Geheugenverlies. Het is waarschijnlijk een van de, zo niet hét grootste cliché in media als boeken, films en natuurlijk games. Een simpele manier om het achtergrondverhaal van een karakter niet uit te hoeven werken of een excuus om het op te voeren als plottwist. Dus wanneer er een game met een naam als Amnesia: Memories verschijnt, dan weet je wat je kunt verwachten.
Het verhaal begint in een vreemde dimensie, waarin een jonge vrouw ontwaakt en begroet wordt door een vreemd uitziend ventje. Dit ventje heet Orion en is een geest, een bediende van de goden, die per abuis tegen je aan botste toen hij naar de aarde reisde. Als gevolg hiervan smolten jullie samen, waarbij Orion vast kwam te zitten in je hersenen. En op de een of andere manier zijn je herinneringen hierbij verduwd naar je onderbewustzijn. Jij en Orion moeten nu samenwerken om je herinneringen terug te krijgen, zodat hij weer vrij komt en jij verder kan met je leven.
Yeah! Science bitch!
Alleen al in de introductie hebben religie en het bovennatuurlijke hun opwachting gemaakt, maar voor de game mag beginnen komt er ook nog wetenschap aan te pas, wanneer je kiest in welke wereld je het verhaal voort zet. Amnesia volgt namelijk het principe van de vele-werelden-interpretatie van Hugh Everett. Mocht je kennis van kwantum fysica een beetje roestig zijn, dan volgt bij deze een korte uitleg.
De vele-werelden-interpretatie stelt dat de wereld waarin wij leven niet de enige versie van de aarde is. In plaats daarvan is het een van de mogelijke aardes, die is gevormd door de keuzes van diens bevolking en zijn er onvoorstelbaar veel andere aardes om alle andere opties te reflecteren.
Stel dat jij besluit deze recensie af te lezen. Dan is dat de aarde waarin jij verblijft. In een andere aarde ben je op dit punt echter afgehaakt en ben je een aflevering van Dr. Who gaan kijken. Volgens de vele-werelden-interpretatie zijn beide aardes evenveel echt, maar zal de ene nooit contact hebben met de andere.
En nu terug naar de game
De beslissende factor in Amnesia is echter niet hóé je vrije tijd besteed, maar eerder met wie. In elk van de vier mogelijke werelden is namelijk een van de vier jongens in je directe omgeving je partner. En aangezien je blijkbaar al niet veel persoonlijkheid had voordat je jouw geheugen verloor, bepaalt deze persoon een groot gedeelte van je leven.
Ontmoet Shin, een jeugdvriend die door de jaren heen gevoelens voor je ontwikkeld heeft. Direct tot het punt van botheid, maar met een hart van goud. Hij is het typische voorbeeld van het stereotype man wiens liefde samen komt met jaloezie en het overnemen van je volledige leven als je niet uitkijkt.
Toma, je andere jeugdvriend, is precies het tegenovergestelde. Ook hij heeft een speciaal plekje voor jou gereserveerd in zijn hart, en hij zet je daarom altijd op de eerste plaats. Zijn liefde neemt echter soms extreme vormen aan, wanneer hij je zo erg probeert te beschermen dat het eng wordt.
Ikki, daarentegen, laat je vaak amper merken dat je een relatie hebt, wanneer hij openlijk flirt met andere vrouwen. Deze womanizer heeft echter een bijzonder geheim dat zijn gedrag verklaart en staat altijd voor je klaar wanneer puntje bij paaltje komt.
De laatste op de lijst is Ikki’s beste vriend; Kent. Kent is een genie als het aankomt op nummers, maar is hopeloos in al het andere. Hij weet lang niet altijd hoe zijn gevoelens te verwoorden, waardoor gesprekken soms een vreemde kant op gaan. Hij bedoelt het echter niet slecht.
Game‘’play’’
Amnesia: Memories is een visual novel, een niche genre aan games dat vooral in Japan populair is, maar recentelijk ook in westen opkomt dankzij games als Virtue’s Last Reward en Danganronpa. In tegenstelling tot deze games is Amnesia echter een visual novel in zijn puurste vorm. Dit betekent dat de hele game bestaat uit het lezen van dialogen, waarbij jouw input beperkt is tot het maken van keuzes die het gesprek beïnvloeden. De game staat of valt dus volledig met het verhaal.
Helaas is het verhaal van Amnesia echter niet zo goed dat het de volledige game kan dragen. De vier belangrijkste karakters kruipen nooit uit het kader dat ik hierboven beschreef en weten daarom ook nooit te verrassen. Hetzelfde geldt voor de evenementen, waarvan je de plottwists meestal al van mijlenver ziet aankomen.
En hoewel de zijkarakters, wiens persoonlijkheid tussen de dimensies nogal eens wilt veranderen, nog voor wat variatie zorgen, ben je na de tweede verhaallijn van pak en beet twee á drie uur wel klaar met de wereld die Amnesia je voorschotelt. Wil je alles gezien hebben dan moet je echter alle verhaallijnen meerdere keren doorspelen voor alle eindes en moet je nog in het extra stuk duiken. Je kunt dus een behoorlijke tijd zoet zijn met de game, maar in mijn belevenis was het nogal een vergeetbare ervaring.
Conclusie
Voor een game dat gedragen moet worden door het verhaal, is dat verhaal maar zwakjes. Karakters laten nauwelijks ontwikkeling zien en jouw eigen karakter is maar een saaie trien. Het principe van een wereld die verandert aan de hand van wie je vriendje is, is interessant, maar veel te mager uitgewerkt om de game meerdere keren uit te willen spelen.