Chuck Norris, Steven Seagal, Arnold ‘Get to da choppaaaaaa’ Schwarzenegger, Bruce Willis en Jean Claude van Damme, actiehelden pur sang. Salem en Rios probeerden met Army of Two dit rijtje aan te dikken. Helaas struikelden zij halverwege de estafettewedstrijd. Drie jaar later waagt Electronic Arts wederom een poging, ditmaal met Alpha en Bravo. Nee, dit is geen codetaal, maar dit zijn de namen van de twee protagonisten in het vervolg van Army of Two, namelijk Army of Two: The Devil’s Cartel. Of Alpha en Bravo het stokje degelijk konden overnemen, ontdek je snel genoeg.
Salem en Rios hebben onderhand hun eigen private military company opgericht, genaamd Trans World Operations (T.W.O.). Zij zwaaien hier met de scepter en zijn de bad-assess der badassess. Alpha en Bravo zijn, in de ogen van Salem en Rios, de twee noobies van TWO. De game trapt af wanneer TWO wordt ingeschakeld om Cordova, een politieke flierefluiter met als doel de La Guadana cartel op te rollen en de baas van La Guadana, Estaban Bautista onder de zoden te werken. In eerste instantie lijkt het een gemakkelijke missie voor Alpha en Bravo, totdat La Guadana komt opdagen en met een aantal raketwerpers Carglass overuren bezorgt. Alpha en Bravo overleven het, evenals Cordova, welke direct vlucht. Vervolgens gaat de game vijf jaar terug en zien we hoe Alpha en Bravo de typerende maskers ontvangen, waarna je toewerkt naar het heden en dus de toekomst. Beeld je alvast niets in op het gebied van het verhaal, daar dit weinig voorstelt. De helft van de tijd ben je opzoek naar Cordova, die hem ook nog eens om de zoveel tijd vlucht, waardoor het verhaal eigenlijk te verwaarlozen is.
Army of Two draait om co-op, zoals de titel ook doet vermoeden. Ondergetekende heeft dit spel dan ook met zijn schietgrage broeder uitvoerig gespeeld, maar ook individueel. In de singleplayer wordt Bravo aangestuurd door de AI, daar jij de rol van Alpha op je neemt. Als speler heb je de mogelijkheid enkele commando’s aan Bravo te geven, zoals het vestigen van aandacht, het behouden van een positie, het activeren van Overkill (daarover later meer), het gooien van granaten en bepaalde interactie met de omgeving, zoals het duwen van een object, het oppakken van een schild of het breachen van een deur. Het werkt in principe allemaal prima, alleen is de AI van zowel Bravo als dat van de drukbezette La Guadana erg matig. Bravo kent zijn plus- en minpunten, zo zal hij voor jou opstaan uit de dekking zodat jij er kan gaan zitten, stuurt hij genoeg vijanden richting de eeuwige jachtvelden en activeert hij in benarde situaties Overkill (nog steeds: daarover later meer). Daarentegen heeft Bravo ook zijn minpuntjes, wie niet tenslotte? Bravo heeft namelijk wel eens de neiging langs vijanden te lopen zoals een man langs de tamponafdeling loopt.
Om de eigenwijze capriolen van Bravo te schetsen, wil ik jullie graag meenemen op een reis. Beeld je in, er staan twee vijanden een stukje verderop in een, laten we zeggen, steegje. Deze vijanden zien mij en mijn maatje Bravo niet. Natuurlijk draaien mijn hersens nu op volle toeren. Hoe leg ik die gasten om!? Gelukkig is daar Bravo. Bravo bedenkt namelijk zijn eigen plannetje. Hij doet een poging tot sluipen en komt zo langzaam dichterbij. De ouwe smeerlap gaat ongetwijfeld voor de stealthkill. Plots draait een van de vijanden zich om! Oh nee! Bravo laat zijn plannen niet dwarsbomen en loopt gewoon door en negeert daarbij de ondertussen schietende vijand en pakt, na flink doorstappen, de nog omgedraaide vijand en steekt deze genadeloos in zijn nek. Vervolgens legt Bravo bijna het loodje waarna ik hem mag reviven. Top! De AI van de tegenpartij is hierbij ook direct vormgegeven, zij het niet dat er nog iets ontbreekt. Vaak lopen zij hersenloos op jou en Bravo af, lijken ze kogels maar al te graag te willen ontvangen en hebben ze de neiging a la Copperfield plotsklaps op te dagen uit het niets.
