Assassin’s Creed gaat al een tijdje mee. De franchise van Ubisoft heeft onlangs zowaar de derde generatie consoles aangedaan. Het begon allemaal in het tijdperk van de Xbox 360 en PS3 en inmiddels zijn we al bij de PS5 en Xbox Series X en S aanbeland, waar de game Assassin’s Creed: Valhalla ook voor te krijgen is. Dit kan middels een gratis update van je last-gen versie, maar kan ook los worden aangeschaft. Helaas hebben we Assassin’s Creed: Valhalla in deze review niet op een next-gen console getest, maar op de PlayStation 4 Pro, een soort middenweg dus!
We gaan terug naar de 9de eeuw na Christus. De Vikingen zijn niet alleen meer actief in Scandinavië, maar besluiten het zuidelijker te zoeken en Engeland aan te doen. Dat is niet waar Assassin’s Creed: Valhalla begint, want jouw personage bevindt zich op het moment van starten gewoon in het koude noorden. Je bent als jonge viking getuige van een groot feest, waarbij de handen ineen moeten worden geslagen om een vuist te maken tegen een andere clan. Deze andere clan komt echter onverwachts op de deur kloppen, waardoor het helemaal mis gaat. Je ziet voor je ogen dat je dierbaren je worden afgenomen en zint op wraak. Een wraak die zoet zal zijn.
Wanneer je je van je beste kant hebt laten zien in Scandinavië en onder andere je broer Sigurd hebt ontmoet, begint de nieuwsgierigheid te kruipen waar het niet gaan kan. In Scandinavië is niet te vinden wat jullie zoeken en jullie besluiten richting Engeland te varen. Dat is het moment dat je spelwereld qua ecosysteem compleet veranderd. De eerste tip willen we jou vast geven: wanneer het spel voorstelt om naar Engeland te reizen, denk dan twee keer na. Je verlaat hiermee namelijk een prachtige spelwereld met ongetwijfeld veel onontdekte pareltjes. Je kunt later zeker nog wel terugreizen naar het noorden, maar het kan geen kwaad om er in het begin al het één en ander uit te pluizen. Het prachtige noorderlicht glimt je tegemoet en de knarsende sneeuw onder je voeten is een lust voor oog en oor.
Een paar graadjes warmer
Wanneer je wel besluit richting het zuiden te gaan, meer je al snel aan in Engeland. Je besluit samen met je broer een eigen nederzetting te bouwen. Dat gaat echter niet zomaar, want de Saxen zijn al actief in dit gebied. Je zult dus ook bondgenoten moeten maken. Deze bondgenootschappen creëer je door verhaalmissies aan te gaan. Het fijne is dat deze verhaalmissies redelijk zijn afgebakend. Hierdoor raak je de draad niet zo snel kwijt. Het zijn daarnaast inhoudelijk vermakelijke missies waar goed over na is gedacht. Er zit variatie in die het allemaal boeiend houdt. Hetzelfde kan gelukkig gezegd worden van de zijmissies. Hier zit aanzienlijk meer variatie in dan bij voorganger Assassin’s Creed: Odyssey, die wel veel, maar vooral veel van hetzelfde had. De zijmissies laten je daarnaast niet ontzettend lange afstanden reizen. Lokale problemen worden opgelost en dat houdt het ook weer overzichtelijk. Naast het aangaan van bondgenootschappen kun je ook je nederzetting upgraden. Dit doe je door andere nederzettingen en kloosters te plunderen, om vervolgens de opbrengsten in nieuwe gebouwen te steken. Het geeft een goed gevoel om daadwerkelijk iets bij te dragen aan jouw eigen bevolkingsgroep. Daarnaast zie je ook meteen het resultaat ervan. Het wordt eventjes iets tastbaars.
Voor de fans van weleer?
Wie mijn vorige recensie van Assassin’s Creed: Odyssey heeft gelezen (en die ook nog heeft onthouden, dat lijkt mij knapper), weet dat ik serieus mijn vraagtekens zette bij de weg die de serie had ingeslagen. De open spelwereld maakte de rol als Assassin niet meer zo onmiskenbaar belangrijk. Er waren heel toepasselijk veel meer wegen die naar Rome leiden. Ik vond de nieuwe aanpak zeer vermakelijk en verfrissend, maar fans van het eerste uur zullen op dat moment misschien afstand hebben gedaan van de serie. Assassin’s Creed: Valhalla is geen reden voor hen om terug te keren. Dit spel biedt namelijk ook een gigantische open wereld waar stealth niet altijd meer het hoofdingrediënt is. Dat kon je natuurlijk ook wel een beetje verwachten als het spel om Vikingen draait. Je meert aan met je boot, blaast op je hoorn en gaat all guns blazing op je doelwit af. Daar zit weinig stealth bij. Soms heb je wel wat opties om ervoor te kiezen, maar over het algemeen komt het negen van de tien keer wel op een open gevecht neer.
