Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon

Cereza is natuurlijk, zoals je leert in de eerste game, de oorspronkelijke naam van Bayonetta. Hoe imposant de Umbra heks ook is, ook zij heeft ooit moeten leren hoe om te gaan met de wereldvernietigende hoeveelheid kracht die ze tot haar beschikking heeft. Dus voor ze een femme fatale was, was ze een bang klein meisje met een kattenknuffel genaamd Cheshire.

Whiplash

Deze opzet is realistisch gezien ergens logisch, maar voor Bayonetta-fans zal het desalniettemin even slikken zijn. Een Bayonetta met een andere persoonlijkheid is al een halve draai als het aankomt op de beleving van het spel, maar zonder haar imposante arsenaal is haar typerende gameplay ook niet mogelijk. Bayonetta Origins is daarom een puzzle-platformer die op vrijwel elk vlak lijnrecht tegenover de trilogie staat. Mijn willigheid om de review te doen, kwam dan ook meer voort uit plichtsgevoel dan uit oprechte interesse. Wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb!

Het mag dan wel op vrijwel elk front zoveel mogelijk afstand nemen van Bayonetta als mogelijk, maar er is één ding wat deze prequel gemeen heeft met de eerdere avonturen: stijl. Niet dezelfde stijl, maar wel hoe het gevoel ervoor doorsijpelt in de aankleding en de sfeer. Ditmaal heeft men gekozen voor een sprookjesboek aankleding, inclusief een verteller die zaken uitlegt terwijl de pagina’s van het boek worden omgeslagen. Ook in gameplay komt dit overduidelijk naar voren, met een felgekleurde artstyle die nog het meest doet denken aan een kinderboek en een soundtrack die dit gevoel op subtiele wijze versterkt.

Samenspel

Die gameplay vraagt je om de controle te nemen over zowel Cereza als de knuffel waar een demoon in huist. Met de linker JoyCon bestuur je het meisje, terwijl de bezeten katoenhoop toegewezen is aan de rechter JoyCon. Denk aan It Takes Two, maar dan wel een versie waarbij één speler de controle kan hebben over beide karakters. Net zoals in de hit van Hazelight, hebben de twee karakters elkaar nodig om obstakels te overwinnen. Hierbij neemt Cheshire het gros van de gevechten voor zijn rekening, terwijl Bayonetta haar magie gebruikt om hem te ondersteunen. Dit is leuk om te doen, vooral de boss fights zijn memorabel en uniek, maar hou er wel rekening mee dat deze echt de minderheid van je tijd op zullen slokken. De hoofdmot blijft de wereld zelf en de breinkrakers die je erin moet trotseren om verder te komen.

Goed observeren is hierbij het devies. Cheshire en Cereza hebben ieder hun eigen gaven en moeten soms samen en soms alleen werken om deze optimaal te benutten. Dat kan soms even gewenning vragen, vooral als je ervoor kiest beide karakters zelf te besturen, maar de leercurve is vlak genoeg dat je sneller went dan nieuwe dingen worden geïntroduceerd. De ervaring is daardoor van begin tot eind een genot welke je als Bayonetta-fan eigenlijk geprobeerd moet hebben, zelfs als het nauwelijks te maken heeft met de games waar het uit voortvloeit. Je bent het daarom aan jezelf verplicht minimaal de demo een kans te geven.

Conclusie:

Bayonetta Origins is heel cru gezegd géén Bayonetta-game. Wat het wel is, is een uiterst charmante puzzle-platformer waar het gevoel voor stijl vanaf sijpelt, met een fijne leercurve en de mogelijkheid om samen te spelen, al is het ook mogelijk beide karakters tegelijkertijd voor je rekening te geven. Het heeft maar weinig van doen met de gameplay waar Platinumgames om bekendstaat, maar kwalitatief is het net zo hoogstaand.