Arctic Awakening

Voordat ik begin wil ik toch zeggen dat ik best wel een band met deze game heb. De eerste keer dat ik hem speelde was in 2022 en dat was de eerste preview die ik voor GameQuarter schreef. Daar bleef het niet bij. Iets meer dan een half jaar geleden kreeg ik de mogelijkheid dezelfde demo nogmaals te spelen, zodat ik kon schrijven over de vooruitgang die er was.

Ik moet bekennen dat ik het erg leuk vind om de progressie van een game te zien. Vooral wat er weg is gehaald en wat erbij is gekomen. Nu ik de mogelijkheid heb gekregen de volledige game te spelen, heb ik het gevoel nog altijd dat ik drie totaal verschillende games heb gespeeld. De basis is hetzelfde, maar het finale product is toch wel echt hele stukken beter dan de voorgaande demo's.

Alfie en Kai

De game is, zoals de ontwikkelaars zeggen, een first-person narrative adventure die zich afspeelt ergens in het koude noorden. Het verhaal begint in een klein vrachtvliegtuigje, wat bestuurd wordt door Kai. Naast hem zit Alfie, een vliegend robotje met armen. Copiloot Donovan is ergens in het ruim bezig met fantaseren hoe hij hertenworst gaat eten als hij weer thuis is.

Meteen is de sfeer gezet. Je ziet dat Kai en Alfie niet elkaars beste vrienden zijn. Kai heeft Alfie toegewezen gekregen van de rechtbank om hem in de gaten te houden en zoals je kunt verwachten, kan de piloot dit niet echt waarderen. Aan de andere kant liggen Donovan en Kai wel redelijk goed, wat een leuk ontspannen gesprekje oplevert, tot het moment dat je een knal hoort en Donovan hoort roepen: "de staart van het vliegtuig is weg". Een vliegtuig zonder staart kan niet vliegen en dus is het nu belangrijk dat je zo rustig mogelijk crasht en gelukkig vlieg je in het hoge noorden, waar veel sneeuw is.

Het volgende moment wordt je wakker net buiten het vliegtuig. De crash viel mee en je hebt het overleefd. Donovan, die met een parachute het vliegtuig uit is gesprongen voor de crash, is nergens te bekennen. Als vliegende robotje is Alfie de enige die echt zonder schade de crash heeft overleefd, hoewel zijn batterij flink leeg is geraakt.

Vanaf dat moment gaat de game echt beginnen. In eerste instantie wordt het een verhaal over overleven. Je hebt voedsel nodig en vuur om warm te blijven. Het neergestorte vliegtuig verandert in een soort gezellige huiskamer. Via jouw horloge ben je in contact met Donovan en het ziet er allemaal niet zo slecht uit als je zou verwachten.

Dit duurt echter niet al te lang. Na enige tijd slaat de realiteit in als een bom. Je zit vast en je moet weg, maar hoe. Er is overduidelijk niemand in de wijde omgeving en communiceren naar de buitenwereld blijkt niet te werken. Je zult zelf met een oplossing moeten komen.

Lopen is de gameplay en de gameplay is lopen

Met regelmaat wordt je lastig gevallen door een andere vliegende robot die niet door blijkt te hebben dat jij bestaat. Hij voert gewoon zijn taak uit en gaat dan weer weg. Alfie krijgt het niet voor elkaar met deze robot te communiceren en hij is steeds te snel weg, waardoor je hem niet kunt volgen. Je zult dus moeten lopen. Uiteindelijk vindt Alfie een plek die interessant kan zijn en daar begint een lange reis.

Wanneer je een walking simulator maakt, is het van groot belang dat lopen goed gaat en ik moet zeggen dat dit prima aanvoelt in deze game. De game doet er veel aan om de immersie te vergroten, maar doet ook wat dingen die ik niet helemaal begrijp.

Tijdens de game moet je heel veel eten en gezien het feit dat het gaat om overleven na een vliegramp, vind ik dat niet zo vreemd. Je komt er al snel achter dat alles wat je vind dat opgegeten of gedronken kan worden, mee moet nemen.