Odyssey vs Valhalla
Met de nieuwe weg die ingeslagen werd, is het kijken naar de nieuwe verbeteringen en daarvan heeft Ubisoft enkele goede doorgevoerd. Zo is de loot die je vindt aanzienlijk afgenomen, waardoor je niet meer continu aan het zoeken bent naar dat ene wapen dat net iets betere stats heeft. Je kunt met een wapen prima een flink aantal uren je een weg door je vijanden heen slaan. Jouw specialisatie zit hem veel minder in je wapens, maar veel meer in je skill tree. Assassin’s Creed: Valhalla kent een ongekend uitgebreide skilltree, die je niet steeds nieuwe aanvallen geeft, maar verbeterde stats. Je kunt heel precies kiezen welke kant je uit wilt. Nieuwe skills vind je voornamelijk in de spelwereld zelf, door op zoek te gaan naar boeken met kennis. Het vechtsysteem in Valhalla is net wat chaotischer dan in Odyssey. Zoals we van Vikingen gewend zijn zou je bijna zeggen. Het duurt minimaal een paar uur voordat je je hier comfortabel bij voelt. Om het goed te doen, is er best wel een steile leercurve. En aangezien stealth zoals eerder gezegd lang niet altijd een optie is, zul je jezelf hier wel in moeten verbeteren. Daarnaast vraagt Valhalla nu meer van jou om missies op te lossen. Niet altijd word je maar bij de hand genomen en is het overduidelijk wat je moet doen. En dat is prima, want het geeft je meer voldoening wanneer je zelf tot een oplossing bent gekomen. 
Technische issues?
Wie Assassin’s Creed noemt, heeft het al snel over technische mankementen. Zijn die bij Valhalla eindelijk verleden tijd? Nee, nog niet. In mijn speelsessies kon ik soms niet tegen belangrijke NPC’s praten, reageerde het spel in stealth helemaal verkeerd op mijn bedoelingen en spring je sporadisch nog wel eens naast een hooiberg of vijver. Veel ben ik er gelukkig niet tegengekomen. Stiekem kun je ook wel stellen dat bugs inherent zijn aan zo’n gigantische spelwereld. Wat je overigens vooral niet moet doen, is een recensie bekijken van iemand die het spel op de PS5 of Xbox Series X speelt. De laadschermen die in de last-gen versie van het spel bijna elk gesprek kort opbreken, zijn op deze consoles compleet verdwenen. Het was een verademing om te zien en voor mij een argument om Valhalla eventjes opzij te leggen en te wachten op mijn next-gen console voor een upgrade. Conclusie Assassin’s Creed: Valhalla is een dijk van een game. De spelwereld heeft veel te bieden en slaagt er beter dan zijn voorganger in om je er niet in te laten verzuipen. Tuurlijk kent het spel wat technische mankementen, maar deze overheersen zeer zeker niet. Het spel leunt weer meer naar action-adventure dan naar stealth en dat is iets dat je moet liggen. Wie het spel nagenoeg zonder laadtijden wil ervaren, moet zeker voor een next-gen versie van het spel gaan. Voor diegene die daar nog niet het geld of de middelen voor hebben, is dit ook een prima versie.
Conclusie
Assassin’s Creed: Valhalla is een dijk van een game. De spelwereld heeft veel te bieden en slaagt er beter dan zijn voorganger in om je er niet in te laten verzuipen. Tuurlijk kent het spel wat technische mankementen, maar deze overheersen zeer zeker niet. Het spel leunt weer meer naar action-adventure dan naar stealth en dat is iets dat je moet liggen. Wie het spel nagenoeg zonder laadtijden wil ervaren, moet zeker voor een next-gen versie van het spel gaan. Voor diegene die daar nog niet het geld of de middelen voor hebben, is dit ook een prima versie.