggen zonder überhaupt het einde van het eerste level te hebben gezien. Ik weiger dan ook om Agony van een cijfer te voorzien. Dat zou, gezien hoe weinig ik daadwerkelijk heb kunnen zien, namelijk net zo stupide zijn als dat Agony in deze staat uitbrengen was.
Conclusie
Ik heb echt geprobeerd om Agony een kans te geven, om ondanks alle problemen er iets goeds in te vinden en de sterke kanten tenminste te benoemen. Maar dat is dankzij de tekortkomingen van ontwikkelaar MadMind een onmogelijke taak gebleken. Het spel is borderline onspeelbaar en zal elke speler zo’n nare smaak in de mond geven, dat zelfs de creepy visuals, verminkte lijken en satanistische beelden nog maar weinig indruk maken.