Eén ding is in ieder geval zeker: de Xbox 360 van Microsoft kent en gaat mooie tijden tegemoet. Dankzij de komst van twee legendarische titels, BioShock (al een recensie van verschenen) en Halo 3 (moet nog een recensie van komen), kent de spelcomputer een mooie start van wat nog komen moet. Binnenkort verschijnen er onder andere artikelen van SEGA Rally, Airborne, SKATE en Stranglehold, die allen redelijk tot goed werden ontvangen. We krijgen dus momenteel veel 360-games binnen, één daarvan is de aanleiding van deze recensie en is maar voor een select groepje weggelegd: Blue Dragon, een RPG gemaakt door enkele erg belangrijke personen in de gamesindustrie.
De honger naar een echte Japanse RPG zal dit jaar behoorlijk groot zijn door Eternal Sonata en Lost Odyssey, dus laten we eens kijken of Blue Dragon de honger voor een gedeelte kan stillen. Dit blijkt in het eerste geval wel snor te zitten omdat Hironobu Sakaguchi, de peetvader van de Final Fantasy-reeks, verantwoordelijk is voor de creatieve kant van de game. Daarnaast geniet Blue Dragon ook nog eens muzikale ondersteuning van Nobuo Uematsu, die eveneens werkte bij Square Enix en nu individueel zijn gang gaat. Als klap op de vuurpijl heeft ontwikkelaar Mistwalker Akira Toriyama aangetrokken, die in de jaren ’90 verantwoordelijk is geweest voor de grafische stijl van de animé-serie Dragon Ball Z. De inbreng van deze grote namen is bij het begin van de game direct zichtbaar, dat kan dan toch niet meer misgaan?
Het verhaal in Blue Dragon is helaas om te beginnen vrij cliché: een stel jongeren proberen de schurk Nené, een vreemd uitziende oude man, uit de weg te ruimen omdat hij verantwoordelijk is geweest voor veel onschuldige slachtoffers in tientallen dorpen. Na een tijdje krijgt dit oppervlakkige verhaal een staartje: Shu, Jiro en Kluke krijgen namelijk na het inslikken van kristallen bollen magische krachten. Hierdoor ontstaan in hun schaduw blauwkleurige mythische wezens die je in elk gevecht bijstaan. Zo zorgt de draak van Shu voor de fysieke klappen, terwijl de valk van Kluke zwarte magie uitdeelt. Later in het spel zullen ook nog het hyperactieve kereltje Marumaro en de charmante Zola bij je genootschap terecht komen.
Helaas is de verdieping van de personages niet goed uitgewerkt en dat zijn we allesbehalve gewend van Sakagushi. Je leert de personages nooit op een manier die we gewend zijn kennen. Een voorbeeld hiervan is dat de slechterik Nené geen één keer het bloed vanonder je nagels vandaan haalt, wat het normaal gesproken wél hoort te doen. Dit komt omdat ze allemaal oppervlakkig in beeld worden gebracht. Het missen van plotwendingen is eveneens een gemiste kans in Blue Dragon, ware het niet dat het na een uurtje of tien wel leuker begint te worden.
Het is dus even doorzetten. Vooral omdat mijn eerste indruk van het gevechtsysteem niet bepaald positief was. Maar na wat flink geoefend te hebben vind ik dat dit klassieke, authentieke systeem best goed is uitgewerkt. Niet omdat ik een liefhebber ben van turn-based (wat inhoudt dat je omstebeurt een zet moet doen), maar om de reden dat Mistwalker een aantal leuke dingen in dat systeem heeft verwerkt. Allereerst werkt Blue Dragon niet met de storende, welbekende random encounters: de vijanden zijn immers te zien op het veld en de speler kiest zelf of hij/zij ze wil aanvallen. Hier zijn zelfs nog enkele leuke twists aan toegevoegd, waaronder de Field Skills. Dit zijn ‘spreuken’ die je niet tijdens een gevecht kunt gebruiken, maar gewoon tijdens het lopen in een bepaalde omgeving. Als je één van deze spreuken activeert, heeft dat invloed op het daaropvolgende gevecht, bijvoorbeeld dat je met een bonus begint. Ook heb je zogenaamde ‘Monster Fights’, dit zijn gevechten waarbij twee verschillende monsters het tegen elkaar opnemen zodat jij uiteindelijk de lachende derde wordt.