Van de AI naar het audiovisuele plaatje. Qua graphics bungelt Army of Two onderaan de middenmoot. Het schittert nergens en het is allemaal vrij hetzelfde. Veel tunnels en steegjes, een open ruimte en vervolgens weer tunnels en/of steegjes. Dit past trouwens goed bij de missies, welke eigenlijk alleen maar bestaan uit het omleggen van vijanden in een gebied, om daarna door te schuifelen naar het volgende gebied. Variatie hoef je haast niet te verwachten. Bovendien kent het spel tien hoofdstukken, waar je steeds een uur mee bezig bent, dus doe je tien uur hetzelfde. Daar komt bij dat de game verre van uitdagend is, vooral wanneer je in co-op speelt. Het stemmenwerk is van een redelijk niveau. De stemacteurs hebben zich in zekere zin ingeleefd in hun karakters wat dan ook te horen is. Daartegenover staat weer dat de game op momenten een framerate kent om van te wenen. Zo werd er een auto opgeblazen en daarbij drie inzittenden La Guadana leden, een kill en explosie waar The Expendables trots op zouden zijn, waarna het spel begon te haperen en ten slotte vastliep, wat daarvoor en daarna nog een aantal keer gebeurde. Op audio vlak valt er niet erg veel te klagen. De wapens klinken goed en de muziek kent zijn hoogtepunten, en is zelfs bombastisch op momenten, maar is niet erg variërend, helaas.
Het woord is twee keer gevallen, maar heeft nog geen uitleg genoten. Overkill. Overkill is vet. Wanneer je punten verdiend (na iedere kills, flank, headshots, surprise kills etc. verdien je punten), loopt een meter vol. Is deze vol, dan druk je L2 en activeer je Overkill. Wanneer je Overkill activeert, heb je oneindig ammunitie, ben je onsterfelijk en knal je gemakkelijk ledematen van het lichaam. Niet alleen vermorzel je ledematen, ook schiet je met gemak pilaren en muren kapot. Hetzelfde gemak dat Robben heeft om een duikeling in te zetten. Heeft vervolgens jouw partner ook Overkill en activeert hij deze ook, dan heb je oneindig ammunitie, ben je onsterfelijk, knal je gemakkelijk ledematen van het lichaam en vertraagt de tijd. Pretty sweet, maar doordat de game niet erg uitdagend is, valt het tactische aspect rondom Overkill enigszins weg.
Army of Two kent veel customization opties. Je kan je masker aanpassen (en er zelf een in elkaar flansen), je outfit bepalen en tatoeages kiezen. Vervolgens heb je de mogelijkheid een primair, secundair en een sidearm te kiezen. Je primaire en secundaire wapens zijn naar hartenlust aan te passen, van kleur tot silencer, van laser tot schild aan je geweerloop. Kanttekening is wel dat je nauwelijks merkt of je wapen is geüpgrade of niet.
Dekking nemen speelt een belangrijke rol in Army of Two. Wanneer je loopt zie je op muren, pallets, auto’s en waar je ook maar dekking kunt nemen, een blauw wolkje. Dat wolkje geeft aan dat je er kan gaan zitten. Druk je kruisje wanneer je dat wolkje ziet en je personage zal dekking nemen. Vanuit die dekking kan je opzoek gaan naar andere wolkjes, om zo snel van dekking naar dekking te rennen. Nadeel is wel dat je goed moet kijken of dat wolkje aanwezig is, anders kan je kruisje drukken totdat je erbij neervalt. De dekking kan ook kapot. Sterker nog, deze gaat erg snel kapot. Je zit nergens veilig, wat de shootouts spannender maakt. Bovendien gooien de vijanden (welke vijanden niet?) met Olympische precisie granaten jouw kant op, waardoor je nooit lang op een zelfde plek zit.
In co-op is het spel redelijk te genieten, wanneer je langs de lange laadtijden en de teleurstellende AI kijkt. Waarom? Het is co-op. Co-op is fun. Je lacht elkaar gemakkelijk uit wanneer de ander weer eens schreeuwt om een revive. Bovendien is het erg vermakelijk de boel in Overkill aan gort te knallen. Een ander voordeel is dat het spel kan worden gespeeld in splitscreen. Samen met je broertje, moeder of denkbeeldige partner op de bank. Wel is het jammer dat het scherm vreemd wordt opgedeeld, waarbij er een aantal zwarte stukken op je scherm te zien zijn, terwijl deze ruimte gemakkelijk kon dienen om je scherm groter te maken. De game kan ook worden gespeeld in online co-op. Zowel online als offline, worden de scores met elkaar vergeleken tussen jou en je partner, waardoor de game een competitief kantje krijgt. Persoonlijk had ik weinig drang tijdens het spelen mijn broeder te verslaan, maar kwam het tijdens het scorescherm altijd hard aan wanneer ik voor de 3443234e keer verloor.
Conclusie
Army of Two is een matige titel geworden. De vele minpunten tegenover de weinige pluspuntjes bezorgen de game geen goede score. De erbarmelijke AI, de eentonige missies, het karige verhaal en de matige graphics zijn dooddoeners. Deze game pluk je het beste uit de budgetbak, puur voor de co-op. Mochten Chuck Norris, Steven Seagal, Arnold ‘Get to da choppaaaaaa’ Schwarzenegger, Bruce Willis en Jean Claude van Damme ooit nog een game willen verfilmen, laat het dan niet deze zijn. Of misschien juist wel, wellicht dat zij er nog iets van kunnen maken. De dappere poging van Electronic Arts resulteert in een wedstrijd polsstokspringen waarbij de polsstok is achtergebleven. Army of Two heeft nooit meegedaan voor de titel en nu blijkt waarom.