Attack of the Earthlings

Vrijwel elk verhaal dat ooit geschreven is, volgt de avonturen van een held of groep helden. En meestal zijn dit mensen. Wij als soort zijn snel geneigd om voor inspiratie in onze directe omgeving te kijken en als gevolg hiervan karakters te bedenken welke we makkelijk kunnen relateren aan onze naasten. Maar zoals vrijwel, meestal en snel geneigd al te impliceren, zijn er uitzonderingen. Uitzonderingen zoals Attack of the Earthlings.

In AotE is de mens namelijk niet de held in een conflict met een buitenaardse entiteit, maar de schurk. Galactoil, een megacorporatie dat om niets anders draait dan financieel gewin, valt een planeet binnen en begint deze zonder blikken of blozen te ontdoen van al diens grondstoffen, waarmee het onherstelbare schade aanricht. Het is dan ook logisch dat de lokale bewoners daar niet zo van gediend zijn.

Creepy Crawlers

Een van die bewoners is de Matriarch, een soort kruising tussen een Xenomorph van Alien, de Genestealers van Warhammer en een insectenkoningin. Geen prettig gezicht dus! En ook geen vijand die je op je dak wilt hebben. Maar aangezien jij als speler de controle over haar krijgt, is dat precies waar je Galactoil tot verdoemd.

Als de Matriarch infiltreer je het kantoor van Galactoil, dat tot de nok toe gevuld is met werknemers, robots en soldaten die je de weg versperren. En eng of niet: jouw buitenaardse alter-ego gaat niet door een kogelregen wandelen, waarmee Attack of the Earthlings zich direct onderscheidt van andere games in zijn genre als Fire Emblem, Achtung! Ctulhu Tactics of Space Hulk. Mochten deze namen je bekend voorkomen, dan weet je al dat AotE een tactical RPG is.

In de meeste TRPG’s heb je een beperkt aantal units, welke je turn-based beweegt over een grid om jezelf optimaal te positioneren en de vijand zo snel mogelijk van de kaart te vegen. Hierbij geldt dat een overweldigend offensief niet zelden de sleutel tot succes of in ieder geval het halve werk is. Maar niet in dit spel.

Verstoppertje

Juist omdat je maar één indringer in de megafabriek van Galactoil bent, moet je voorzichtig te werk gaan. De Matriarch kan één aanval wel overleven, maar als het er meer worden dan dat wordt het al snel spannend. Je sluipt daarom van locatie naar locatie om vijanden snel uit te schakelen zonder dat je gespot wordt. Hierbij kun je gebruik maken van ventilatieschachten en kasten om ongezien te blijven en het verrassingselement te behouden. Belangrijk hierbij is dat je niet enkel uit het blikveld van de vijand blijft, maar ook let op hoeveel geluid jouw acties produceren. Want geluid gaat natuurlijk gewoon door muren heen, waardoor je alsnog tegenstanders onbedoeld op jouw aanwezigheid kunt attenderen.

Eens je een vijand tegen de grond hebt gewerkt, kun je de Matriarch commanderen om het lijk te consumeren. Dit zorgt er niet enkel voor dat het niet gespot wordt door andere vijanden, die dan natuurlijk gealarmeerd zijn, maar geeft je ook biomassa, waarmee je meer monstertjes kunt produceren. Deze spawners zijn zwakker dan hun moeder, maar kunnen wel zorgen voor een grotere dekking van het field of view, geven je extra aanvalskansen en kunnen als afleiding dienen als je koningin in gevaar is. Maar pas echt interessant worden ze pas eens je ze meer biomassa voert en ze transformeren.

Transformers! Bugs get ugly fast!

Spawners kunnen veranderen in Stalkers, Goliaths en Disruptors, welke ieder hun eigen voor- en nadelen hebben. Stalkers zijn klein en kunnen daarom als enige getransformeerde units in ventilatieschachten. Hiernaast kunnen ze vallen leggen en trekken ze zich niets aan van armour.

Goliaths zijn de grootste units en hebben armour om dat extra kracht bij te zetten. Hiernaast slaan ze ook nog harder dan de andere units én kunnen ze hun armour sluiten voor nog meer verdediging, al kunnen ze dan ook niet aanvallen.

De Disrupters zijn ten slotte de ranged units, welke vooral fijn zijn als je nog niet gespot bent of vijanden niet kunt naderen door de plek waar ze staan. Elk van deze units kan hiernaast worden uitgebreid met upgrades, welke ze beter inzetbaar maken in verschillende situaties.

Verandering van spijs…

Op het gebied van gameplay en mechanics zit het dus wel snor met AotE, maar dat betekent niet automatisch dat het een goed spel is. Alleen recent al bewezen Hell Warders en Achtung! dat slecht level design funest is voor zelfs de beste games. En juist in een TRPG, waarin field control en positionering extra belangrijk zijn, voel je het al snel als de levels ondermaats zijn. Gelukkig had ik dit gevoel nooit tijdens het spelen van Attack of the Earthlings.

Met slechts zeven levels is het spel allicht wat aan de korte kant, maar persoonlijk ervaarde ik dit niet als een gemis, daar alle levels behoorlijk lang zijn. Bovendien heeft elk level zijn eigen insteek, waardoor je voortdurend aangenaam verrast wordt. Het ene level ben je een eenzame Swarmer die probeert zijn moeder te bevrijden terwijl die soldaten koste wat het kost moet ontlopen en even later doe je alles wat in je macht ligt om vluchtende Galactoil topmensen een vroegtijdig einde te geven. Kwantiteit is zeker iets dat je altijd mee moet nemen als je een game maakt of recenseert, maar als de kwaliteit van elk onderdeel hoog is, doen we niet zo moeilijk als het net iets minder is dan we gewend zijn.

Wat wel consistent is tussen de levels door, is de humor. Galactoil, diens medewerkers en het bedrijfsbeleid zijn zo cartoony evil, dat ik het spel meermaals met een brede grijns zat te spelen. Alleen al in de laadschermen, waarin het bedrijf trots verkondigd dat het binnen tien jaar op klachten zal reageren, is de humor simpelweg spot-on, wat een toch al uitstekende game alleen maar beter maakt. Als ik al een klacht zou moeten indienen, dan is het over de soms onduidelijke interface en trage reacties op commando’s. Maar eerlijk gezegd was ik die al bijna vergeten eens ik op dit punt van de recensie kwam. Een grote impact heeft het dus duidelijk niet gehad!
 

Conclusie

Attack of the Earthlings is een solide TRPG met gevarieerd level design en een nadruk op stealth, dat aan elkaar wordt gepraat door met humor doorspekte dialogen die nagenoeg altijd het doel raken. Het laat een paar kleine steekjes vallen, met de korte speelduur als de grootste doorn in het oog, maar is desondanks een absolute aanrader. Dus? Wanneer gaan we de mensheid aanvallen?