Je moet ook mentaal gezond blijven. Om dit te doen speel je een soort minigame, waarbij je op een aangegeven plek kunt zitten en vervolgens ademhalingsoefeningen gaat doen. Na een aantal keer diep in- en uitademen, ben je weer helemaal gekalmeerd en kun je er weer tegenaan. Ik snap niet helemaal waarom ze dit erin hebben gestopt. Ik vond het vooral tijdrovend en het had niet echt veel toegevoegde waarde. Het wordt alleen heel irritant als je een keer niet mediteert, dan verslechtert je beeld en hoor je constant je ademhaling en hartslag, wat erg vervelend is.

Op het moment dat je loopt in de sneeuw en de grond blijft redelijk gelijk of er als er een pad is, kun je prima lopen zonder al teveel problemen. Zodra je echter van steen naar steen moet klimmen, is het nog weleens lastig om te vinden welke steen wel te beklimmen is en welke niet, wat ervoor zorgt dat je uit de flow van de game wordt getrokken.

Het ergste moment vind ik het klimmen in de game. Er zijn momenten dat je echt tegen bergwanden aan moet klimmen en dit werkt niet geweldig, waardoor het af en toe echt gokken is waar je wel en waar je niet kunt klimmen. Dit voelt zo ontzettend houterig aan, dat ik regelmatig mijn save game opnieuw heb moeten starten om het klimonderdeel opnieuw te proberen. Dit is wel iets waarvan de ontwikkelaars aan hebben gegeven dat ze hiervan op de hoogte zijn en dat in de planning is hier nog iets aan te doen.

Dit zijn echter wel details. Voor veruit het grote deel van de game loop je door een mooie spelwereld en moet je jouw weg vinden, terwijl je een prima verhaal voorgeschoteld krijgt. Het gaat in deze game tenslotte om de vertelling en die is zeer goed.

Het verhaal in vijf episodes

Het leukste onderdeel van deze game is het verhaal. Ik ben enigszins verbaasd over hoe goed het wordt verteld. Er zijn best wel wat vragen die ik had in het begin van de game. Waarom moet Alfie van de rechter Kai in de gaten houden? Wat is jouw verhouding met Donovan? En tijdens het spelen van de game komen hier steeds meer vragen bij.

De game is opgedeeld in vijf episodes, welke ieder ongeveer twee uur duren en andere dingen behandelen. Je speelt altijd met Kai, maar in de eerste episode is Kai hoofdzakelijk bezig met het achterhalen waar hij is. In de tweede episode besluit hij om verder te gaan lopen en komt hij meer dingen te weten over de omgeving waar hij is gecrasht en ga zo maar door.

Constant komen er nieuwe vragen, maar zeer geleidelijk worden er ook antwoorden op de vragen gegeven. In jouw gesprekken met Alfie kom je er heel geleidelijk achter waarom hij er is en wat de opdracht aan Alfie is van de rechtbank.

Ik vind het eigenlijk best wel jammer dat ze de vijf episodes niet geleidelijk uit hebben gebracht, zoals dit is gedaan met The Walking Dead van Telltale. Daar moest je altijd een aantal maanden wachten voor een nieuwe aflevering, waardoor de game spannend bleef.

Ook moet worden gezegd dat de voice acting echt fantastisch is. Dit is een indie game en ze laten zien dat je geen AAA label hoeft te hebben om geloofwaardig een personage neer te zetten. Deze game slaagt er in op het niveau waar heel veel games echt een voorbeeld van kunnen nemen.

Conclusie:

Liefhebbers van walking simulators hoeven niet eens na te denken. Deze game is zeker de moeite waard. Speel hem per episode en doe rustig aan, zoals dat hoort bij dit genre. De voice acting is fantastisch en je loopt door een verhaal dat zeer goed wordt verteld. Ondanks een paar kleine gebreken, zoals klimmen tegen een muur of van rots naar rots springen, is Arctic Awakening zeker de moeite waard.