Jarenlang bestonden mijn ochtenden steevast uit het kijken van series die ik vandaag de dag herken als zijnde shounen anime. Tekenfilms als Pokémon, DragonBall Z, Beyblade, Digimon en Shaman King. Toen Bakugan op TV kwam groeide ik echter net uit die traditie, waardoor ik slechts een handjevol afleveringen ervan heb gezien. De release van Champions of Vestroia was dan ook een uitgelezen kans om dat gemis te corrigeren.
In de wereld van Bakugan is onze blauwe bol het thuis geworden van de titulaire wezens, die ogenschijnlijk willekeurig op de oppervlakte van de planeet verschijnen in de vorm van kleine knikkers. In werkelijkheid zijn het echter meters hoge draken, apen, olifanten en hoornaars die niets liever doen dan met elkaar op de vuist gaan. Maar omdat deze confrontaties plaatsvinden in vanzelf verschijnende koepels die mens, dier en gebouwen beschermen, zijn deze matpartijen geen internationale ramp, maar een volkssport die zelfs kinderen actief beoefenen.
Wie ben ik
Het zou makkelijk zijn om jou als speler in de schoenen te plaatsen van de helden uit de anime. Wayforward houdt echter niet van makkelijk en laat je daarom zelf een karakter samenstellen waarmee je op avontuur gaat. Een avontuur dat begint wanneer je jouw eerste Bakugan in de bossen achter de school vindt. Van daaruit groeit Champions of Vestroia uit van kleinschalig avontuur over een aspirerend Bakugan Brawler tot een grootse missie om een kwaadaardige corporatie te stoppen.
Het verhaal is geïnspireerd op een kinderserie en weet de toon en sfeer daarvan goed te vangen met flitsende, kleurrijke graphics. Dat is mooi voor fans en de kinderen die de doelgroep zijn, maar verwacht daarom ook geen hoogstaande verhaalvertelling of bijster veel diepgang in de karakters. Als je dat kunt onthouden, kun je best wat tijd om krijgen met vechten in deze wereld. Als dat leuk was tenminste…
Ter aanval
Van een game die volledig draait om gevechten mag je verwachten dat daar het meeste werk in is gestoken. Combat in Bakugan is echter met gemak het zwakste deel van de game. Per duel heb je drie vechters per kamp, die om beurten het slagveld betreden om elkaar de hersens in te slaan. Dat is althans de illusie die men probeert te wekken. In werkelijkheid staan twee beesten tegenover elkaar in een eindeloze animatieloop zonder elkaar ooit schade te doen. Het is aan de twee mensen om over het slagveld te rennen om BakuCores te verzamelen die willekeurig erop spawnen, om zo je monster van energie te voorzien. Eens je er genoeg hebt, kan je Bakugan een van vier superaanvallen doen die je hebt toegewezen, om zo het gevecht daadwerkelijk te vorderen. En dan mag je weer opnieuw beginnen. Hier ligt het eerste probleem, want eindeloos op en neer rennen zorgt niet bepaald voor een interessante game. De problemen zijn echter groter dan dat.
Doordat Bakucores op willekeurige momenten verschijnen op willekeurige plekken én bovendien niet allemaal evenveel energie geven, is combat vooral afhankelijk van geluk. Desondanks zul je je nooit uitgedaagd voelen. Als je bij één team blijft zal je al snel overleveled zijn als je hier en daar wat optionele gevechten meepakt. Maar zelfs als je óók daar niet naar kijkt, is uitdaging ver te zoeken. De kids in deze game zijn immers nog dommer dan de echte exemplaren soms zijn. Vaak vallen ze niet aan terwijl hun energie op max staat of spammen ze een (de)buff die reeds actief is. Confrontaties worden hierdoor bijna gekmakend makkelijk.
Repetitie
Eenieder die net als ik is opgegroeid in de monsterboom, weet dat er nog een kleine kans is dat Bakugan een goed cijfer krijgt. Want als franchises als Yu-Gi-Oh! en Pokémon iets bewezen hebben, dan is het wel dat we allen houden van verzamelen. In promotiemateriaal werd trots verkondigd dat Champions of Vestroia ruim tachtig monsters zou hebben, maar in de praktijk zit daar een dikgedrukte, cursief geschreven en bovendien onderstreepte MAAR aan. Elke Bakugan komt namelijk in vijf kleuren voor de vijf respectievelijke elementen en de game ziet dit als aparte wezens. Je kijkt in werkelijkheid dus meer tegen een stuk of zestien Bakugan aan die je door gevechten te winnen of een van de vele fetch quests voltooien verzamelt. Nee, dank u.
Conclusie
Bakugan: Champions of Vestroia is feitelijk een movie tie-in game van een paar generaties geleden. Het heeft wat weg van het bronmateriaal, maar heeft weinig meer te bieden dan uiterlijk en herkenning. Combat is oppervlakkig, zelfs voor een kinderspel, en feitelijk slaapverwekkend, terwijl het monsters verzamelen niets meer is dan fetch quests voltooien. Het is allemaal niet héél slecht, maar daar is het ook wel mee gezegd.