Alan Wake

Het is een cliché, maar Alan Wake had er eigenlijk al een tijd geleden moeten zijn. Jaar op jaar werd de game uitgesteld en het vertrouwen in Alan Wake was bij veel mensen daarom ook een beetje gezakt. Waar waren de Finse ontwikkelaars van Remedy Entertainment al die tijd mee bezig? Na een half uur Alan Wake ben je hier eigenlijk al achtergekomen. De game pakt je vanaf het begin vast en laat je daarna niet meer los. Er zijn weinig spellen die mij een nachtmerrie hebben bezorgd. Alan Wake krijgt het voor elkaar.

Het sterkste punt van Alan Wake is waarschijnlijk nog wel het verhaal. De game is vernoemd naar het hoofdpersonage, de heer Alan Wake. Alan is een succesvolle schrijver die al een tijd geen boeken meer heeft geschreven. Hij lijkt in en dip te zitten, waarop zijn lieftallige vrouw Alice hem een vakantie gunt in het pittoreske Bright Falls. Zij denkt dat hij daar misschien weer aan het schrijven van een goed boek toekomt. De bedoelingen van Alice zijn goed, maar schieten bij Alan in het verkeerde keelgat. Als Alan na een ruzie even een luchtje gaat scheppen, wordt Alice op mysterieuze wijze ontvoerd.

Hieruit ontkiemt zich een verhaal met allerlei mysteries, plotwendingen, interessante personages en meer. Alan moet zijn vrouw terug zien te vinden rond het dunbevolkte plaatsje, maar mist bovendien een deel van zijn geheugen en krijgt al snel te maken met zijn eerste vijanden. De ontwikkelaars noemen Alan Wake zelf een psychologische actie thriller, maar het woordje ‘horror’ had hier makkelijk aan kunnen worden toegevoegd. De vijanden in het spel zijn namelijk inwoners van het dorpje Bright Falls, die zijn overgenomen door een duistere kracht. Deze kracht probeert Alan de weg te versperren bij de zoektocht naar zijn vrouw. De zoektocht zal zich voornamelijk `s nachts in de bossen, bergen en op industrieterreinen rond Bright Falls afspelen. In het donker, wel te verstaan.

Gelukkig heeft Alan als compagnon het licht. De ‘Taken’, zoals de vijanden worden genoemd, moeten eerst worden ontdaan van hun beschermende duistere laag door middel van licht. Hierna kunnen ze worden doodgeschoten. Alan gebruikt hiervoor zijn zaklamp en een vuurwapen. Dit zorgt voor veel zenuwslopende en ontzettend griezelige momenten. De verschillende soorten Taken komen op bepaalde momenten overal vandaan en hebben mij meerdere malen ongelofelijk laten schrikken. Het is geen goedkope bloederige horror zoals we die tegenwoordig in veel games zien, maar subtiele horror waarbij het zweet je werkelijk uitbreekt. Dit komt mede doordat je niet precies weet met wat voor vijanden je te maken hebt en tegen wat je nou eigenlijk aan het vechten bent.

De Taken zijn tevens niet meteen te verslaan, doordat je ze eerst een tijd moet beschijnen met je zaklamp. In combinatie met de donkere bossen en de geluiden die je overal hoort, geeft dit je een onbehaaglijk en onwennig gevoel. Je zit continu op het puntje van je stoel. De laatste game die dit bij mij voor elkaar heeft gekregen, is Bioshock. Het is erg knap als je dit als ontwikkelaar voor elkaar krijgt. Verder zijn er nog andere punten die een nieuwe dimensie aan Alan Wake toevoegen.

Zo zijn er overal manuscript pagina`s te vinden. Deze papiertjes liggen overal verspreid op je pad en vormen samen hoofdstukken van een boek, dat door Alan zelf geschreven is. Hij herinnert dit zich alleen niet meer en het mysterieuze is ook, dat het verhaal zijn eigen zoektocht naar Alice beschrijft. Op deze manier kom je al achter gebeurtenissen, voordat ze plaats hebben gevonden. De game is verder opgedeeld in zes episodes van elk ongeveer twee à drie uur. Elke episode eindigt net als in een serie met een cliffhanger. Dit is deels gejat uit Alone in the Dark, maar op een betere manier neergezet. De ontwikkelaars hebben tevens goed gekeken naar televisieseries zoals Lost en de boeken van Stephen King. Dit heeft dan ook een zeer goede uitwerking gehad. Verwijzingen zul je vaker tegenkomen in Alan Wake.

Heeft de lange ontwikkelingstijd echter geen invloed gehad op het grafische aspect in de game? Dit is zeker niet het geval. De game ziet er niet revolutionair mooi uit, maar de licht- en schaduweffecten zijn van een ongekend hoog niveau. Dit merk je vrijwel de gehele game, omdat je constant een zaklamp in je hand hebt. Verder zijn de omgevingen erg gedetailleerd. In elk hutje is wel wat te vinden, zoals een radio, waarop je de gebeurtenissen in Bright Falls kunt volgen en televisies, waarop je vreemde dingen zult gaan zien. Alan Wake is verder een lineaire game, maar je krijgt veel vrijheid om de omgeving te onderzoeken en te gaan en staan waar je wilt. Er zitten namelijk veel open omgevingen in het spel. Door de combinatie van al deze factoren is Alan Wake erg levendig en bijna eng realistisch.

Conclusie

Elke bezitter van een Xbox 360 zou naar mijn mening Alan Wake moeten proberen. Het verhaal dat je aan zult treffen is heel erg sterk en je zult gegarandeerd een aantal keren schrikken. Verder geven de horror en de sfeer je een onbehaaglijk en onwennig gevoel, zoals je dit zelden mee zult maken in een game. De licht- en schaduweffecten zijn om je vingers bij af te likken. Nadat ik Alan Wake had uitgespeeld, werd ik `s nachts wakker met de gedachte aan dit geweldige spel. Nog nooit eerder had ik zo eng over een game gedroomd.