Altheia: The Wrath of Aferi

En dat matsen heeft de game absoluut wel nodig, al nog voor je daadwerkelijk iets gedaan hebt. De eerste cutscene, waarin we zien dat een jonge Lili een oud kwaad vrijlaat die haar moeder vermoordt, laat al zien dat de 3D models behoorlijk matig zijn. Stilstaand ziet het er allemaal nog acceptabel uit, maar de animaties vertonen vaak vreemde taferelen die het toch al warrige verhaal geen goed doen. En dat terwijl het in de basis een heel simpel plot is: jij als Lili vergezelt monnik Sadi en samen doorstaan jullie beproevingen, om zo sterk genoeg te worden om god des doods Aferi te verslaan. Het is echter de presentatie die het hem doet.

Ontwarren

Een groot deel van het verhaal wordt verteld door middel van dialogen die Lili en Sadi met elkaar hebben terwijl je de wereld doorkruist. Je mag echter hopen dat je van lezen houdt. Stemmen zijn enorm slecht gemixt, waardoor zelfs met de BGM drastisch in volume verlaagd je vaak geen woord kan verstaan van wat gezegd wordt, als je überhaupt de stemmen al kan horen. Hiernaast starten dialogen niet zelden dwars door elkaar, waardoor je delen van gesprekken mist, die soms helpen met wat je moet doen. Erg genoeg is dat niet zelden een zegen, daar het gebrek aan gesprekken je minder uit de game haalt.

Altheia: The Wrath of Aferi probeert heel duidelijk om aan te hurken tegen de eerste paar 3D Zelda-titels. Alleen begrijpt het duidelijk niet wat die goed maakten. In plaats van dat het je middels dialogen en logica door diens wereld leidt, kauwt Sadi alles aan je voor met het inzicht van een professioneel waarzegger. Je kunt niet verder op je pad en hebt een nieuwe kracht nodig om de obstakels die je ziet te overwinnen? Ga naar de mijn! De mijn die al geruime tijd niet meer ter sprake is gekomen en waarvan hij zelf nog zei dat we alles hadden gedaan wat er te doen valt. En dat is nog tijdens navigatie, waarvan je kan zeggen dat een beetje sturing niet weg is. Anders zou je moeten rondzoeken in de wereld van Aferi, die best interessant is met zijn vele wezens die er ronddwalen, maar wel enkel als je ze snel ziet als je langs rent gezien ze niet veel doen. Zijn grote waffel kan hij echter ook niet houden tijdens puzzels, waar hij soms hints begint te droppen zodra je een eerste hendel hebt omgezet. Dat is niet enkel zonde van je speelplezier, maar ook volstrekt onnodig. Er waren maar weinig puzzels die ik langer dan vijf seconden hoefde te bekijken om te snappen wat ik moest doen en als jij een game als deze opzoekt, heb je waarschijnlijk de bekendere opties al uitgeput en genoeg ervaring opgedaan om hetzelfde te kunnen.

Verder zeuren

Dit alles is echter nog niet het ergste van Sadi’s praatziekte. Het praten zelf is vele malen erger. Ik snap dat dit een indie-titel is en dat men waarschijnlijk geen budget heeft om een stemacteur van het niveau van Laura Bailey en Troy Baker in te huren. Echter betwijfel ik ten zeerste of hier wel gebruik is gemaakt van stemacteurs van wat voor soort dan ook en niet gewoon van medewerkers en een microfoon. De meeste zinnen worden gebracht met een intonatie die totaal niet past bij wat er gezegd wordt en waar wel emotie doorschijnt, voelt aan alsof ik naar een toneelstukje van groep acht zit te kijken. Anderzijds kan ik het de personen die dit inspreken niet kwalijk nemen als ik soms kijk naar wat ze moeten uitkramen op momenten. Dan duiken we toch al echt richting de onderbouw…

The Wrath of Aferi zou een reis moeten zijn waarin twee karakters die oorspronkelijk noodgedwongen samenwerken, gaandeweg nauwer tot elkaar komen, elkaar steunen in hun moeilijkste momenten en de kracht van teamwork leren. Het is de reden waarom nagenoeg alles wat Lili kan doen Sadi vereist. Dingen als bommen en pijlen worden gevormd door Sadi’s kracht, waarvoor hij in de vorm van een vos aan je zijde blijft. Dit betekent dus ook dat je heel weinig zelf kan. Even snel wisselen tussen verschillende tools is geen optie, dat vereist meerdere acties en secondes. En dat terwijl je in gevechten soms wel van alles moet doen, omdat vijanden bijvoorbeeld enkel met een bom of pijl verslagen kunnen worden en door elkaar heen moeten worden bevochten. Dat elke vijand leven dropt, is dan ook waarschijnlijk om deze onzin te compenseren. Al had ik dan liever gehad dat ze het in de basis drastisch hadden verbeterd, zodat combat niet aanvoelt alsof je door modder waadt met spierpijn in alle ledematen.