Door het winnen van deze gevechten ontvang je ervaringspunten en skill points voor je klasse. Het eerstgenoemde klinkt bij veel liefhebbers als muziek in de oren, maar deze skill points verdienen heeft een noodzakelijke uitleg nodig. Deze punten zorgen ervoor dat jouw schaduwmonster in levels omhoog gaat en dat hij daarmee ook nieuwe skills verkrijgt. Daarnaast kun je voor elke schaduw kiezen wat voor klasse hij moet zijn. Moet hij een sluipmoordenaar zijn of een priester met verschillende krachten? Moet hij van afstand aanvallen of moet hij je partyleden supporteren? Deze keuzes bezorgden mij een hoop denkwerk, wat ik als liefhebber toch wel fijn vindt. Bovendien speel je naarmate je veel ervaringspunten hebt verdiend, meer klassen vrij, wat het tactische aspect nóg meer vergroot.
Over het tactische aspect gesproken, er is een mogelijkheid om eerder of later aan te vallen dan je medemens. Bij elk gevecht is bovenin een metertje afgebeeld, deze kun je met behulp van de A-knop vullen totdat ie vol is. Dit houdt echter wel in dat je langer op je beurt moet wachten, omdat je door de kracht van je aanval langer moet opladen. Door dus gebruik te maken van een bepaald aantal kwik in de meter kun je zelf bepalen wanneer jij wilt dat jouw personage zijn of haar aanval plaatst, hetzelfde geldt voor het aantal kracht en MP dat je dan verbruikt.
Helaas kampt Blue Dragon soms met framedrops als je veel monsters in de wereldmap tegenkomt. Dit is vooral te merken wanneer je in een gevecht een spreuk oproep: de framerate kakt dan namelijk behoorlijk in. Echt hinderend is dit gelukkig niet. Ik ergerde me eigenlijk meer aan het verschrikkelijke nummer gedurende een gevecht met een eindbaas. Begrijp me niet verkeerd, de game is audiovisueel werkelijk een pareltje, maar wanneer een eindbaas opduikt verschijnt er een walgelijk rockdeuntje dat totaal niets toevoegt aan de verder prachtige orkestrale klanken. Mistwalker ‘verkracht’ dus als het ware de kunst van Uematsu, want verder heeft hij voor een muzikaal wonder gezorgd.
Ook Toriyama heeft goed zijn huiswerk gedaan, want wat ziet Blue Dragon er toch fantastisch uit. Het kleurgebruik is enorm goed dankzij deze stijl en de personages zien er aantrekkelijk uit. Deze grafische stijl wekt een soort van adembenenemde sfeer op die je als liefhebber meegemaakt moet hebben. Het zijn weer echt die Final Fantasy-momenten die je in Blue Dragon herbeleeft. Desalniettemin doet Final Fantasy iets wat Blue Dragon niet doet: het vasthouden van diezelfde prachtige locaties. In deze game worden die namelijk na verloop van tijd wat monotoon: na een tijdje heb je het wel gezien en kijk je alweer uit na de volgende locatie, wat soms een lange tijd kan duren.
Conclusie
Al met al is Blue Dragon een keurige JRPG geworden. Het is duidelijk te zien dat de drie grote heren voor een groot deel verantwoordelijk zijn geweest, hoewel het dankzij hun ervaring misschien wel nóg beter kon. Maar dat is misschien te wijten aan Mistwalker zelf, want monotone omgevingen en inkakkende framedrops hebben ze volledig aan zichzelf te danken. Als liefhebber bekijk je dit soort dingen echter door een roze bril, en dan zie je de ware kracht van Blue Dragon: een vermakelijk, langdurig avontuur met zijn eigen leuke, specifieke kenmerken. Voor een prijskaartje van 59,95 ben je zeker verzekerd voor 50 uur speeltijd.