Blades of Fire

In deze wereld kent men een iets ander oorsprongverhaal dan God die in zes dagen de wereld schiep, inclusief de mens. Hier hebben we ons bestaan te danken aan de Forgers. Deze voorgangers van de mensheid stonden ooit aan de top van de voedselketen, dankzij hun beheersing van smeedkunsten en zeven magische hamers waarmee ze de wereld vormgaven. Een van die hamers komt in het bezit van Aran de Lira, onze hoofdpersoon van dienst.

Met zoveel vragen

Degene die hem de hamer overhandigt, is een jonge knaap genaamd Adzo. Hij is een academicus die naar Aran werd gebracht door een oude vriend, maar de reden daarvoor is onduidelijk. De beste man sterft al in de eerste minuten van het spel, dus kan het duo enkel gissen naar diens motivaties. Het doel is echter wel duidelijk: dood de Koningin.

Regicide is natuurlijk een nogal beladen doel, maar al snel wordt duidelijk dat het niet onterecht is. Na het bestijgen van de troon is koningin Nerea volledig door het lint gegaan. Met duistere magie, degene die ooit tegen de Forgers werd gekeerd, heeft ze haar soldaten in monsters veranderd, haar onderdanen in duisternis gehuld en horrors uit het verleden uit de dood laten herrijzen. Het ergste is echter dat al het staal, iets met religieuze banden in deze wereld, is verzegeld, waardoor het in steen is veranderd. Voor Aran komt het duidelijk niet als een verrassing, daar zijn reactie op het nieuws overkomt alsof een moment dat vaststond is aangebroken.

Goed voorbereid op pad

Of dit nu het lot is of niet, je wandelt natuurlijk niet zomaar het paleis in om de huidige heerser om te leggen. Buiten dat Arans hutje in het bos niet bepaald op steenworp afstand ligt, is het koninkrijk niet langer een plek waar je zomaar doorheen reist. Daarom is het maar goed dat Aran niet enkel in het bezit is van een Forgers Hammer, maar ook de skillset heeft om het te gebruiken. Een van de eerste dingen die je daarom doet, is het betreden van de smederij om je eigen wapens te maken.

Blades of Fire is natuurlijk niet de eerste game die je dit laat doen, hele genres draaien letterlijk om craften. Deze game geeft er echter wel meer diepgang aan dan enkel een design en materialen kiezen uit een lijst. Daar begint het mee, maar vervolgens moet je met de hamer zelf de oneffenheden eruit slaan, waarbij je rekening moet houden met de kracht en draai van je slag, de temperatuur van het staal en het design wat je wil maken. Je krijgt er nagenoeg niets over uitgelegd, maar voor mij persoonlijk vielen de kwartjes snel genoeg dat ik halverwege de game al wapens maakte die ik gebruikte tot vlak voor het laatste gevecht. En zelfs dan werden ze enkel gewisseld omdat wapens duurzaamheid hebben en dus op den duur het leven laten of omdat ik er een verloor na een game over. Ben echter maar niet bang dat je jouw harde werk verliest. Wapens blijven voor eeuwig liggen op de plek waar je stierf, klaar om weer opgepikt te worden.

The right tool for the right job

Met zeven soorten wapens in ieder vijf smaken, is het assortiment niet enorm. Een schild of pijl en boog zul je bovendien niet tegenkomen door hoe combat werkt. Vergelijkbaar met echte soulslikes, zitten aanvallen en ontwijken verbonden aan een stamina bar. Een zwaarder wapen is niet enkel veel langzamer in gebruik, maar belast je meer en dus moet je dan vaker op adem komen. Dit doe je door te verdedigen, met een techniek die energie uit het staal van jouw wapen onttrekt. Jouw verdediging heeft zijn eigen meter, welke oplaadt als die niet wordt gebruikt. Die is echter niet groot en dat is ook de bedoeling.

In Blades of Fire is het de bedoeling agressief te spelen. Aanvallen doen enorm veel schade van beide kanten uit en een defensief postuur houdt je daardoor niet lang veilig. In plaats daarvan is het beste om in het offensief te gaan. Een goed gesmeed wapen maakt in een of twee aanvallen korte metten met vijanden, terwijl op het laatste moment een stapje opzij doen je de opening geeft om dat te doen. Blokkeren is vooral voor de momenten waarop je die timing verkeerd hebt ingeschat en je jezelf opnieuw moet positioneren. Dit maakt elke confrontatie opwindend, zonder dat ze langdradig worden, al gooit de game wel erg vaak enorm zwakke mobs als zombies naar je toe, wiens enige uitdaging hun aantallen zijn. Wat dat betreft heb je meer aan gepantserde vijanden die je dwingen echt gebruik te maken van het unieke aspect van het combat-systeem, dat met elk van de vier actieknoppen een ander lichaamsdeel aanvalt. Zo kun je mikken op plekken waar vijanden minder of geen pantser dragen. Al wordt dit niet zo uitvoerig benut als dat ik persoonlijk graag had gezien.