Doodkist, ontmoet meneer nagel

Moge het duidelijk zijn dat ik niet bijster te spreken ben over het spel van Marslit Games. En toch, erg genoeg, heb ik het niet eens over het ergste gehad: de technische mankementen. Ik ontving mijn key voor deze game al op 5 augustus en gezien de lengte van ongeveer vijftien uur, had ik het verwacht rond tien augustus online te hebben. Je ziet al dat dit niet gebeurd is. In het eerste anderhalf uur crashte het spel vier keer volledig, werd mijn save corrupt en waren er meerdere reboots nodig omdat elementen van de wereld niet inlaadden of ik plots niet meer van wapens kon wisselen. Vervelend en frustrerend, maar niet geheel onverwacht bij een pre-release copy. Na overleg met onze contactpersoon werd besloten de game even aan de kant te leggen tot patches waren uitgerold, waardoor ik pas na gamescom opnieuw aan de slag kon gaan met het spel. De situatie was verbeterd, maar niet veel.

Met een NVIDIA 4090, Intel i7 (12th Generation) en 32GB Ram waren de vereisten van de game ruimschoots gehaald, maar toch stotterde die als een gek op mijn device. Een tool om framerates te meten, zag in een meting van dertig seconden dalingen tot wel 12FPS en dat vaak om de seconde, waardoor het geheel een stotterend rommeltje werd dat nauwelijks gespeeld kon worden. Pas na drastisch ingegrepen te hebben in de settings, verbeterde de situatie…enigszins.

Zelfs als Altheia speelbaar is, zijn er meer bugs in te vinden dat in een dooie boom in het bos. Visuele glitches, clipping, door maps vallen, complete delen van de game overslaan doordat fast travel je naar locaties brengt waar je nog niet zou moeten zijn, elementen van de spelwereld – uiteenlopend van puzzelelementen tot complete gebouwen zoals te zien op onderstaand screenshot – die niet worden ingeladen, bazen die plots verdwijnen of bevriezen in een onaantastbare staat; de lijst van problemen die ik ben tegengekomen is láng en tonen dat deze game nog niet eens in een staat verkeerd dat een release in Early Access acceptabel zou zijn. Maar hij is verschenen en wordt Heel Positief onthaald op Steam.

Qu'est ce que le fuck?

Het stuk wat ik nu ga schrijven, heeft geen invloed op deze review of diens score, maar is een té opvallend stukje informatie om niet te delen vanuit mijn positie als een game-journalist. Altheia: The Wrath of Aferi wordt namelijk geboost op het platform van Valve. Wie kijkt in de reviews, ziet meerdere reviews van spelers die ondanks meerdere uren op de teller geen achievements hebben (je krijgt er letterlijk een als je de game begint) en 45 andere gratis producten bezitten waar ze eveneens geen achievements van hebben.

Zeg ik dat de developers zelf de zaak aan het flessen zijn of iemand ingehuurd hebben om dat te doen? Nee, al hebben ze de schijn zeker wel tegen zich. Het is echter net zo goed mogelijk dat het een fan is die de game zo denkt te helpen of zelfs een bot die de game heeft opgepikt. Linksom of rechtsom is het echter belangrijk om mee te nemen als je de score daar ziet en deze vergelijkt met degene die ik heb gegeven, daar die wel héél ver uit elkaar liggen.

Conclusie:

Als je de oude Zelda games uit het begin van het driedimensionale tijdperk hebt gespeeld, kun je duidelijk zien wat het idee was dat ontwikkelaar Marslit Games had bij The Wrath of Aferi. Spijtig genoeg schiet het echter op elke front te kort om in dezelfde adem met die franchise genoemd te worden. Audiovisueel is het amateuristisch, designwise wordt het verpest door Sadi’s gezwets, het verhaal is lachwekkend slecht en technisch hebben de meeste alpha builds die ik door de jaren heen gespeeld heb minder problemen vertoond. Het is dat we geen Flop-lijsten meer doen aan het eind van het jaar, want ik kan me niet indenken dat deze niet bovenaan zou eindigen op die van mij.