Asterix & Obelix XXL 2: Mission: Las Vegum

We gaan even terug in de tijd. De tijd dat platformgames als paddenstoelen uit de grond schoten, in tegenstelling tot de spellen die vandaag met name de PS4 en Xbox One aandoen. In 2005 verschenen striphelden Asterix & Obelix op de PlayStation 2 in een knotsgek avontuur, dat uiteindelijk vooral neerkwam op het wegmeppen van zoveel mogelijk Romeinen. Destijds was Asterix en Obelix XXL 2 geen titel die de ene na de andere hoge score binnen hengelde, maar slecht was het ook weer niet. Toch besloot ontwikkelaar OSome Studios de game naar de PC, Xbox One, PlayStation 4 en Nintendo Switch te brengen. Betreft het hier een geslaagde remaster? Of wordt er met Asterix & Obelix XXL 2 eigenlijk gewoon een oude koe uit de sloot gehaald?

In Asterix & Obelix XXL 2 draait het om de druïdes die ervoor zorgen dat het kleine Gallische dorpje telkens maar weer stand houdt tegen de Romeinen. De vaste druïde van Asterix & Obelix, Getafix (ook wel bekend als Panoramix), lijkt aan het begin van het spel onze helden te hebben verraden. Maar is dit wel zo? Panoramix is met de andere druïdes meegenomen naar Las Vegum, een luxe oord dat nieuw door de Romeinen is gebouwd. Om de onderste steen over dit verhaal boven te krijgen, reizen Asterix & Obelix af naar Rome.

Poeh, das oud!

Al aan het begin van het spel blijkt de ontwikkelaar niet de grootste moeite te hebben gedaan om de leeftijd van het spel te verbergen. De start van de game is namelijk in een (voor deze tijd) erg lage resolutie waar te nemen in een klein gekaderd scherm. Aan het filmpje zelf is niets veranderd in vergelijking met het origineel, waardoor je eigenlijk je hart vasthoudt wat betreft het vervolg. Des te opvallender is het dat, wanneer je zelf de controller oppakt, het grafisch wel allemaal van een upgrade is voorzien. De tussenfilmpjes zijn dus bewust overgeslagen, waarvan de reden ons onbekend is. We zien het wel vaker bij remasters en het is een doodzonde. Je kunt zeggen dat de filmpjes hierdoor wellicht meer nostalgische waarde hebben, maar zet deze filmpjes dan als een bonus op de schijf en poets ze in het spel zelf op. Het wordt meteen duidelijk dat je bij Asterix & Obelix XXL 2 te maken hebt met een remaster en niet met een remake. Dit is bij spellen als Crash Bandicoot N. Sane Trilogy en Spyro Reignited Trilogy wel anders. Mede dankzij deze titels op de markt weet je dat er meer mogelijk is, maar tegelijkertijd weet je dat Entranges Libellus niet met dezelfde budgetten werkt als Activision's klassiekers.

Wanneer je dan eindelijk de eerste Romeinen tegen het lijf loopt, merk je wel dat de gameplay ook is verbeterd. Er zijn nieuwe combo’s toegevoegd om je wat meer gevechtsopties te geven en de animaties bij de gevechten zijn ook opnieuw vormgegeven. Helaas komen niet alle combo’s lekker uit de verf door de nodige input lag of simpelweg slechte registratie van de knoppencombinaties. Hierdoor val je al snel terug op standaard combo’s, waarmee je de hordes Romeinen ook de baas kan zijn. Vooral de mogelijkheid om Romeinen die van slag zijn op te pakken en als zweep te gebruiken, werkt uitstekend. Helaas lijkt de combat het enige waar de ontwikkelaar zich echt om heeft bekommerd. De camera is namelijk, net als in het origineel, niet altijd je beste vriend. Het is een euvel wat vaker bij gedateerde games terugkomt. Een remaster biedt dan de mogelijkheid dit euvel te verhelpen, maar vaak genoeg is dit niet gebeurt. Ook niet in dit geval dus. Begrijpelijk, maar daardoor niet minder belangrijk.


 

Nostalgie of gewoon niet goed genoeg?

Zoals in de inleiding eigenlijk al werd aangekaart, was de originele XXL 2 geen dijk van een game. Een remaster deed ons dan ook wel de wenkbrauwen fronsen. Een gewaagde investering, zo denken wij ook. Het is wel een leuke geste naar de fans van Asterix & Obelix, want veel hebben die niet te kiezen. Inhoudelijke tekortkomingen waar het origineel last van had zijn gewoon in stand gebleven.  Het spel wisselt het platformen af met puzzels en gevechten, waarbij laatstgenoemde eigenlijk een te groot deel van het spel beslaat. Soms sta je simpelweg een kwartier lang honderden Romeinen weg te meppen, om vervolgens binnen tien minuten weer aan de bak te mogen. Met meer puzzels en platformelementen was de balans beter geweest en daarmee het algehele aanbod. Het gebrek aan variatie is dan ook iets waar wij ons bij XXL 2, ook dertien jaar na dato, nog zorgen om maken.

Conclusie

Op de vraag voor wie Asterix & Obelix XXL 2 een aanrader is, kan ik kort en duidelijk zijn: voor de echte fan van het origineel. De game kent dezelfde tekortkomingen als die van dertien jaar geleden en daar kan een figuurlijk nieuw likje verf geen verandering in brengen, zeker omdat deze verf niet van de beste kwaliteit blijkt. Voor diegene die ondanks de steken die het spel laat vallen toch van de Gallische helden en het avontuur an sich blijft houden, is een aankoop te verantwoorden. Voor eenieder die een leuke platformer zoekt, kan beter bij Spyro of Crash aankloppen.