Beyond Good & Evil

Voor ik Beyond Good & Evil speelde, had ik al veel over het spel gehoord. Sommige tijdschriften en sites blokletterden het spel als zijnde een flauwe zelda-kloon. Toch kon ik - met mijn rebelse karakter - er niet aan weerstaan om het spel op de kop te tikken en thuis vast te stellen dat er écht wel meer inzat. Ik zeg zelfs meer, er zijn bepaalde elementen in dit spel waar de Zelda-games een puntje aan zouden kunnen zuigen. Ready, set, go.

Je bent Jade, een rebelse reporter die leeft op de planeet Hillys. Je brengt je tijd door in de vuurtoren van je oom Pey'j', die je geadopteerd heeft, samen met een hoopje andere wezen. Op een bepaalde dag wordt je rustige leventje verstoord door een agressief buitenaards volkje: de Domz. Zij komen letterlijk uit de lucht gevallen en vormen een gevaar voor de inwoners van jouw streek. De regering richt een speciaal leger op, de Alpha Sections, maar al gauw heb je door dat ook daar iets niet pluis is.

Gewapend met je fototoestel en een hoop atletische moves ga je op gevaarlijke missies om aan de bevolking te kunnen bewijzen dat ze collectief bedot worden. De verhaallijn is doorspekt met onverwachte plotwendingen - waar ik uiteraard niets over loslaat - , en ze voert je ook stap per stap verder in de omgeving van Hillys. In het verhaal is er aandacht voor de persoonlijke gevoelens van Jade, maar dit wordt gelukkig niet overdreven. (Niemand wilt een tearjerker doorspelen, veronderstel ik.)

De wereld waarin je je beweegt is immens groot en omspant verschillende planeten. De meeste games die met zulkeen omgeving uitpakken bieden vaak "onbeperkte vrijheid". Wel, ik ben van mening dat dit eerder hinderlijk is voor de doordeweekse gamer. Niemand houdt ervan om uren in een reusachtige omgeving rond te dwalen zonder enige schijn van een verhaal.

Beyond Good & Evil blinkt uit in het vinden van een zogenaamde "gulden middenweg": Je bent vrij om te gaan en staan waar je wilt in de wereld, maar als je wilt dat er iets gebeurt, zal je wel de verhaallijn wat moeten volgen. Het is echter ook perfect mogelijk om de hele tijd in de stad rond te hangen en je te vermaken met de vele mini-games, waaronder zelfs een heuse hoop races waarmee je geld kan verdienen.

Ik moet ook vermelden dat er in het spel een gezonde afwisseling is tussen standaard adventure-missies (rondlopen, vechten, items verzamelen), stealth-missies (Splinter Cell style, geloof het of niet) en speciale missies met voertuigen of ander niet alledaags-tuig.

Een ander belangrijk aspect van het spel is de interactie met de NPC's. Je zal immers in gevechten vaak moeten samenwerken om de overwinning te moeten behalen, alsook zal je bij het oplossen van puzzels rekening moeten houden met de mogelijkheden van je strijdmakker. 

De graphics van het spel hoeven zeker niet onder te doen voor de huidige standaarden. De reflecties in het water, de schaduwen reageren bijvoorbeeld onder invloed van het leuke dag-nacht systeem waarover het spel beschikt. De opkomende zon tegemoet varen met je hovercraft, door een drukke stad razen, over de heuvels van Hilly's vliegen, ... alles komt zeer natuurlijk over.

Over het leveldesign ben ik absoluut te spreken. Het is duidelijk dat in het ontwerpen van de verschillende omgevingen die het spel rijk is een hele hoop denkwerk gekropen is. Zelfs kleine omgevingen en kamertjes bieden door intelligent leveldesign veel mogelijkheden. De faciale animaties zijn zeer goed uitgewerkt. Dit is ook nodig, omdat alle (soms emotionele) cutscenes door de engine gerenderd worden. Wel moet ik vermelden dat de lipsynchronisatie voor de minder belangrijke characters onafgewerkt is. (ze happen maar wat lucht terwijl ze praten.)

Een ander klein minpunt is de camera, die soms nukkig doet. Als je tijdens bepaalde gevechten in een hoek gedreven wordt heeft het ding namelijk de neiging om even het scherm te vullen met je (overigens welgevormde) derrière, dit uiteraard terwijl het gevecht doorgaat. Gezichtshoek 0 komma 0, en het wordt dan wel een zeer grote uitdaging om de onzichtbare vijand te overwinnen. Gelukkig ben ik dit mankementje slechts zelden tegengekomen.

De NPC's zijn intelligent. Gelukkig maar, want zoals ik al vermeld heb zijn zij een zeer belangrijke sleutel tot succes in dit spel. Ze sluipen als jij ze gebiedt stil te zijn, ze lopen voorzichtig rondom mijnen om, ze waarschuwen je, ... De vijanden zijn iets minder slim. Wederom gelukkig maar, want soms is het spel wel moeilijk. (Er is geen instelling om de moeilijkheidsgraad te regelen)

De muziek verandert bij het overschakelen naar een ander leveldeel, dit gelukkig altijd volledig in de sfeer van de omgeving waarin je je bevindt. Verwacht dus geen vrolijk kermisdeuntje in een donkere grot, maar dit lijkt me vrij logisch.

De geluidseffecten zijn OK, en het valt ook meteen op hoeveel humor er in dit spel verweven is. Je vijanden houden grappige conversaties als ze in paniek zijn en bepaalde NPC's gedragen zich zeer komisch. Ik kom zelden een spel tegen dat me hardop aan het lachen brengt, maar u mag Beyond Good & Evil dus wél aan dat lijstje toevoegen.

Conclusie

Beyond Good & Evil is een aangename, sfeervolle adventure. De goede verhaallijn wordt grafisch en audiotechnisch goed ondersteund. Opvallend zijn ook het leuke leveldesign en de humor waarmee het spel doorweven is. Een plezier om te spelen, en zeker een plaatsje waard in het rek van elke game-liefhebber.

Conclusie