Mee op sleeptouw

Eens bewapend is het tijd om de reis naar het koninklijk paleis echt te beginnen. Als de bekwame vechter is Aran degene die daarbij het voortouw neemt en korte metten maakt met de soldaten van het rijk, monsters en bovennatuurlijk gespuis. Adzo vergezeld hem echter wel en maakt aantekeningen van wat hem daarbij opvalt. Hiermee krijg je tips over hoe bepaalde vijanden aan te vliegen en vooral een hoop lore over de wereld. Blades of Fire is niet heel erg verhaalgedreven, al heeft het wel paar goeie twists richting het eind, maar wie geboeid is door deze wereld kan op deze manier een hoop extra diepgang krijgen. Bovendien levert het leuke conversaties op tussen de heren, die door de game heen beetje bij beetje naar elkaar toe groeien.

Tegelijkertijd kan het tegendeel worden beweerd van de meeste andere karakters in het spel. Vijanden hebben de neiging om dezelfde paar one-liners te blijven herhalen, iets wat op zich niet zo’n probleem is, maar een zekere NPC die je halverwege het spel uren met je mee moet sjouwen doet hetzelfde en dan wordt dat al heel snel heel vervelend. Vooral omdat dit het gebied is waar ik zonder twijfel het meeste tijd in doorgebracht heb en dat is niet enkel vanwege zijn grootte.

Legacy

Ontwikkelaar Mercury Steam heeft in het verleden gewerkt aan de Castlevania: Lords of Shadow-titels, evenals Metroid Dread. Hiermee is het waarschijnlijk de enige ontwikkelaar die daadwerkelijk kan zeggen dat ze de volledige Metroidvania-ervaring hebben. En die ervaring buiten ze in Blades of Fire ook gretig uit. De game is niet één grote open wereld maar bestaat uit tien kleinere open gebieden van verschillende groottes. Hier moet je zelf jouw weg vinden – verwacht geen objective markers of minimaps met een pijl hier – hetgeen zowel een vloek als een zegen is. Want op het moment dat je rondscharrelt en een van de vele dingen vindt die de wereld rijk is, zoals speciale vijanden, beelden die je helpen in de smederij of upgrades voor Aran zelf, is het heerlijk om te doen. Als je echter aan het zoeken bent naar die ene kleine inkeping in een muur waar je doorheen kunt of die ene deur in een hoekje die je keer op keer mist, gaat de lol er snel vanaf, vooral als je constant op dingen stuit waar je nog niets mee kan omdat je de juiste tools voor de job nog niet hebt.

Het gebied wat ik eerder aanhaalde, was bijvoorbeeld een kerkhof waar ik constant de weg kwijtraakte. Eerlijk is eerlijk, ik heb de game daardoor meermaals weg moet leggen uit frustratie, daar de kaart in die gevallen niet echt veel hulp biedt. Het spel is enorm gelaagd (letterlijk), met torens, ondergrondse gebieden en liften galore. Die verticaliteit wordt echter niet naar de kaart vertaald, die ik daardoor enkel nog gebruikte als ik van aambeeld naar aambeeld wilde reizen, deze game zijn versie van dingen als bonfires, waar je kunt rusten om potions te krijgen en te helen, maar waarmee je vijanden terug naar het slagveld roept.

Wanneer dit écht een hekelpunt wordt, is aan het eind van het spel. Dan ontdek je dat optionele activiteiten en bazen helemaal niet zo optioneel waren als je dacht. Story progression wordt erdoor afgebakend en het eind van het spel zie je pas als je de hele wereld van boven tot onder hebt doorzocht alsof Aran en Adzo een beer en een vogel zijn. Daar werd ik persoonlijk een beetje kriebelig van. Ik heb niets tegen het aftikken van collectibles, getuige het feit dat titels als Biomutant, Forspoken, Spider-Man 2 en Ghostwire Tokyo in mijn platinum list staan, maar het verbinden aan het eind van het spel voelt alsof het vooral tijd rekken is. Alsof je de speler wil dwingen om de hele wereld te zien.

Wauw

Ergens snap ik dit wel. Niet enkel rekt dit de speelduur op, maar er is duidelijk veel werk in deze wereld gestoken. Ik heb meermaals van de aanzichten genoten en met name met licht- en schaduweffecten doet de game hele mooie dingen waar de screenshots onvoldoende eer aan doen. Wanneer je door een grot wandelt en het einde komt in zicht, zie je echt de wereld voor je open gaan terwijl je ‘’ogen’’ wennen aan de plotselinge influx van zonnestralen. Met grote regelmaat vergeet ik bijna om screenshots te maken voor mijn reviews, maar bij deze titel heb ik eerder een overvloed aan keuze omdat mijn vingers vanzelf naar de knop gingen om momenten vast te leggen. Dus hoewel ik er dik veertig uur in vertoeft heb, zie ik mezelf nog wel eens terugkeren om deze game aan mijn lijstje platinum trophies toe te voegen. Ik ben immers er te dichtbij om die niet te smeden.

Conclusie:

Met een verwarrende wereld en een kaart die niet helpt, een combat-systeem dat niet altijd even lekker uit de verf komt en het vergrendelen van story progression achter ''optionele'' dingen, heeft Blades of Fire genoeg dingen waar het in een vervolg aan moet werken. Ondanks dat heb ik er enorm van genoten. Combat voelt gewoon tof ondanks dat vijanden je niet dwingen er heel diep in te gaan, de wereld is boeiend en de omgevingen nodigen enorm uit tot verkenning, waardoor ik aan het eind gelukkig maar weinig clean up hoefde te doen. Dat ik ondanks frustratie de game toch weer op bleef pikken omdat mijn handen jeukten om verder te gaan, is het bewijs dat die dingen stukken zwaarder wegen dan de minpunten.